Lee Sang-woo, Η μητέρα είναι πόρνη και Kihachi Okamoto, Ο δολοφόνος σαμουράι

Lee Sang-woo, Η μητέρα είναι πόρνη (2009) και Kihachi Okamoto, Ο δολοφόνος σαμουράι (1956)

Μια ταινία τη βλέπεις σε δυο ώρες περίπου, ενώ ένα βιβλίο σου τρώει πολύ περισσότερο χρόνο. Έτσι αν είναι να γράφω για όλες τις ταινίες που βλέπω θα έπρεπε να αφιερώνω σχεδόν τον ίδιο χρόνο, δηλαδή να μην κάνω άλλη δουλειά. Αν γράφω τώρα γι’ αυτές τις δυο ταινίες δυο λόγια, είναι για τις ρίζες της σύμπτωσης. Και στις δυο αυτές ταινίες ο κεντρικός χαρακτήρας είναι πατροκτόνος (πατραλίας στα αρχαία ελληνικά). Στην σκληρή κορεάτικη ταινία του Λι Σανγκγου ο γιος σκοτώνει στο τέλος τον πατέρα. Το ίδιο και στην ταινία του Κιχάκι (το δεύτερο "κι" να το διαβάσετε κρητικά, δεν βάζω στοίχημα όμως πώς έχει κρητική καταγωγή) Οκαμότο, με μόνη τη διαφορά ότι δεν το ξέρει, μια και είναι νόθος γιος ενός αξιωματούχου του σογκουνάτου και μιας παλλακίδας. Η ταινία βασίζεται σε πραγματικό γεγονός, τη δολοφονία ενός γιαπωνέζου αξιωματούχου στις 3 Μαρτίου του 1860.
Δεν τις είδα συνεχόμενα. Την πρώτη την είδα χθες. Σήμερα, πριν δω τη δεύτερη, είδα την υπέροχη ταινία του Takashi Koizumi «Μετά τη βροχή» (1999) σε σενάριο Akira Kurosawa, βασισμένο σε ένα διήγημα του Shûgorô Yamamoto. Ανθρωπιστής, είναι ένας χαρακτηρισμός που διάβασα για τον Κουροσάβα, και μου ήλθε στο μυαλό όταν έβλεπα την ταινία, από τις ωραιότερες που έχω δει τα τελευταία χρόνια.
(Το ξέχασα, την είδα συνεχόμενα με ένα ντοκιμαντέρ για τον Κουροσάβα. Θυμήθηκα την θαυμάσια ταινία του Κei Kumai "Η γκέισα και ο Σαμουράι" 2002, επίσης σε δικό του σενάριο, που την είδα πριν χρόνια, και είπα να δω και αυτήν. Τώρα πού βρήκα το χρόνο, τρεις ταινίες σε μια μέρα; Μα είπαμε, είμαι συνταξιούχος).