Frank Capra, Mr. Smith goes to Washington και State of the union

Frank Capra, Mr. Smith goes to Washington και State of the union

  Σ’ αυτές τις δυο ταινίες ο Κάπρα (έχουμε ξαναγράψει γι’ αυτόν) σατιρίζει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη τους διεφθαρμένους πολιτικούς.

Mr Smith goes to Washington (1939).

  Στην ταινία αυτή βλέπουμε ένα νεαρό, τον Τζέημς Στιούαρτ, να καλείται να συμπληρώσει μια κενή θέση στη γερουσία στην Ουάσιγκτον. Είναι αρχηγός προσκόπων και έχει όραμα να κτίσει μια κατασκήνωση στην οποία θα μαζεύονται όλα τα παιδιά της χώρας, πλούσια και φτωχά. Θα μπορούσε να περάσει το σχετικό νομοσχέδιο σαν γερουσιαστής. Όμως τη θέση αυτή του την έδωσαν για να ψηφίσει ένα άλλο νομοσχέδιο, για την κατασκευή ενός φράγματος, από το οποίο θα επωφελείτο ο μεγιστάνας της περιοχής, στην υπηρεσία του οποίου είναι διάφοροι πολιτικοί. Όμως λογάριασαν χωρίς τον ξενοδόχο. Όταν ο νεαρός αυτός μαθαίνει για αυτή τη συναλλαγή από την γραμματέα του, και επίσης όταν μαθαίνει ότι το φράγμα αυτό σχεδιάζεται να γίνει στην περιοχή όπου ονειρεύεται να φτιαχτεί η κατασκήνωση, θα εξεγερθεί. Αυτοί που του έδωσαν τη θέση θα κάνουν τα πάντα για να του αφαιρεθεί η έδρα. Και θα τα κατάφερναν αν δεν λύγιζε ένας από αυτούς συνειδησιακά, στενός φίλος του μακαρίτη του πατέρα του, που σηκώθηκε και δήλωσε στη γερουσία όλη αυτή τη συνομωσία.

  Πάλι έχουμε το μοτίβο, που είδαμε και σε άλλες ταινίες του Κάπρα, ο αντιήρωας να γίνεται ήρωας, και η κοπέλα που αρχικά τον περιφρονεί στο τέλος να τον ερωτεύεται (εδώ η γραμματέας του).

  Πολύ μου άρεσε ο πρόεδρος της γερουσίας, που συμπαθώντας τον νεαρό τον προστάτευε όσο μπορούσε, ενώ συχνά χαμογελούσε ολύμπια πάνω στην έδρα του.

  Βλέποντας την ταινία θυμήθηκα ένα απόσπασμα από μια βιβλιοκριτική που παράθεσα στη βιβλιοκριτική μου για το βιβλίο της Τζένης Χειλουδάκη «Η μαύρη βίβλος».

  «Το παρακάτω το κάνω copy and paste από τη βιβλιοκριτική της Αλεξάνδρας Τσόλκα που βρήκα στο διαδίκτυο:

«Ο γέρος ήταν ζάπλουτος, πάτησε επί πτωμάτων και έκοψε το λουφέ σε ανταγωνιστές. Μέχρι και υπουργούς ανεβοκατέβαζε κατά το κέφι του. Ήξερε να κρατάει τις κυβερνήσεις απ’ τα αρ@@δια (φανταστείτε τώρα τι γινόταν με κυβερνήσεις που δεν είχαν αρ@@δια!)».

  Οι πολιτικοί μαριονέτες της πλουτοκρατίας; Εν τάξει, ας μη γενικεύουμε, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Μακάρι δηλαδή να μην είναι ο κανόνας.

   

State of the union (1948)

