Sunday, April 12, 2009

Gaspar Noe, Irreversible (Μη αναστρέψιμος)

Gaspar Noe, Irreversible (Μη αναστρέψιμος)

Δυστυχώς είναι μη αναστρέψιμο το γεγονός ότι είδα αυτή την ταινία. Καθώς δεν είμαι in δεν ήξερα τίποτα γι αυτήν, μόνο αμυδρά θυμόμουνα τον τίτλο. Τελικά σχεδόν όλοι την ήξεραν.
Στην ομάδα κοινωνικής ανθρωπολογίας στην οποία συμμετέχω εδώ και 22 χρόνια, ρώτησα κατ’ αρχήν αν είχαν δει τις δυο ταινίες του Σβιάγκιντσεφ για τις οποίες έχω γράψει ήδη. Άκουσα ενθουσιαστικά σχόλια από τη φίλη την Ελένη. Όταν στη συνέχεια τη ρώτησα αν είχε δει το Irreversible είπε «ώχου θεέ μου, τι ταινία ήταν αυτή». Κατάλαβα ότι με περίμενε έκπληξη, έτσι δεν άντεξα να περιμένω να τη δω στην Κρήτη, από όπου γράφω αυτές τις γραμμές (μπροστά από το παραθύρι του σπιτιού μου όπου έχω το γραφείο μου βλέπω τις ανθισμένες πορτοκαλιές, μια μαγεία σκέτη. Ο ουρανός συννεφιασμένος, αλλά μου αρέσει. Χθες είχε λιακάδα, σήμερα ετοιμαζόμουνα για μπάνιο, αλλά μου τα χάλασε ο καιρός. Δεν με πειράζει όμως, τον βροχερό καιρό εδώ τον ζεις, ακούς τα δένδρα να δροσίζονται από το νερό της βροχής και το χώμα να μυρίζει, όχι όπως στην Αθήνα όπου βλέπεις μόνο μπαλώματα συννεφιασμένου ουρανού και την άσφαλτο να αντιστέκεται στην επαφή με το νερό).
Αφού είδα την ταινία έψαξα και στο google. Έπεσα σε συνέντευξη του σκηνοθέτη, σε ελληνικό περιοδικό. Έτσι έμαθα ότι η ταινία προκάλεσε σοκ για τη σκηνή του βιασμού της Μόνικα Μπελούτσι (είχα ξεχάσει ότι έπαιζε αυτή), που κρατούσε εννιά ολόκληρα λεπτά. Το 10% των θεατών δεν άντεχε και έφευγε. Όμως η ταινία έκανε τη δεύτερη βδομάδα όσα εισιτήρια είχε κάνει και την πρώτη. Και ο σκηνοθέτης έβρισκε τη διάρκεια αυτή ιδανική, ούτε πολύ μικρή ούτε πολύ μεγάλη. Και το κουφό: τον είχε σοκάρει, λέει, τρομερά η σκηνή του βιασμού στα «Αδέσποτα σκυλιά» του Σαμ Πέκινπα. Την ταινία τη θυμάμαι, έπαιζε ο Ντάστιν Χόφμαν, από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς, αλλά το βιασμό ούτε που τον θυμόμουνα καθόλου. Όσο για τον βιασμό αυτής της ταινίας δεν άντεχα να τον βλέπω. Στα δυο λεφτά σηκώθηκα από το κάθισμα και στριφογύριζα στο δωμάτιο. Άκουγα όμως τις φωνές. Δεν έκλεισα τον ήχο γιατί περίμενα να τελειώσει αυτή η σκηνή και να δω την υπόλοιπη ταινία. Ακόμη, όπως μας είπε ο σκηνοθέτης, οι άντρες είναι εκείνοι που σοκάρονται περισσότερο, όχι οι γυναίκες. Ενδιαφέρον, και ακόμη πιο ενδιαφέρουσα θα ήταν η ερμηνεία που θα μπορούσε να μας δώσει κάποιος ψυχολόγος.
