Δεν ήθελα να κοιμηθώ τη σιέστα μου, ήθελα να κάθομαι να βλέπω το χιόνι. Πόσες φορές θα δω ακόμη χιόνι στην πόρτα του σπιτιού μου; Στην Αθήνα χιονίζει κάθε δυο χρόνια, και το στρώνει το πολύ για δυο μέρες. Ακόμη και κορακοζώητος να ζήσω σαν τον πατέρα μου που πέθανε στα 94 του, πόσες μέρες ακόμη θα δω χιόνι; Εβδομήντα; Έβγαλα φωτογραφίες με την ψηφιακή, τράβηξα και ένα μίνι βίντεο. Είπαμε, να μην ποστάρουμε μόνο βιβλιοπαρουσιάσεις.
Τελικά, μόλις έκανα την ανάρτηση, μπήκα στο Λέξημα και είδα πάλι δημοσιεύσεις. Να μην κάνω άλλο post, τις ανακοινώνω εδώ.
δεν ήθελες να κοιμηθείς τη sieste !
ReplyDeleteπες έτσι, να σε τραβάμε μεσημέρια χιονιού, στα καφέ :)
Δεν κατάλαβες. Το ότι δεν ήθελα να κοιμηθώ δεν σημαίνει ότι δεν κοιμήθηκα. Άντεξα να βλέπω το χιόνι μέχρι τις τέσσερις το απόγευμα, και μετά κοιμήθηκα μέχρι τις εννιά το βράδυ. Για μένα ο ύπνος είναι ιερός. Αν δεν κοιμηθώ, ξύπνιος είμαι σαν κοιμισμένος. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να δω τηλεόραση. Διάβασμα, γράψιμο, γιοκ.
ReplyDeleteΌμορφα ήταν, Μπάμπη, αλλά σήμερα είναι σκοτώστρα σκέτη! Και μη μετράς καθόλου πόσες φορές ακόμη θα το δούμε, όσες και να 'ναι, σημασία έχει να 'μαστε καλά να μπορούμε να το απολαμβάνουμε.
ReplyDeleteΓεια σου Μαρία, γερή, δυνατή; Στο Γαλάτσι που μένω, στα Καραγιαννέικα, με ανηφόρες κατηφόρες, κάθε φορά που έχει χιόνια όλο και κάποιος γείτονας σπάει κάτι, χέρι ή πόδι. Έτσι επέβαλα στον εαυτό μου αναγκαστικό εγκλεισμό, μια και δεν έχουμε σχολείο. Έχεις δίκιο, δεν έχει σημασία το πόσες, αλλά το να ΄μαστε καλά να το απολαμβάνουμε. Χωρίς ρίσκα, την πρώτη μέρα έξω, αλλά μετά, όταν παγώνει, από το παράθυρο.
ReplyDeleteΑγαπημένε Μπάμπη,
ReplyDeleteΜην το παιρνεις τόσο απόλυτα το θέμα της χιονιάς και χάνεις τη σιέστα σου για το φαινόμενο.
Αν στο μακρόβιο βίο σου νιώσεις την ανάγκη να δέις πραγματικό χιόνι, έλα απο΄τα μέρη μας να το ευχαριστηθείς.
Φιλιά απο νεφοσκεπές Μόντρεαλ με χιόνια βουνά !
Καλησπέρα, μια από τα ίδια. Την Κυριακή την πέρασα όλη -μα όλη όμως- τη μέρα χωμένη μέσα σε κουβέρτες, με το βιβλίο στο ένα χέρι και το τηλεκοντρόλ στο άλλο. Και είχα να το κάνω χρόνια, το ευχαριστήθηκα όσο τίποτα άλλο. Αν και εδω δεν είχαμε τόσο χιόνο, όσο πάγο, χιόνι έστρωσε για κανα 12ωρο και μετά σιγά σιγα έλιωσε, αλλά ο πάγος ήταν το κάτι άλλο.
ReplyDeleteΙουστίνη αγαπημένη, δεν είναι fake το χιόνι που έχουμε εδώ, απλώς δεν είναι μπόλικο. Τελικά κάθισα μεταμεσονύχτιες ώρες μπροστά στο παράθυρο βλέποντας το χιόνι που έπεφτε. Δεν πήγα να κοιμηθώ παρά μόνο όταν άρχισα να νυστάζω πραγματικά. Τώρα έχει λειώσει εντελώς. Έβγαλα όμως κι άλλες φωτογραφίες.
ReplyDeleteΤον Καναδά τον σκέφτομαι σοβαρά σαν χώρα προορισμού στην επόμενη δικτατορία.
Πολλά φιλιά.
Γεια σου Ρεγγίνα, δεν σκέφτηκες ότι είμαι περίεργος, όταν κάποιος λέει ότι διάβασε ένα βιβλίο με πιάνει η περιέργεια τι βιβλίο διάβασε. Λοιπόν, μετά τον ύπνο, το χουζούρεμα πιστεύω ότι είναι η μεγαλύτερη ηδονή. Καλό σου βράδυ.
ReplyDeleteΚαι το χιόνι από κάποια μέρα και ύστερα γίνεται συνήθεια, γίνεται κουραστικό, ενοχλητικό, ίσως άσχημο. Όπως όλα τα ωραία πράγματα αυτού του κόσμου. Η φύση των αισθήσεων και των συναισθημάτων είναι έτσι. Ας ζούμε, λοιπόν΄, κάθετι όμορφο με όλο μας το είναι,όσο αυτό ακτινοβολεί ακόμα!
ReplyDeleteΝα χαίρεστε που κρατάει λίγο. Που φεύγει διακριτικά πριν γίνει εντελώς λάσπη.
ReplyDeleteΣωκράτη, σ' ευχαριστώ για την επίσκεψη. Συμφωνώ μαζί σου και επαυξάνω, το χιόνι μετά από κάποια μέρα δεν γίνεται μόνο ενοχλητικό και άσχημο, αλλά και επικίνδυνο. Μετά, ας μην το ξεχνάμε και αυτό, το κρύο επιβαρύνει τις τσέπες μας, το πετρέλαιο έχει φτάσει στα ύψη. Νομίζω με τη συχνότητα και τη διάρκεια που το έχουμε καλά είναι. Α, ξέχασα, και τον αποκλεισμό, εξ αιτίας αυτού του επικίνδυνου που σου είπα σήμερα ξεμύτισα πρώτη μέρα από το σπίτι.
ReplyDeleteΑ, ναι σωστά ξέχασα να αναφέρω το βιβλίο. Ξαναδιαβάζω το εκατό χρόνια μοναξιά το οποίο το ειχα διαβάσει στα φοιτητικά μου χρόνια και ηθελα να το ξαναδιαβάσω.
ReplyDeleteΕίναι θαυμάσιο βιβλίο, και εγώ το έχω διαβάσει δυο φορές, την πρώτη στα ελληνικά και τη δεύτερη στα ισπανικά. Είναι το πρώτο βιβλίο που διάβασα στα ισπανικά. Θα ήθελα κι εγώ να το ξαναδιάβαζα, αλλά έχουν τόσα άλλα σειρά. Πήρα προχθές το "Αναφορά στον Γκρέκο" του Καζαντζάκη να το ξαναδιαβάσω.
ReplyDelete