  Στο «Μετανοώ» (μ’ αυτό τον τίτλο προβλήθηκε στην Ελλάδα) βλέπουμε πάλι μια παρόμοια κατάσταση με αυτή της προηγούμενης ταινίας. Μόνο που εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με νεαρό αλλά με έναν πάμπλουτο επιχειρηματία (Σπένσερ Τρέισι), πιλότο (τον βλέπουμε σε σκηνές που θυμίζουν αερομαχία να πιλοτάρει και να πέφτει με αλεξίπτωτο). Ιδεαλιστής ιδεαλιστής αλλά η γκόμενα γκόμενα, ισχυρή παράγοντας του τύπου. Τον δελεάζουν και αυτόν να υποβάλει υποψηφιότητα σαν πρόεδρος των ΗΠΑ, πιστεύοντας ότι θα μπορούν να τον χειριστούν. Και πράγματι φαίνεται να τα καταφέρνουν. Οι ομιλίες οι γεμάτες ιδεαλισμό αντικαθίστανται από ομιλίες συμβιβασμού, κάτι που δεν περνάει απαρατήρητο από πολλούς, όπως και από τη γυναίκα του (Κάθριν Χέπμπορν) που παρόλα αυτά εξακολουθεί να τον αγαπά. Θα λυγίσει όμως μπροστά στο μικρόφωνο, σε μια ομιλία που μεταδιδόταν μέσω ραδιοφώνου σε όλη τη χώρα, θα μιλήσει για τις διαπλοκές και την πολιτική διαφθορά και θα παραιτηθεί από υποψήφιος.

  Με έφερε σε αμηχανία αυτή η ταινία. Είναι δυνατόν να βλέπουμε στην ίδια σκηνή τον Μπιλ, την Χίλαρι και τη Μόνικα; Αν ο Μπιλ αναγκάστηκε να παραιτηθεί για ένα τσιμπούκι (έτσι ισχυρίστηκε τουλάχιστον), είναι δυνατόν στην πουριτανική Αμερική του 1948 να έχει ελπίδες για την προεδρία κάποιος που κυκλοφορεί η φήμη ότι έχει γκόμενα; Παρά το θερμό κατηγορώ του Κάπρα για την πολιτική διαφθορά, η ταινία αυτή δεν μου άρεσε ιδιαίτερα. Δεν συμφωνώ ότι το «μέσο είναι το μήνυμα», αλλά το μήνυμα ισχυροποιείται ή αδυνατίζει ανάλογα με το μέσο.

  Θα παραθέσω μια ατάκα από την ταινία.

  «Ο κόσμος χρειάζεται τίμιους άνδρες σήμερα περισσότερο από προέδρους». Να επαναδιατυπώσω, «Χρειάζεται τίμιους πολιτικούς», που μπροστά στη λεκάνη με το μέλι θα βάζουν απλά το δάχτυλό τους και θα το γλύφουν, δεν θα αρπάζουν την κουτάλα, όπως διάβασα ότι συνέστησε ένας αλγερινός πρόεδρος στους υπουργούς του.

  Ενδιαφέρον είχαν τα λόγια ενός κουρέα όταν ξύριζε τον υποψήφιο αυτό, λέγοντας ότι, κατά τα λεγόμενα της γυναίκας του, το πρόβλημά τους είναι πως δεν υπάρχει καμιά γυναίκα στην κυβέρνηση (να κάτι που δεν ξέραμε). Το να γίνεις εσύ πρόεδρος, του λέει, δεν είναι λύση. Το να γίνει η γυναίκα σου πρόεδρος, αυτό θα ήταν λύση.

  Λες να ήταν για μας λύση αν πρωθυπουργός γινόταν η Ντόρα;

  Τώρα που το σκέφτομαι, οι δυο πιο ισχυρές ευρωπαϊκές χώρες είχαν γυναίκες πρωθυπουργούς: Η Αγγλία την Μάργκαρετ και η Γερμανία την Άντζελα. Ακόμη και η Τουρκία είχε κάποτε μια Τανσού, και το Ισραήλ μια Γκόλντα. Όμως, να το πούμε και αυτό, είναι δυνατόν μια γυναίκα να είναι πρόεδρος σε μουσουλμανική χώρα; Αδιανόητο. Στο Πακιστάν τη Μπεναζίρ την δολοφόνησαν, όπως και τη διπλανή της, την Ιντίρα. Να δω μια γυναίκα πρωθυπουργό σε μουσουλμανική χώρα και ας πεθάνω (α, όχι, το παίρνω πίσω, μόλις πεθάνω θα τη δολοφονήσουν).

  Πάντως να πούμε ότι η Αμερική έχει κάνει προόδους. Έχουμε δει κάμποσες γυναίκες υπουργούς, ένα μαύρο πρόεδρο και μια παρ’ ολίγον γυναίκα πρόεδρο, τη Χίλαρι.

  Βρε, μπας και αυτό που χρειάζεται σήμερα ο κόσμος είναι μια Λυσιστράτη;

Μαρία Σκουρολιάκου, Χρώμα αύριο

Μαρία Σκουρολιάκου, Χρώμα αύριο, Λαμία 2016, σελ. 61

Η παρακάτω βιβλιοκριτική δημοσιεύτηκε στο Λέξημα

Ποιήματα γεμάτα ευαισθησία

  «Χρώμα αύριο» είναι ο τίτλος της καινούριας ποιητικής συλλογής της Μαρίας Σκουρολιάκου.