Ευφυολόγημα έκανα στην αρχή που είπα ότι δυστυχώς δεν είναι αναστρέψιμο το γεγονός ότι είδα την ταινία. Φυσικά δεν μου άρεσε, αλλά ως αφηγηματολόγος τη βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Υπάρχει η πρωτοτυπία της αντίστροφης κινηματογραφικής αφήγησης. Ο σκηνοθέτης αφηγείται τα επεισόδια σε αντίστροφη σειρά. Έτσι το unhappy end το βλέπουμε στην αρχή, ενώ η ταινία τελειώνει σε happy end, μια ειδυλλιακή σκηνή με τη Μόνικα πάνω στο γρασίδι περιτριγυρισμένη από παιδιά..
Ενώ ο Σβιάγκιντσεφ, ο Ταρκόφσκι, ο Αγγελόπουλος, διακρίνονται για την ποιητικότητα της εικόνας, ο Νοέ θα έλεγα ότι διακρίνεται για την ποιητικότητα των επεισοδίων. Είναι θεατρικός όπως είναι ο Σαίξπηρ: Τα επεισόδια διαρκούν όση ώρα θα διαρκούσαν αν συνέβαιναν πραγματικά. Η ερωτική σκηνή στο τέλος, που όταν ξεκίνησε περίμενα να δω μια σκηνή πορνό, ήταν μια σκηνή με τρυφερό ερωτισμό, ίσως η πιο ωραία που έχω δει σε ταινία, και αυτή σε σχεδόν πραγματική διάρκεια, όπως η σκηνή του βιασμού.
Θεατρικός ο Νοέ, αλλά όχι όπως οι αρχαίοι μας τραγικοί. Εκεί ο φόνος δεν παρουσιαζόταν ποτέ πάνω στη σκηνή, παρόλο που οι υποθέσεις των έργων τους ήταν αιματοβαμμένες. Στην ταινία υπάρχει και μια άλλη σκηνή που δεν μπόρεσα να δω μέχρι το τέλος: η σκηνή της εκδίκησης. Ο φίλος του ήρωα σκοτώνει κτυπώντας στο κεφάλι επανειλημμένα με ένα πυροσβεστήρα τον βιαστή του, και υποθετικά τον βιαστή της Μόνικα. Παρόλο που, από τα κτυπήματα, καταλάβαινα ότι ο πυροσβεστήρας ήταν από πεπιεσμένο χαρτί, και πάλι δεν μπόρεσα να δω μέχρι τέλος τη σκηνή.
Η σκηνή μέσα στο καταγώγι με τους ομοφυλόφιλους ήταν ιδιαίτερα αποκρουστική. Και θυμάμαι μια από τις αισθητικές αρχές του Zeami, του θεωρητικού του θεάτρου Νο, το yugen. Δεν πρέπει να προσβάλλουμε την καλαισθησία του κοινού, υποστηρίζει. Για παράδειγμα, όταν ο σκηνοθέτης πρέπει να παρουσιάσει πάνω στη σκηνή ένα ζητιάνο, πρέπει να τον παρουσιάσει με «ωραία» κουρέλια, όχι ρεαλιστικά.
Τελικά αυτή η ιστορία με το ρεαλισμό σηκώνει μεγάλη κουβέντα. Θα το ξαναγράψω, ο ρεαλισμός, όπως και η δημοκρατία, είναι μια σύντομη παρεμβολή στην παγκόσμια ιστορία. Ο νατουραλισμός, η ακραία έκφραση του ρεαλισμού, υπήρξε ακόμη πιο σύντομη. Αλλά είπαμε, αυτό είναι μεγάλη κουβέντα.
