Gaston Kaboré, Buud Yam

Gaston Kaboré, Buud Yam (1997)

Ο Wend Kuuni μεγαλώνει σε μια θετή οικογένεια. Σ’ αυτήν τον παρέδωσε κάποιος που τον βρήκε εγκαταλειμμένο, σχεδόν ετοιμοθάνατο, σε μια ερημιά. Η «αδελφή» του αρρωσταίνει, και στο χωριό τον υποπτεύονται για μάγο, ως αίτιο της αρρώστιας της καθώς και κάθε συμφοράς που τους βρίσκει. Ο «πατέρας» του για να τον σώσει, αλλά και για να σώσει την κόρη του που δεν φαίνεται να αναρρώνει, τον στέλνει να βρει τον θεραπευτή που χρησιμοποιεί τα βότανα του λιονταριού. Από το σημείο αυτό και ύστερα η ταινία γίνεται ένα περίπου road movie. Ο Wend Kuuni περνάει ένα σωρό περιπέτειες. Συναντάει μια μυθική νεράιδα που είναι επικίνδυνη σαν τις σειρήνες αλλά είχε προειδοποιηθεί και καταφέρνει να ξεφύγει την τελευταία στιγμή, ενώ στην έρημο ήταν εντελώς καταδικασμένος αν δεν τον εύρισκε ένα καραβάνι. Σ’ αυτό το περιπετειώδες ταξίδι συναντάει και εκείνον που τον έσωσε, όταν η μάνα του είχε ξεψυχήσει ακουμπισμένη σε ένα δένδρο και αυτός ήταν σχεδόν ετοιμοθάνατος από την εξάντληση. Στο τέλος βρίσκει τον θεραπευτή, ο οποίος όχι μόνο θεραπεύει την «αδελφή» του αλλά και αρκετούς άλλους άρρωστους στο χωριό. Η συμπεριφορά των χωριανών απέναντί του αλλάζει άρδην. Όλοι επιζητούν τη φιλία του.

Χωρίς να είναι ταινία ethnofiction σαν την ταινία του Pascal Plisson «Μασάι, οι πολεμιστές της βροχής», εν τούτοις μου τη θύμισε αρκετά: σ’ εκείνην μια ομάδα νέων οδηγείται στην αναζήτηση ενός λιονταριού. Πρέπει να το σκοτώσουν, αφενός για να εκδικηθούν το θάνατο ενός χωριανού τους που τον κατασπάραξε και αφετέρου για να του πάρουν το δέρμα του που είναι θαυματουργό, για να σταματήσει η ξηρασία που πλήττει την περιοχή τους. Μετά από αρκετές περιπέτειες θα το βρουν. Ο νεαρός που θα το σκοτώσει θα σκοτωθεί κι αυτός στη συμπλοκή, όμως η σύντροφοί του θα φέρουν στο χωριό τη λεοντή, και σε λίγο θα αρχίσει να βρέχει.

Περισσότερο όμως μου θύμισε τη «Γιαγιά» του Idrissa Ouedraogo. Σ’ αυτήν μάγισσα είναι η «γιαγιά», μια γριά γυναίκα. Όλοι την αποφεύγουν, εκτός από ένα κοριτσάκι με το φίλο του. Όταν το κοριτσάκι θα αρρωστήσει, η γριά θα προσφερθεί να φέρει έναν βοτανοθεραπευτή, αλλά αρνούνται τις υπηρεσίες της. Θα τον φέρει κρυφά, και κρυφά το κοριτσάκι θα πιει το ζουμί από τα βότανα που θα του δώσει και θα γίνει καλά. Αντίθετα από τον νεαρό στην ταινία του Kaboré, η γιαγιά έχει εκδιωχθεί από το χωριό και στο τέλος θα πεθάνει ολομόναχη. Οι μόνοι που της κάνουν παρέα στη μοναξιά της είναι το κοριτσάκι αυτό και το αγοράκι.

Το όνομα του ήρωα, Wend Kuuni, είναι το όνομα της πρώτης ταινίας του Kaboré που την γύρισε 12 χρόνια (1985) πιο πριν, και το Buud Yam αποτελεί κατά κάποιο τρόπο τη συνέχειά του. Ελπίζω να τη βρω κάποια στιγμή και να γράψω και γι’ αυτήν.