  Αισιόδοξος ο τίτλος, ναι, δεν θα είναι πάντα όλα ασπρόμαυρα, αύριο το χρώμα θα φωτίσει ξανά τη ζωή μας.

  Λυρικά, φιλοσοφικά, διδακτικά, ευαίσθητα, τα ποιήματα αυτά της Σκουρολιάκου κατακτούν από την πρώτη στιγμή τον αναγνώστη. Ποιήματα de profundis, έχεις συχνά την αίσθηση της «ροής συνείδησης», κάτι που συναντάμε στην πεζογραφία. Ο, έστω και ελεύθερος, στίχος της σύγχρονης ποίησης συχνά δεν την βολεύει, γι’ αυτό εκφράζεται και με πεζόμορφα ποιήματα. Μετρήσαμε συνολικά οκτώ.

  Το πρώτο ποίημα της συλλογής είναι διδακτικό, και έχει τίτλο «Αγρύπνα ποιητή», το οποίο καταλήγει με τον όμορφο (αθέλητο) ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο: «Μην κοιμηθείς, μη ξεχαστείς/ κι αποτελειώσει ο κόσμος». Και βέβαια το «αγρύπνα» δεν αφορά μόνο τους ποιητές αλλά και όλους τους πνευματικούς ανθρώπους στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε.

  Υπάρχουν  δυο ακόμη ιαμβικοί δεκαπεντασύλλαβοι που, όπως το συνηθίζουμε, θα τους παραθέσουμε στο τέλος. Από τα άλλα μέτρα συναντήσαμε συχνά τον ανάπαιστο, όπως στο «Αναστάσης», προφανώς ο εγγονός της, στον οποίο είναι αφιερωμένο.

  «Ένας κόσμος απέραντος είσαι

Με φωνές μυστικές…

Ανεμίζεις σα φεύγεις/τα μικρά σ’ αγαπάω…

Για το βλέμμα σου τρέμω/τη βαθιά σου ψυχή….» (σελ. 10).

  Ένα ακόμη δείγμα από το «Φόρα με». «Της ψυχής σου/το ρίγος ν’ αγγίξω/το κόκκινο» (σελ. 13).

  Περιέργως βρήκαμε και τροχαϊκούς στίχους, τους οποίους συναντάμε σπάνια. «Η ανάγκη βγάζει νύχια στο σκοτάδι» και «Στέκει ανάμεσα σε αγίους που σκοτώνουνε θεριά» (σελ. 45).

  Στο πεζόμορφο «Έχει ο αχινός καρδιά;» ακούμε τον διάλογο γιαγιάς και εγγονού.

-Γιαγιά, έχει ο αχινός καρδιά;

-Την κρύβουν τα αγκάθια του, μωρό μου!

-Κι οι άνθρωποι έχουν κι αυτοί αγκάθια γύρω απ’ την καρδιά τους;

-Πολλά. Όμως εσύ θα βλέπεις μόνο την καρδιά.

Τ’ αγκάθια θα τα βγάζεις ένα ένα, με την αγάπη.

Τ’ ακούς μωρό μου; Με την αγάπη…!! (σελ. 11)

  Είναι από τα ωραιότερα που έχουν γραφεί για την αγάπη. Και οι καταληκτικοί στίχοι του επόμενου ποιήματος που έχει τίτλο «Στο καταχείμωνο» είναι: «Βάλθηκα μες στο καταχείμωνο/να ξεφυλλίζω αγάπη» (σελ. 12).

  Μου άρεσαν πολύ τα δυο σύμπλοκα που συνάντησα: «γενόσημες ελπίδες» και «ατυχία διάρκειας».

  Έχω δηλώσει ότι μου αρέσουν τα μικρά σαν χάι-κου ποιήματα, που είναι σαν αστραπές έμπνευσης. Βρήκα ωραιότατα στις «Ψηφίδες» της Σκουρολιάκου, με τις οποίες κλείνει η συλλογή. Αντιγράφω.

«Να γράφεις/σβήνοντας για λίγο/τον εγωισμό σου».

«Και το φιλί/στίχος ομοιοκατάληκτος».

«Με πέντε στίχους/μπορούν να χορτάσουν χιλιάδες».