Η ταινία είναι μια ταινία εκδίκησης. Το θέμα αυτό με μάγευε ήδη από παλιά, και έχω πάντα στο νου μου να γράψω μια μελέτη για σχετικές αφηγήσεις. Ορέστεια, Άμλετ, Φουέντε οβεχούνα, Canadehon Chushingura (γιαπωνέζικο αυτό) είναι κάποια από τα έργα στα οποία θα αναφερθώ.
(Μετάνιωσε ο καιρός, ο ήλιος κατατρόπωσε τα μαύρα σύννεφα, οι ακτίνες του λαμπυρίζουν πάνω στους πορτοκαλανθούς). Μπορεί η ταινία αυτή να μην έχει τις φιλοσοφικές προεκτάσεις των ταινιών του Σβιάγκιντσεφ κατά τον Ορίζοντα γεγονότων, εγώ όμως, προκλητικά, θα φιλοσοφήσω.
Η φιλοσοφία ήταν η αγάπη των εφηβικών μου χρόνων και ο Νίτσε ο αγαπημένος μου φιλόσοφος. Το δεύτερο πτυχίο μου με το οποίο διορίστηκα ως φιλόλογος είναι πτυχίο του Φιλοσοφικού Τμήματος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (Καποδιστριακού κ.λπ.), που τώρα έγινε ΦΠΨ.
Έχω και άλλες αποδείξεις για την αγάπη μου για τη φιλοσοφία.
Στην πρώτη γυμνασίου, στο μάθημα της διόρθωσης των εκθέσεων, ο καθηγητής μου ο… αλλά ας μην αναφέρω το όνομά του, καλή του ώρα εκεί που βρίσκεται, σχολιάζει την έκθεσή μου: «Εσύ Δερμιτζάκη προσπαθείς να φιλοσοφήσεις. Και είσαι σαν τον ποντικό που προσπαθεί να ανεβεί ένα χαράρι άχερα. Ανεβαίνει, ανεβαίνει, και λίγο πριν να φτάσει στην κορφή πέφτουν τα άχερα και τον πλακώνουν».
Τελικά πρέπει να είχε δίκιο, με την φιλοσοφία δεν τα πολυκαταφέρνω, σε εξετάσεις του ΙΚΥ για να κάνω διδακτορικό στη φιλοσοφία απέτυχα. Ευτυχώς έκανα αργότερα διδακτορικό στη λογοτεχνία και στο θέατρο.
Όμως το μεράκι μεράκι, έτσι θα φιλοσοφήσω.
Σε κάποιο σημείο στην ταινία η Μόνικα Μπελούτσι λέει στο φίλο της ότι είδε ένα άσχημο όνειρο, ότι βρισκόταν σε ένα κατακόκκινο τούνελ και ξαφνικά αυτό άνοιξε στα δυο. Σε υπόγεια διάβαση ήταν που την βίασαν. Ήταν λοιπόν ένα όνειρο προφητικό.
Αλλά αν το όνειρο ήταν προφητικό σημαίνει ότι ο βιασμός της ήταν προδιαγεγραμμένος. Άρα πού βρίσκεται η ενοχή του βιαστή;
Και αν δεν ήμαστε παρά στρατιωτάκια στην οθόνη ενός υπολογιστή, που δυο αντίπαλοι παίχτες τα ρίχνουν στη μάχη και κοιτάζουν ποιος θα εξοντώσει περισσότερα του άλλου, πάλι προς τι η ενοχή;
Αλλά ας το κόψουμε καλύτερα εδώ.

