John Schlesinger, The next best thing

Είπα να δω μια ταινία προχθές και διάλεξα μια κωμωδία. Κωμωδία πάντως δεν ήταν, αλλά ήταν καλή ταινία, με έξυπνους διαλόγους. Είχα σημειώσει ότι έπαιζε ο Rupert Everett, που τον είχα δει και τον είχα θαυμάσει στο Όνειρο θερινής νύχτας με την Μισέλ Πφάιφερ και, όπως είδα και στο google, έπαιζε και στον Ερωτευμένο Σαίξπηρ. Είπα να μη γράψω γι αυτήν, αλλά σκέφτομαι ότι η επόμενη βιβλιοπαρουσίαση πάει για το Λέξημα, και στο blog μου θα τη βάλω μόνο όταν αναρτήσω τη μεθεπόμενη στο Λέξημα. Έτσι αποφάσισα να γράψω δυο λογάκια μόνο για την ταινία, που ψάχνοντας στο google για να βρω σκηνοθέτη και άλλους ηθοποιούς είδα ότι έπαιζε και η Μαντόνα. Μαντόνα μία, δεν την αναγνώρισα! Σκηνοθέτης ήταν ο John Schlesinger, που φοιτητής τον είχα δει στις ταινίες Μπίλι ο ψεύτης, Μακριά από το αγριεμένο πλήθος και Ο καουμπόι του μεσονυκτίου. (Τον σκηνοθέτη θυμόμουνα, τις ταινίες τις βρήκα τώρα ψάχνοντας στο google).
Η υπόθεση του έργου είναι η εξής: Η Μαντόνα κάνει έρωτα με τον φίλο της τον Rupert και μένει έγκυος. Κρατάει το παιδί, o Rupert το αναγνωρίζει, και ζουν όλοι μαζί. Αυτός έχει το φίλο του, αυτή στην καλογερική, παρόλο που ο Rupert την ενθαρρύνει να βρει και αυτή ένα φίλο.
Λάθος του μεγάλο! Όταν το παιδί πλησιάζει τα δέκα αυτή βρίσκει τον άντρα της ζωής της, και είναι έτοιμη να πάει μαζί του στην άλλη άκρη, στη Νέα Υόρκη, παίρνοντας βέβαια και το παιδί μαζί. Ο Rupert γίνεται τούρκος, και όταν μαθαίνει ότι το παιδί δεν είναι δικό του αλλά του πρώην φίλου της πηγαίνει και τον βρίσκει και του ζητά να το διεκδικήσει για πάρτη του. Η εκδίκαση της υπόθεσης στο δικαστήριο, μπροστά στο νέο δεδομένο, θα αργήσει 4 μήνες, πράγμα που αναγκάζει το φίλο της Μαντόνα να μη δεχθεί τη θέση στη Νέα Υόρκη και έτσι μένουν όλοι μαζί στην Καλιφόρνια. Το έργο τελειώνει με τον Rupert να παίρνει το γιο του και να πηγαίνουν για φαγητό, όπως κάνουν οι χωρισμένοι πατεράδες.
Στην ταινία αναπτύσσεται το θέμα της πατρικής αγάπης, που δεν είναι υπόθεση κυρίως γονιδίων αλλά φροντίδας και στοργής. Φαίνεται οι αμερικάνοι ταλαιπωρούνται πολύ σε περιπτώσεις διαζυγίων στο να βλέπουν τα παιδιά τους. Θυμάμαι και την άλλη ταινία, Κράμερ εναντίον Κράμερ με τον Ντάστιν Χόφμαν και την Μέριλ Στριπ που είχε το ίδιο θέμα. Μου φαίνεται ότι είναι καιρός να καθιερωθεί και μια μέρα του πατέρα.