«Γόρδιος καημός/κι ο Μεγαλέξανδρος άφαντος».

«Ο θάνατος ποτέ δεν είναι λέξη».

«Θάθελα να φύγω/πλήρης λέξεων».

«Να ξοδεύεσαι ζώντας/να μη ζεις πεθαίνοντας».

Και το τελευταίο, σατιρικό, το μόνο που τιτλοφορείται: «Προϋποθέσεις εποχής».

  Να προσθέσω λίγο ύφος για τις επιδείξεις

  Να αφαιρέσω λίγο ήθος για τις επικύψεις (σελ. 56-59).

  Το «Εξ αίματος» είναι ένα από τα πεζόμορφα, με την ένδειξη «Του αδελφού μου», στη μνήμη του οποίου είναι εξάλλου αφιερωμένη η συλλογή. Έφυγε νέος διαβάζουμε αλλού, μόλις 56 χρονών.

  «Θυμάσαι τον “μικρό ήρωα” μέσα στο βιβλίο των θρησκευτικών που έκανες πώς διάβαζες; Έφαγες ξύλο απ’ τον πατέρα κι εγώ τον χτύπαγα κλαίγοντας γιατί δεν τ’ άντεχα να μου πονάς. Ούτε τώρα άντεχα, μα ήμουν άχρηστη. Ποιον να χτυπήσω τώρα που σε αρρώστησε για πάντα; Ποιον που σε θέλησε μέσα στη γη;» (σελ. 53).

  Πολύ συγκινητικό.

  Θυμήθηκα όμως κι εγώ.

  Ήμουν μαθητής δημοτικού. Στο δρόμο προς το σχολείο. Σπίτι είχα αφήσει κάπου πέντε «Μικρούς ήρωες» αδιάβαστους. Δεν άντεχα να περιμένω μέχρι το μεσημέρι. Γύρισα πίσω, ξεντύθηκα και χώθηκα κάτω από τα σκεπάσματα. Στη μητέρα μου είπα πως ήμουν άρρωστος· και στρώθηκα στο διάβασμα. Από τις ελάχιστες κοπάνες που έκανα μαθητής.

  Θα ξεχωρίσουμε επίσης το «Αιμορραγώ» («Το αύριο/ψάχνει σε κάδους σκουπιδιών/τον άνθρωπο»), το «Δελτίο συμβάντων» («Βρέχει θανατηφόρες παιδικές χαρές./Η Μεσόγειος ξερνάει μετανάστες»), και το «Μια μέρα» («Ανοιγοκλείνουν οι καρδιές με πάταγο/Μες στις ασπρόμαυρες διαδρομές της μέρας./

Προσοχή στο κενό»). Κλείνοντας θα παραθέσουμε μια στροφή που μας άρεσε από το ποίημα «Χάρτης».

Χιονίζει φόβο, κρυώνουνε οι ώρες.

Θα κοιμηθεί απόψε πάλι στον ορίζοντα

με χάρτινες κουβέρτες.

Θα ονειρευτεί ζεστό ψωμί,

ένα ασημένιο όνειρο στου χούφτα

για να κερδίσει μια όρθια στιγμή.

Να περπατήσει σαν τον άνθρωπο ένα βήμα (σελ. 45).

  Εξαιρετικά τα ποιήματα τους Μαρίας Σκουρολιάκου, της ευχόμαστε να είναι καλοτάξιδα.

  Και δυο ιαμβικοί δεκαπεντασύλλαβοι που είπαμε.

Θ’ ανθίσουνε των κοριτσιών τα ματωμένα χείλη (σελ. 6)

Βλέμμα θαμπό ακρορροεί με το λυγμό του χρόνου (σελ. 49)

Μπάμπης Δερμιτζάκης:

Δώρο γενεθλίων

Δώρο για τα γενέθλιά μου από τον φίλο μου Χρήστο Πανταζή Κορακιανίτη. Τον ευχαριστώ βαθύτατα.

Nana Dzhordzhadze, 27 missing kisses

 Nana Dzhordzhadze, 27 missing kisses (2000)

  Έχω διαβάσει πεζογραφήματα για την «πρώτη αγάπη», μάλιστα έχω γράψει σχετικά, αλλά πρώτη φορά βλέπω την «πρώτη αγάπη» σε ταινία.