10 comments:

  1. Αγαπητέ Μπάμπη,
    με κάνεις και νοιώθω περίεργα με αυτά που γράφεις. Από μια άποψη στενοχωριέμαι που μετά πρέπει να απαντήσω.
    Ίσως το παράκανα κι εγώ λίγο. Στην προσπάθειά μου να σε αποσπάσω από τις "ωραίες" και "ποιητικές" εικόνες που έχουν την τάση να κλειδώνουν το βλέμμα μας και να μη μας αφήνουν να δούμε βαθύτερα, μάλλον πήγα στο άλλο άκρο και τώρα όπως φαίνεται κολλήσαμε στις "αποκρουστικές". Και πάλι χάσαμε την ουσία.

    Η ταινία του Γκασπάρ Νοέ είναι σαφέστατα μια βαθιά φιλοσοφική ταινία. Σαν τέτοια δεν στην πρότεινα άλλωστε;

    Η πρώτη ταινία του Νοέ που είχα δει ήταν το "Carne", ένα μικρού μήκους αριστούργημα (που σάρωσε τα βραβεία και ο Νοέ το ανέπτυξε σε μεγάλου μήκους με τίτλο "Μόνος εναντίον όλων"). Βλέποντας αυτές τις ταινίες αυτόματα κατέταξα το Νοέ στους φιλοσόφους. Είναι όμως σκληρή ταινία (τις αντιμετωπίζω σαν μία), πολύ πιο σκληρή από το "μη αναστρέψιμο" (αλήθεια; γιατί ο μεταφραστής το μεταφράζει σαν αρσενικό;;). Το "μη αναστρέψιμο" είναι μια γλυκιά ταινία. Ο Νοέ, πολύ πιο ώριμος πια, κάνει την αυτοϋπέρβασή του. Ξεκινάει ως σκληροπυρηνικός πανκ, γεμάτος μίσος για όλους και για όλα, για να καταλήξει, όχι στο συμβιβασμό, αλλά σε μιαν άλλη εναλλακτική, μιαν άλλη επιλογή.
    Ενώ στην πρώτη ταινία μας βρίζει, στη δεύτερη μας διδάσκει.

    Μια και ανέφερες το Νίτσε, ο Νοέ μου τον θυμίζει πολύ. Και ο Νίτσε γίνεται καυστικός ενίοτε αλλά τελικά δεν μπορεί να κρύψει ότι είναι ψυχούλα. Γι'αυτό και είναι και για μένα ένας από τους αγαπημένους μου. (Έχω γράψει και τραγούδι με τίτλο "Νίτσε").

    Αλλά ας έρθουμε λίγο στο θέμα. Το "μη αναστρέψιμο" έχει κι αυτό κάποια επίπεδα. Καλά, ο τίτλος δεν σε παραξένεψε; Το γεγονός ότι βλέπεις ανεστραμμένη μια ταινία που λέγεται "μη αναστέψιμη" δεν σε προβλημάτισε; Τελικά είναι ή δεν είναι αναστρέψιμη;

    ReplyDelete
  2. Ας τα πάρουμε ένα ένα.
    Ενώ έχω την τάση να επικεντρώνομαι στο στόρυ, από όπου συνήθως βγάζουμε το "τι θέλει να πει ο ποιητής", πιστεύω ότι σε ένα έργο είναι τελικά το ύφος που μετράει. Όπως το είπε ο Marshal Mc Luhan, The medium is the message. Πάντως με αυτά που λες μου θυμίζεις τον Σολωμό, στους Ελεύθερους Πολιορκημένους. Όπως η ομορφιά της φύσης αποτελεί ένα κίνδυνο για τους πολιορκημένους, να τους ξεστρατίσει από τον αγώνα τους, έτσι κι εσύ μου λες ότι οι ωραίες και ποιητικές εικόνες δεν με αφήνουν να δω το βαθύτερο νόημα.
    Ποιο είναι αυτό;
    Μου λες "Καλά, ο τίτλος δεν σε παραξένεψε; Το γεγονός ότι βλέπεις ανεστραμμένη μια ταινία που λέγεται "μη αναστέψιμη" δεν σε προβλημάτισε; Τελικά είναι ή δεν είναι αναστρέψιμη;"
    Εγώ θα σου πω, αλλά θέλω να μου πεις κι εσύ τη δική σου άποψη. Ναι, η ταινία είναι αναστρέψιμη, χάρη στο μοντάζ. Η πραγματικότητα όμως όχι. Την ταινία την είδα σαν ένα σαρδόνιο σχόλιο πάνω στην πραγματικότητα, που δεν είναι αναστρέψιμη, ενώ η ταινία μπορεί να είναι.
    Δεν χωνεύω τον διδακτισμό στην τέχνη, παρόλο που έχω γράψει τα "διδακτικά" οικολογικά παραμύθια μου "Ο χορός της βροχής", και δεν είδα να μας διδάσκει τίποτα εδώ ο Νοέ. Εσύ τι βλέπεις ότι μας διδάσκει;
    Συμφωνούμε απόλυτα για το Νίτσε, μεγάλος φιλόσοφος. Κάποτε θα τον ξαναδιαβάσω.
    Με έχεις προκαλέσει με τον Νοε, θα ψάξω και για τις άλλες ταινίες του, αλλά όταν ανέβω στην Αθήνα.

