Wednesday, January 3, 2007

Το σιδερένιο νησί

Πριν από κάποια χρόνια επιχείρησα να συνεχίσω ένα σταματημένο ημερολόγιο, που ξεκίνησα φοιτητής, το σταμάτησα στο στρατό, και κάλυψα σαν αυτοβιογραφία το μεσοδιάστημα πριν από δεκαπέντε χρόνια περίπου. Το βάφτισα Rien, από τα Riens philosophiques του Κίρκεγκορ, βιβλίο που αγόρασα στα γαλλικά αλλά που δεν εδέησε να διαβάσω. Η πρώτη εγγραφή έγινε στις 25-12-2001. Τελικά διαπίστωσα ότι τα πιο σημαντικά που μου συνέβησαν αυτή την περίοδο της ζωής μου, κάποια κυριολεκτικά συνταρακτικά, δεν μπόρεσα να τα γράψω. Κάποια στιγμή τα έγραψα σε περίληψη. Όμως υπάρχουν κι άλλα που θα ήθελα να γράψω, αλλά δεν τα έγραψα. Ίσως γιατί γράφοντας αναζητούμε πάντα τον αναγνώστη, και ένα ημερολόγιο που θα διαβαστεί, αν διαβαστεί, μετά θάνατο, δεν μας προσφέρει και την πιο μεγάλη συγγραφική ικανοποίηση. Τώρα που χάρη στη Σταυρούλα έφτιαξα κι εγώ blog, μπορώ να συνεχίσω το Rien, λιγότερο εξομολογητικό, αλλά με σκέψεις που θα μπορούσαν να ενδιαφέρουν και άλλους.
Η ιδέα μου ήλθε βλέποντας βιντεογραφημένο το «Σιδερένιο νησί» του Μωχάμαντ Ρασούλοφ (2005), σε δικό του σενάριο. Λέω στις παρέες, και θέλω να το γράψω και στο blog μου, ότι έχω βαρεθεί τα αγγλοσαξωνικά έργα, με την τυποποιημένη συνταγή: σεξ, πιστολίδι, κυνηγητό αυτοκινήτων και καταστροφές. Βέβαια η πιο συναρπαστική καταστροφή δεν ήταν σκηνοθετημένη, εννοώ αυτή των δίδυμων πύργων.
Είμαι λάτρης του περιφερειακού σινεμά, που ακόμη και όταν δεν δίνει αριστουργήματα, έχει τουλάχιστον ανθρωπολογικό ενδιαφέρον. Είμαι λάτρης του Ιρανικού σινεμά. Λυπάμαι που δεν κατέγραψα τίτλους συναρπαστικών ταινιών που έχω δει.
Αυτό που με έχει εντυπωσιάσει σ’ αυτές είναι η ανθρώπινη ευαισθησία, ο ανθρωπισμός στην καθημερινή του σημασία, και όχι την Αναγεννησιακή. Σ’ αυτό το έργο με συγκίνησε το μικρό παιδί, που έπιανε τα παγιδευμένα ψαράκια και τα έριχνε πάλι στη θάλασσα, να μην ψοφήσουν. Και το έργο τελειώνει με το παιδάκι αυτό να πέφτει μέσα στη θάλασσα, πηγαίνοντας να καταστρέψει ένα ιχθυοτροφείο. Και θυμήθηκα ένα άλλο ιρανικό έργο, με ένα τυφλό παιδί, που πιάνει ένα πουλάκι πεσμένο κάτω από τη φωλιά του και το ξαναβάζει μέσα. Τι λέτε, θα δούμε ποτέ αυτά τα έργα να μοιράζονται στις εφημερίδες της Κυριακής;

No comments:

Post a Comment