  Η δεκατετράχρονη Σίμπιλα (μου θύμισε την δεκατριάχρονη Βαλέριε, που όμως η ηθοποιός που την υποδύεται, η Nuza Kuchianidze, είναι δεκαεπτά χρονών, σε αντίθεση με την Jaroslava Schallerová που ήταν πραγματικά δεκατριών χρονών) είναι ερωτευμένη με τον Αλεξάντερ, τον πατέρα του συνομηλίκου της Μίκι, ο οποίος είναι ερωτευμένος μαζί της. Θα του την πέσει κάμποσες φορές, εκείνος όμως δεν ενδίδει. Έχει σχέση με τρεις άλλες γυναίκες. Ο γιος του τον πιέζει να παντρευτεί μια από αυτές. Όταν βλέπει τη Σίμπιλα να κατεβαίνει μισόγυμνη τις σκάλες κρατώντας τα ρούχα της στο χέρι (ο πατέρας του μόλις την έχει αποκρούσει, αλλά δεν το ξέρει) θα αρπάξει ένα όπλο και θα τον πυροβολήσει. Η Σίμπιλα θα εξαφανιστεί. Δεν θα την ξαναδεί. Από τα εκατό φιλιά που του είχε τάξει δεν πρόλαβε να της δώσει τα 27, μας λέει.

  Σκότωσε τελικά τον πατέρα του;

  Αφήνεται ανοιχτό το ενδεχόμενο να τον είχε απλά πληγώσει.

  Η ταινία είναι μια εύθυμη σεξοκωμωδία με πολλά χιουμοριστικά επεισόδια που σχετίζονται εντελώς χαλαρά με την κεντρική πλοκή. Η προβολή της «Εμμανουέλλας» σε μια κινηματογραφική αίθουσα θα πυροδοτήσει ακόμη περισσότερα επεισόδια.

  Θα αναφέρουμε τρία από αυτά.

  Η Βερόνικα είναι παντρεμένη με έναν αξιωματικό του πυροβολικού, πηγαίνει όμως και με άλλους άντρες.  Ένας απ’ αυτούς την έχει υπερβολικά μεγάλη και φοβάται να κάνει σεξ μαζί του. Τι κάνει τότε εκείνος; Φοράει δυο ρουλεμάν. Όμως μετά δεν μπορούσε να τα βγάλει. Τελικά, αφού μαζεύτηκαν κάμποσοι, κάποιος σκέφτηκε ένα τρόπο που είχε αποτέλεσμα.

  Και θυμήθηκα μια από τις σεξοϊστορίες της συγχωρεμένης της γιαγιάς μου (μια άλλη την έχω γράψει στο βιβλίο μου «Η λαϊκότητα της κρητικής λογοτεχνίας»).

  Έχουν βάλει το χότζα φυλακή, σε έναν οντά. Μια σανίδα του οντά είχε ένα ρόζο. Βγάζει τον ρόζο, και μένει ανοιχτή η τρύπα. Τον έπιασε όμως η περιέργεια να δει αν χωράει το πουλί του στην τρύπα. Το βάζει λοιπόν στην τρύπα, αλλά αυτό «επρήστηκε» (αυτή τη λέξη χρησιμοποίησε η γιαγιά μου) και δεν μπορούσε μετά να το βγάλει. Τι να κάνει, τι να κάνει, βγάζει το «τσαπράζι» του και το κόβει.

  Ολότελα κουφό, αλλά εδώ τελειώνει η ιστορία. Θυμάμαι που έλεγα αυτές τις ιστορίες στους φίλους μου, περίοδος εξετάσεων και υποτίθεται ότι είχαμε μαζευτεί για να διαβάσουμε μαζί αλλά δεν είχαμε καμιά όρεξη, και σκάγαμε στα γέλια.

  Και το δεύτερο. 

  Ο αξιωματικός, φορώντας τα κιάλια του, εντοπίζει τη γυναίκα του σε μια πλαγιά με τον γκόμενο. Δίνει συντεταγμένες για βολή. Πέφτει η πρώτη οβίδα. Σκάει δίπλα τους. Αυτοί το βάζουν στα πόδια πανικόβλητοι. Καινούρια βολή. Ούτε αυτή θα τους πετύχει. Τον αξιωματικό τον πιάνει ξαφνικά λουμπάγκο και έτσι σώζονται.

  Για το τρίτο θα γράψω μόνο την ατάκα: «Είναι πολύ σκληρό να βλέπεις τον άντρα κάποιας στο κρεβάτι μιας άλλης».

  Aπολαυστικότατη η ταινία αυτή της Νανάς Τζωρτζάτζε, δείτε την.