    ReplyDelete
  3. Υ.Γ.

    "Σε κάποιο σημείο στην ταινία η Μόνικα Μπελούτσι λέει στο φίλο της ότι είδε ένα άσχημο όνειρο, ότι βρισκόταν σε ένα κατακόκκινο τούνελ και ξαφνικά αυτό άνοιξε στα δυο"

    Χα! Τώρα το πρόσεξα! Μπερδεύτηκα κι εγώ με τις "ανθισμένες πορτοκαλιές" κι έχασα το ζουμί. Ευτυχώς που ξαναδιαβάζω.

    Φαίνεται ότι βρήκες ένα από τα κλειδιά που άφησε ο Νοέ!

    ReplyDelete
  4. Τι σύμπτωση! Γράψαμε ταυτόχρονα!

    Επιτέλους! λίγη δράση:

    "..η ταινία είναι αναστρέψιμη, χάρη στο μοντάζ. Η πραγματικότητα όμως όχι. Την ταινία την είδα σαν ένα σαρδόνιο σχόλιο πάνω στην πραγματικότητα, που δεν είναι αναστρέψιμη, ενώ η ταινία μπορεί να είναι."

    Αν είχες γράψει από την αρχή μόνο αυτό και τίποτα περισσότερο, θα σου είχα βγάλει το καπέλο και θα είχα υποκλιθεί!

    Και μετά θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε μια ωραία υπαρξιακή κουβέντα πάνω στο αν είναι η όχι αντιστρεπτή η πραγματικότητα.

    ReplyDelete
  5. Ορίζοντα, ελάχιστοι αναγνώστες, όπως εσύ, είναι φιλόσοφοι, οι περισσότεροι είναι ποιητές. Κι εγώ δίπλα στη φιλοσοφική μου πλευρά έχω μια πολύ μικρή ποιητική πλευρά.
    Να πιστέψω ότι ο Γκασπάρ Νοέ πιστεύει ότι η πραγματικότητα είναι αντιστρεπτή; Αυτό είναι σκέτη μεταφυσική, ενώ το να το προβάλει σε ταινία, είναι ποίηση. Το αν είναι αντιστρεπτή ή μη αντιστρεπτή η πραγματικότητα δεν μπορεί να αποδειχθεί, όπως και ένα σωρό άλλα μεταφυσικά αξιώματα, μπορούμε να τα δεχθούμε μόνο ως πιστεύω. Εγώ είμαι παιδί της αναγέννησης, του διαφωτισμού και του μαρξισμού, δεν μπορώ να το δεχθώ. Πιστεύεις ότι αν συζητήσουμε το θέμα θα καταλήξουμε πουθενά;
    Σε ευχαριστώ πάντως που με προγκάρεις, θα δω όλον τον Νοέ. Και σκέφτομαι στα σοβαρά να διαβάσω κάποια βιβλία για τον κινηματογράφο που έχω πάρει, θέλω να πω να τα βάλω σε απόλυτη προτεραιότητα, αφού τελειώσω τα βιβλία κάποιων φίλων.
    Λοιπόν, οι πορτοκαλιές στο περιβόλι μου είναι ολάνθιστες, νιώθω ευτυχισμένος. Πιο πίσω είναι η τρελή ροδιά, αυτή δεν φαίνεται. Η αμυγδαλιά είναι γέρικη, σπάνε τα κλωνάρια της, θα έπρεπε να την κόψω αλλά δεν μου κάνει καρδιά, υπήρχε εκεί πριν γεννηθώ εγώ. Σήμερα πήγαμε με το φίλο μου το Σταύρο και κάψαμε κλαδιά σε ένα λιοχώραφο. Στην Αθήνα νιώθω σαν να βρίσκομαι σε εξορία. Και το καλοκαίρι που θα έχω κανονικό adsl στο χωριό, χάρη στη cyta, θα έχω το κυριότερο που μου προσφέρει η Αθήνα: Το ίντερνετ, το παράθυρο στον κόσμο και στην επικοινωνία.

