Benjamin
Millepied, Carmen (2022)
Από την Πέμπτη που μας
πέρασε στους κινηματογράφους.
Η ταινία μου άρεσε
πολύ για δυο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι είναι ένα συγκινητικό romance, ανάμεσα σε έναν βετεράνο του
ναυτικού και σε μια μεξικάνα που προσπαθεί να περάσει στις ΗΠΑ. Τον δεύτερο ήδη
τον είπα, το θέμα της λαθρομετανάστευσης, και τα μύρια όσα υφίστανται όσοι την
επιχειρούν. Εδώ οι νεκροί δεν είναι πνιγμένοι στη θάλασσα του Αιγαίου αλλά
σκοτωμένοι από τις σφαίρες των αστυνομικών.
Τη σώζει από έναν
συνάδελφό του αστυνομικό (άρχισε να υπηρετεί στην αστυνομία φύλαξης των
συνόρων) που πήγαινε να τη βιάσει σκοτώνοντάς τον με μια σφαίρα στο μέτωπο.
Καλό σημάδι.
Και αρχίζει το
οδοιπορικό τους για να φτάσουν στο Λος Άντζελες.
Η ταινία
χαρακτηρίζεται ως μουσικό δράμα και είναι το σκηνοθετικό ντεπούτο του Millepied, που είναι χορευτής
και χορογράφος. Βλέπουμε πολύ χορό, και η μουσική του Nicholas Britell μου θύμιζε Πράισνερ
και μου άρεσε πολύ.
Ο χορός και η
ποιητικότητα των πλάνων δημιουργούν ένα αποστασιοποιητικό εφέ πάνω στη
σκληρότητα της πλοκής.
Οι σκηνές πυγμαχίας
δεν είναι καθόλου του γούστου μου, όμως αυτή μου άρεσε γιατί ήταν δοσμένη σαν
χορογραφία.
Και το τέλος μου
άρεσε πάρα πολύ, που δόθηκε με ένα ποιητικό τρόπο.
Εγώ έβαλα 7, όμως να
μη σας παρασύρω, η βαθμολογία της στο IMDb είναι μόλις 5,9.
Θα το ξαναγράψω,
περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.
Και ένα τελευταίο:
αβανταδόρικος ο τίτλος, αλλά μπορεί να οδηγήσει σε παρανοήσεις.