Sesc Gay, Truman

Sesc Gay, Truman (2015)

  Η ταινία θα μπορούσε να λέγεται «Preparación para la muerte» ή «Confrontando la muerte». Ποιος όμως θα πήγαινε να δει μια ταινία που έχει σαν θέμα πώς να αντιμετωπίσεις ένα επερχόμενο θάνατο; Έτσι ο τίτλος «Τρούμαν» φάνηκε πιο βολικός.

  Ο Τομάς που ζει στον Καναδά επισκέπτεται για ένα τετραήμερο τον κολλητό του Χουλιάν, κατά παράκληση της εξαδέλφης του Χουλιάν. Τον πετυχαίνει πάνω που προσπαθεί να βρει ανάδοχη οικογένεια για τον Τρούμαν, το μπουλντόγκ του. Και μαθαίνει:

 Ο Χουλιάν έχει καρκίνο στο συκώτι, μετάσταση από τα πνευμόνια. Είναι καταδικασμένος. Παίρνει την απόφαση να σταματήσει κάθε θεραπεία, δεν έχει νόημα να ξοδευτεί περισσότερο. Τα επεισόδια που ακολουθούν είναι συγκινητικά, για την διαχείριση της ζωής του από δω και μπρος. Πώς θα αντιμετωπίσει τους γνωστούς; Θα το πει στο γιο του;

  Την κατάσταση του Χουλιάν την έζησα με το φίλο μου τον Γιώργο. Του έδιναν ένα χρόνο ζωής, έζησε τέσσερα. Με έπαιρνε τηλέφωνο και τα λέγαμε συχνά σε κάποια καφετέρια, συνήθως αυτή της γειτονιάς. Ο αποχαιρετισμός ήταν στο νοσοκομείο, όταν συνήλθε λίγο από το κώμα, αρκετά όμως ώστε να με αναγνωρίσει και να με ακούει. Ο ίδιος δεν μπορούσε να μιλήσει. Την επομένη έφυγε.

  Του χρωστάω κατά κάποιο τρόπο τη ζωή μου. Από αυτόν έμαθα ότι μετά τα πενήντα πρέπει να κάνουμε κολονοσκόπηση. Εγώ ήμουν τότε εξήντα, όπως και αυτός. Έτρεξα. Είχα ένα πολύποδα 1,5 εκατοστό. –Μεγάλος; Ρωτάω το γιατρό. –Μεγάλος, μου απαντάει. Είχε τρία αιμοφόρα αγγεία, καλού κακού μου έδωσε μια βδομάδα άδεια.

  Αυτό πριν έξι χρόνια. Την επόμενη χρονιά έπρεπε να ξανακάνω επανεξέταση. Έτσι γίνεται με αυτούς στους οποίους βρίσκουν πολύποδες. Έκανα. Καθαρός. Μετά από πέντε χρόνια, δηλαδή πριν δέκα μέρες, ξαναέκανα. Καθαρός. Στο εξής, εφόσον δεν έχουμε πολύποδες και για όσο ζήσουμε, κάθε πέντε χρόνια.

  Τον Τρούμαν τελικά τον αναλαμβάνει ο φίλος του. Θα αποχαιρετιστούν στο αεροδρόμιο. Εκεί τελειώνει η ταινία.

  Έχω ξαναγράψει ότι τα αφηγηματικά κενά είναι εγγενή στον κινηματογράφο, σε αντίθεση με την πεζογραφία, και συχνά δημιουργούν ασάφεια και δυσκολία στην κατανόηση της πλοκής. Κάποιες φορές όμως οι σκηνοθέτες τα αξιοποιούν για να κάνουν ένα εφέ έκπληξης.

  Ο Χουλιάν προτείνει να πεταχτούν στα γρήγορα να δούνε το γιο του που σπουδάζει στο Άμστερνταμ. Αύριο έχει γενέθλια. Απλά να του κάνουν το τραπέζι και να επιστρέψουν. Μα τρελάθηκε; Για μια μέρα; -Μην ανησυχείς, θα πάω όταν φύγεις, δεν τρέχει τίποτα, θα φτιάξουμε μερικά σάντουιτς και θα πάμε στο πάρκο για βόλτα. Μπορούμε να νοικιάσουμε και βαρκάκι. Θα περάσουμε ωραία, μην ανησυχείς.

  Στο επόμενο πλάνο βλέπουμε το φτερό ενός αεροπλάνου.

  Συγκινητική ταινία, μην τη χάσετε.