Mariam Shahriar, Daughters of the sun

Mariam Shahriar, Daughters of the sun (2000)

http://www.imdb.com/title/tt0259265/synopsis
http://movies.nytimes.com/movie/review?res=9403E0DA133DF93AA15754C0A9629C8B63

Το έργο δείχνει την καταπίεση που υφίστανται κάποιες γυναίκες σε πραγματικές συνθήκες δουλείας, σε ένα εργαστήρι κατασκευής χαλιών (Παρεμπιπτόντως, μια ακόμη σύμπτωση: Χθες αναρτήσαμε παρουσίαση της ταινίας του Kamal Tabrizi, The wind carpet, που έχει να κάνει πάλι με χαλιά). Το αφεντικό τους φέρεται απαίσια, πολλές φορές μάλιστα όχι απλώς τις χαστουκίζει, αλλά τις δέρνει κανονικά. Μια απ’ αυτές αυτοκτονεί. Η αυτοκτονία, όπως διάβασα, είναι μια επιθετικότητα που αντί να στραφεί στον πραγματικό της στόχο, στρέφεται προς τα μέσα. Όμως η ηρωίδα δεν αυτοκτονεί. Την οργή της τη στρέφει προς τον πραγματικό της στόχο, το εργαστήρι όπου τόσο υποφέρουν όλες οι κοπέλες. Η ταινία τελειώνει με την ηρωίδα να βάζει φωτιά στο εργαστήρι και να επιστρέφει σπίτι της.
Η ταινία είναι αγγελοπουλική: ελάχιστος διάλογος, μακρά εικαστικά πλάνα.
Θυμήθηκα τώρα ένα ανέκδοτο, ας μην περιμένω να γράψω για την επόμενη ταινία του Αγγελόπουλου για να το παραθέσω. Αφού κάνει έρωτα το ζευγάρι, ρωτάει ο άντρας: -Πώς ήταν; -Σαν ταινία του Αγγελόπουλου; -Άργησες να τελειώσεις; -Όχι, δεν κατάλαβα τίποτα.
Μια πληρέστερη ανάλυση, με βιογραφικά της σκηνοθέτιδας, δίνεται πιο κάτω.
Daughters of the Sun was the real surprise of the entire World Film Festival. It tells the story of Amangol (played by Altinay Ghelich Taghani), whose father shaves her head, dresses her as a boy, and sends her far away to apprentice in a carpet workshop in order to support his poor family. Her employer beats his weavers indiscriminately and Amangol (now "Aman") suffers in many other ways. But her female co-workers (thinking her to be male) look up to her, and one young woman, Belgheis, falls in love with her, hoping for a marriage proposal! In rebellion at the end, Amangol burns down the workshop and walks towards the horizon of a barren landscape, dressed again as a woman. The first miracle of Daughters of the Sun is that it was made at all. Maryam Shahriar has spent a lot of her life outside Iran. She studied filmmaking in California during the 1980s and then graduated in Italian Culture and History from the American University of Rome. She remained in Italy and directed her fifth short film there in 1997 (after making her first shorts earlier in Los Angeles). Presumably, her leading actress was able to act throughout most of the film with her head uncovered because she was playing the part of a young man (perhaps the director even argued that she was a man?). Ms. Shahriar was in attendance in Montréal and told me that she cut fifteen minutes of dialogue in the film and replaced this material with some long shots as a way of circumventing the censors and injecting ambiguity. In any event, the resulting minimalism adds to the film's power and heightens allusions to the enigmatic work of Andrei Tarkovsky. Surprisingly, the sophisticated and intelligent director persisted in praising Liv Ullman's Trolösa (Faithless, Sweden, 1999) to such an extent that she denigrated her own work each time she introduced Daughters of the Sun to a Montréal audience. She has no reason at all to be so humble...