    ReplyDelete
  6. Και μια και μιλάμε για ποίηση, τι υπέροχη η τελευταία σκηνή με την Μπελούτσι, τρισευτυχισμένη, ξαπλωμένη στο γρασίδι, και την κάμερα να περιφέρεται από πάνω της σαν ελικόπτερο. Και με τη θεσπέσια μουσική του Μπετόβεν, δεν νομίζω να κάνω λάθος, τρίτη συμφωνία, εδώ μπορεί να κάνω λάθος, δεν ήθελα να το γράψω χωρίς να είμαι σίγουρος, και ξέχασα να φέρω ένα copy με την κλασική που έχω ριπάρει και κατεβάσει. Όταν ανέβω στην Αθήνα θα επιβεβαιώσω.

    ReplyDelete
  7. Τώρα είναι που με στενοχώρησες ολοκληρωτικά. Θα πω αυτό που τόσο επιμελώς απέφευγα, ότι έχω χάσει κάθε ενδιαφέρον για αυτό το blog.
    Διότι τα πάντα είναι απελπιστικά επιφανειακά. Λυπάμαι πραγματικά που τα λέω αυτά γιατί φαίνεσαι καλός άνθρωπος και "με στενοχωρεί να λέω άσχημα πράγματα σε καλούς ανθρώπους" (Matrix). Ειλικρινά. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που κάθομαι και τα γράφω όλα αυτά
    αντί ας πούμε να ασχοληθώ με τις τρέχουσες υποχρεώσεις που είναι πολλές (βλ. Παρίσι).

    Λοιπόν, είμαι απογοητευμένος και εξοργισμένος.
    Απογοητευμένος γιατί μόλις κάναμε να αγγίξουμε την ουσία λες κι έχεις κάτι σαν εσωτερική άμυνα που σε επαναφέρει πάλι πίσω. Φοβάσαι να καταδυθείς;

    Εξοργισμένος με όλα αυτά που λες. Αν δεν είσαι φιλόσοφος φίλε μου, δεν είσαι ούτε και ποιητής. Άκου "οι περισσότεροι αναγνώστες δεν φιλόσοφοι, είναι ποιητές"!! Εκτός αν εννοείς ποιητές του τύπου "ήσυχο, ήσυχο το ποταμάκι".
    Ξέρω κι ένα σωρό κυρίες που ζωγραφίζουν ανθοδοχεία με λουλουδάκια, αυτό τις κάνει ζωγράφους;
    Άσε που η φιλοσοφία δεν είναι μόνο αναγκαία συνθήκη της τέχνης αλλά όπως έλεγε και ο Σωκράτης, της ίδιας της ζωής.

    Σχετικά με την ποίηση κανένας δεν την υπερασπίστηκε περισσότερο από τον Ταρκόφσκι. Αλλά την αντιμετωπίζει κι αυτός σαν στάση ζωής: "Η γέννηση και η ανάπτυξη της σκέψης έχει δικούς της νόμους, και ορισμένες φορές απαιτεί μορφές έκφρασης διαφορετικές από τα πρότυπα της λογικής σκέψης. Ο ποιητικός συλλογισμός είναι πιο κοντά στους νόμους με τους οποίους αναπτύσεται η σκέψη, επομένως πιο κοντά στην ίδια τη ζωή"! ... "Με την ποιητική σύνδεση... ο θεατής γίνεται πιο ενεργός. Μετέχει στη διαδικασία ανακάλυψης της ζωής, χωρίς έτοιμα συμπεράσματα (...) Οι πολυσύνθετες σκέψεις και τα ποιητικά οράματα του κόσμου δεν χρειάζεται να στριμώχνονται στο πλαίσιο του φανερά ευνόητου" και το καλύτερο, η ποίηση "είναι η μόνη που θέτει το κοινό σε ισότιμη μοίρα με το δημιουργό στη σύλληψη. Και μόνο για χάρη του αμοιβαίου σεβασμού αξίζει να εφαρμοστεί"

