Kiumars Poorahmad, Night bus

Kiumars Poorahmad, Night bus (2007)

http://www.imdb.com/name/nm0014160/

Το έργο είναι μια καταγγελία του πολέμου, δείχνοντας ότι οι λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, οι ηγέτες με τα συμφέροντά τους είναι αυτοί που τους σπρώχνουν στο αιματοκύλισμα.
Το λεωφορείο μεταφέρει 38 αιχμάλωτους ιρακινούς. Τους συνοδεύουν ένας δεκαοχτάρης νεαρός και ένας άλλος στρατιώτης, ενώ το λεωφορείο το οδηγεί ένας ηλικιωμένος οδηγός που έχει ξύλινο πόδι. Στην πορεία αποδεικνύεται ότι ο άλλος στρατιώτης ξέρει έναν από τους αιχμαλώτους, που είναι φοιτητή ιατρικής. Είχαν συναντηθεί σε ένα τραίνο στην Κωνσταντινούπολη. Πιάνουν φιλική κουβέντα. Όταν πληγώνεται στα μάτια από μια έκρηξη ο αιχμάλωτος αυτός τον περιποιείται.
Γράψαμε στην προηγούμενη ανάρτησή μας για το Day break του Hamid Rahmanian ότι οι ταινίες σινεφίλ είναι ciné à thèse, δεν υπογραμμίσαμε όμως τη σημασία της πλοκής, καθώς είναι αυτή που κρατάει το ενδιαφέρον του θεατή. Εδώ, στην αρχή της ταινίας, βλέπουμε δυο αιχμαλώτους να έχουν ο ένας ένα μαχαίρι και ο άλλος ένα περίστροφο, καλά κρυμμένα. Υπάρχει λοιπόν η αναμονή ότι κάτι θα συμβεί. Και βέβαια συμβαίνει κάποια στιγμή το αναμενόμενο, οι ιρανοί βρίσκονται αιχμάλωτοι των ιρακινών. Όμως και πάλι έχουμε ανατροπή, καθώς ένας αιχμάλωτος είναι ιρακινός μόνο από τον πατέρα, η μητέρα του είναι ιρανή. Επαναλαμβάνει πολλές φορές, κάποια φορά με τρόπο κωμικό, το πώς επικοινωνούσαν οι άνθρωποι που βρίσκονταν στα σύνορα, και πόσοι γάμοι είχαν γίνει ανάμεσα σε ιρακινούς/ές και ιρανούς/ές. Ξεγελάει τον ιρακινό αξιωματικό, και η κατάσταση περιέρχεται πάλι στα χέρια των ιρανών. Και ο φοιτητής της ιατρικής, που είναι κούρδος, αναφέρεται στη γενοκτονία του λαού του από τον Σαντάμ.
Ασπρόμαυρη ταινία, κυρίως μαύρη (ένα μεγάλο μέρος της πλοκής διαδραματίζεται τη νύχτα), όπως μαύρος είναι και ο πόλεμος.