Από σήμερα στους κινηματογράφους, σε επανέκδοση.
Πρέπει να ομολογήσω ότι ο Λουί ντε Φινές,
τότε που μεσουρανούσε στην κωμωδία, εμένα δεν μου άρεσε. Μου φαινόταν πολύ
παρατραβηγμένος ο τύπος που ενσάρκωνε, πάντα να τσακώνεται, πάντα έτοιμος να
εκραγεί. Όμως πριν λίγους μήνες που τον είδα στο «Όσκαρ» (1967) του Eduard Molinaro μου άρεσε πολύ, περισσότερο από τον Συλβέστερ Σταλόνε, που κι αυτός μου
άρεσε βέβαια, στο «Όσκαρ» (1991) του John Landis. Τελικά η
σκηνοθεσία και το σενάριο (το «Όσκαρ» είναι μεταφορά από θεατρικό έργο) παρασύρουν
και τον ηθοποιό σε μια καλύτερη ερμηνεία, ή ίσως κάνουν να φαίνεται καλύτερο το
παίξιμό του.
Έκανα αυτή την εισαγωγή γιατί και στις
«Απίθανες διακοπές» μου άρεσε ο Λουί ντε Φινές, πιστεύω γιατί η ταινία είναι καταπληκτική
σαν κωμωδία, γι’ αυτό εξάλλου και η επανέκδοσή της.
Ο Λουί ντε Φινές στέλνει το γιο του στο σπίτι
ενός συνεργάτη του στην Αγγλία για να βελτιώσει τα αγγλικά του στα οποία είχε
πολύ κακό βαθμό. Σε αντάλλαγμα θα φιλοξενήσει την κόρη του. Όμως ο γιος του δεν
έχει καμιά διάθεση να πάει στην Αγγλία, έτσι στέλνει ένα φίλο του. Αντί για
Αγγλία θα πάρει ένα κότερο με τους φίλους του και θα κατευθυνθούν στη Χάβρη.
Μαζί τους θα πάρουν και την αγγλιδούλα. Ο Λουί ντε Φινές θα αποδυθεί σε ένα
ανθρωποκυνηγητό για να τη βρει, χωρίς να φαντάζεται ότι είναι μαζί με το γιο
του. Και θα δούμε πολλά σπαρταριστά επεισόδια σ’ αυτή την ταινία, μια
πραγματικά απίθανη κωμωδία.
Και βέβαια, όπως σε όλες τις κωμωδίες, το happy end είναι ένας γάμος. Δεν θα σας πω, αλλά είναι εύκολο να μαντέψετε ποιοι
παντρεύονται. Όμως καλύτερα να πάτε να τη δείτε.
Και, συνειδητοποιώ τώρα που γράφω αυτές τις
γραμμές, ότι το σασπένς δεν είναι και τόσο σημαντικό στις κωμωδίες, το πιο
σημαντικό είναι οι χιουμοριστικές ατάκες και τα κωμικά επεισόδια.
Posts
No comments:
Post a Comment