    Κι επειδή έχω την αίσθηση ότι όλα αυτά που λέω μάλλον θα σε μπερδέψουν περισσότερο, θα το κάνω πιο λιανά.

    Όχι, Μπάμπη. Να μην πιστέψεις ότι ο Γκασπάρ Νοέ πιστεύει ότι η πραγματικότητα είναι αντιστρεπτή.
    Γιατί αυτό δεν είναι παρά το πρώτο ερώτημα σε μια σκάλα με πολλά σκαλοπάτια. Και αν δεν είσαι διατεθειμένος να ανέβεις μερικά, καλύτερα να μην ασχοληθείς καν.

    Για να καταλάβεις πώς νοιώθω, είναι σαν μιλάμε για κινέζικα που κατέχεις κι εγώ να σου λέω "μου αρέσουν τα κινέζικα, έχουν ωραίες καμπύλες, έχουν οξείες πινελιές, βλέπω μέσα σπιτάκια, ανθρωπάκια κλπ." κι εσύ να προσπαθείς να μου εξηγήσεις ότι πίσω από αυτά κρύβεται πχ. μια ρήση του Κομφούκιου, κι εγώ να μην μπορώ να το δεχτώ και να σου λέω, "Μα όχι! αφού μπορώ να δω την ομορφιά των κινέζικων, αυτή είναι! Και μου αρκεί, γιατί να πάω παραπέρα;" κι εσύ να τραβάς τα μαλλιά σου ξέροντας τι πραγματικά λένε αυτά τα καλλικατζαράκια........

    Και πάλι συγγνώμη για τη σκληρή μου γλώσσα...








    "Η πραγματικότητα είναι μια οπτική γωνία για τα πράγματα"
    Μαρσέλ Προυστ

    "Η πραγματικότητα δεν υπάρχει"
    Αέρα Πατέρα

    "Η μη-πραγματικότητα υπάρχει"
    Αγνώστου

    "Ναι αλλά η μη μη-πραγματικότητα δεν υπάρχει"
    Αέρα Πατέρα

    ReplyDelete
  8. "Και μια και μιλάμε για ποίηση, τι υπέροχη η τελευταία σκηνή με την Μπελούτσι, τρισευτυχισμένη, ξαπλωμένη στο γρασίδι, και την κάμερα να περιφέρεται από πάνω της σαν ελικόπτερο. Και με τη θεσπέσια μουσική του Μπετόβεν"

    Άλλο ένα κλειδί, το βασικότερο ίσως!
    Το βλεπεις και ΔΕΝ ΤΟ ΒΛΕΠΕΙΣ!!!

    Η μάλλον η καρδιά σου το βλέπει. Αλλά δεν την ακούς.

    Κι αυτή ακριβώς η σκηνή είναι η σκηνή της ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ.

    ReplyDelete
  9. Ορίζοντα,λυπάμαι πολύ που δεν ικανοποιώ τα στάνταρ σου. Σε ευχαριστώ και πάλι για τις ταινίες που μου συνέστησες. Χάρηκα για τη γνωριμία, έστω και αν είσαι με ψευδώνυμο.

    ReplyDelete
  10. Ήμουνα χθες με τη φίλη μου τη Μαργαρίτα. Μιλώντας για κινηματογράφο (μου συνέστησε να δω το The reader)τη ρώτησα αν είδε το Irreversible. Η αντίδασή της, εντελώς αυθόρμητα: Χριστέ και παναγιά μου. Χθες, Μεγάλο Σάββατο.

    ReplyDelete