Γιώργος Ιωάννου, Πολλαπλά κατάγματα.

Χρόνια Πολλά σε όλους σας φίλες και φίλοι επισκέπτες του blog μου



Υπάρχει η παροιμία που λέει «Ουδέν κακόν αμιγές καλού» και το ανάποδο. Ο Ιωάννου είχε ένα ατύχημα πολύ σοβαρό, τον κτύπησε ένα αμάξι (δεν ήταν φαίνεται πολύ μάγκας για να τον κτυπήσει το τραίνο), έσπασε τα δυο του πόδια και στο βιβλίο του «Πολλαπλά κατάγματα» διεκτραγωδεί τις περιπέτειές του στα νοσοκομεία. Αν δεν είχε σπάσει το πόδι του δεν θα είχε γραφεί αυτό το απολαυστικότατο βιβλίο, που φαίνεται ότι είναι από τα πιο αγαπημένα του συγγραφέα.
Μου έτυχε και μένα κάτι ανάλογο. Το 1986, Δεκέμβρης μήνας, είχα κι εγώ ένα τροχαίο με τη μηχανή, έσπασα το χέρι μου (για την ακρίβεια μου το έσπασε μια άσχετη που έπεσε πάνω μου με το αυτοκίνητό της από ένα στενάκι της Κυψέλης, τολμώντας να κατέβει, όπως την άκουσα να εξομολογείται, για πρώτη φορά στο κέντρο της Αθήνας), και οι αφόρητοι πόνοι ήταν για μένα μια δυσάρεστη έκπληξη. Τα παυσίπονα δεν είχαν και μεγάλο αποτέλεσμα, αλλά είχε φοβερό αποτέλεσμα όταν σκέφτηκα ότι κάπως πρέπει να περάσω την ώρα μου στο κρεβάτι του πόνου (τρόπος του λέγειν, αφού ήταν χέρι και δεν χρειάστηκε να κρεβατωθώ όπως ο Ιωάννου). Σκέφτηκα λοιπόν να γράψω ένα βιβλίο για την οικολογία, εισαγωγικό στα οικολογικά προβλήματα. Με το που το σκέφτηκα μου πέρασε ο μισός πόνος. Με το που άρχισα να κάνω το σχεδιάγραμμά του και να διαβάζω πέρασε, όχι ο άλλος μισός, αλλά αρκετός, ώστε να μην με απασχολεί πια. Καρπός αυτού του ατυχήματος ήταν το «Περιβάλλον, διατροφή και ποιότητα ζωής» (Θυμάρι, 1988, για να κάνουμε και μια διαφήμιση στον εκδότη μας, το Θάνο το Γραμμένο).
Καυστικός στις περιγραφές των συνθηκών που επικρατούν στα νοσοκομεία, ειρωνικός και σαρκαστικός, συναρπάζει τον αναγνώστη αμέσως από τις πρώτες σελίδες. Θα μεταφέρω εδώ μερικά χιουμοριστικά αποσπάσματα.
«Καλά που πήγαινα στη δημόσια δουλειά και ξεκουραζόμουνα» (σελ. 42).
«Έχω τόσο μικρή εκτίμηση στους γιατρούς, ώστε δεν με φοβίζουν τα λόγια τους, τα έργα τους απάνω μου με πανικοβάλλουν» (σελ. 52).
Καημένη Αμαλία, μου έρχεται τώρα στο νου η αδικοχαμένη συναδέλφισσα, άραγε διάβασες αυτό το βιβλίο του Ιωάννου; Αν το είχες διαβάσει και ήσουνα πιο επιφυλακτική απέναντι στους γιατρούς αντί να τους καταγγείλεις εκ των υστέρων μπορεί και να την είχες γλιτώσει.
«Τα φαγητά και οι νοσοκόμες ίδιες: τρίτης κατηγορίας» (σελ. 61).
Το έχω διαβάσει και αλλού, όμορφες νοσοκόμες μόνο σε ταινίες θα δεις. Και μια όμορφη που ξέρω δεν έχει καταφέρει να βρει δουλειά σε νοσοκομείο, δουλεύει με σύμβαση στο κολυμβητήριο.
«Μπήκαμε στο ΚΑΤ κορνάροντας πανηγυρικά – φέρνουν τη νύφη. Φέραν κι εδώ ένα φορείο, με τραβολόγησαν πάλι οι δικοί μου ενώπιον του κόσμου – του κόσμου που προσπαθεί να δει πάντα κάτι το χειρότερο απ’ ότι συμβαίνει στον ίδιο, για να παρηγορηθεί» (σελ. 73).
Έτσι κι εγώ, σκέφτομαι την Τσοτσόλη και παρηγοριέμαι.
Το παρακάτω είναι ολότελα συγκινητικό.
«…κάποιον στρατηγό που επί ένα τουλάχιστο χρόνο πήγαινε κάθε πρωί στην αναίσθητη γυναίκα του λουλούδια και της μιλούσε τρυφερά, σαν αυτή να τον άκουγε. Και ύστερα, μετά το θάνατό της, ζήτησε να κλειστεί – και το πέτυχε – στο ίδιο δωμάτιο όπου αυτή ξεψύχησε, για μια βδομάδα, μόνος, νηστικός, άγρυπνος, χωρίς να δέχεται κανένα μέσα» (σελ. 127).
Το παρακάτω έχει ένα εφέ αντίθεσης εξόχως χιουμοριστικό.
«Κι έτσι μέρα με τη μέρα υψωνόταν το ηθικό μου, αλλά και το ανήθικό μου δεν έπεφτε παρακάτω. Θαύμα!».
Και το παρακάτω ένα εφέ δισημίας.
«Έρχονται μέσα οι νοσοκόμες – τις οποίες, ειρήσθω εν παρόδω, ουδέποτε απεκάλεσα ‘αδελφές’» (σελ. 158).
Ο Ιωάννου αναφέρεται για άλλη μια φορά στις συμπτώσεις. Με ένα εφέ απαρίθμησης αναφέρεται σε αυτές στη σελίδα 162, αλλά και σε άλλα σημεία του βιβλίου. Σε ένα σημείο όμως κάνει λάθος. Το ρόλο της «Αντιπαναγίας» στο «Μωρό της Ρόζμαρι» του Πολάνσκι δεν τον έχει η Σάρον Τέητ που βρέθηκε σε λίγο σφαγμένη από τον σατανά τον Μάνσον, αλλά η Μία Φάροου. Πάντως αν γρουσουζιά του έργου ήταν τέτοια που εξόντωσε τα υπόλοιπα πρόσωπα της ταινίας δεν το γνωρίζω. Ο Πολάνσκι πάντως, από όσο ξέρω, ζει και βασιλεύει. Για τις δικές μου συμπτώσεις έχω γράψει σε ένα αυτοβιογραφικό κείμενο με τίτλο «Οι ρίζες της σύμπτωσης», στο οποίο έχω αναφερθεί και αλλού, δεν χρειάζεται να επανέλθω. Απλώς να τονίσω πόσο με έχουν εντυπωσιάσει και εμένα, όπως και τον Ιωάννου.
Ο Ιωάννου έγραψε αυτό το απολαυστικό βιβλίο χάρη στην παραμονή του στο νοσοκομείο. Ξαναέκανε στο νοσοκομείο, εξαιτίας της αιματουρίας στην οποία αναφέρεται εδώ. Όμως γι αυτή του την παραμονή δεν πρόλαβε να γράψει.
Πού ξέρεις όμως, μπορεί να έχει γράψει, για τους αναγνώστες των ουρανών. Όταν πάω κι εγώ εκεί σίγουρα θα το διαβάσω.