Έχουμε ξαναγράψει για την Rakhshan Bani-Etemad, για τρία
έργα της. Μας άρεσαν πάρα πολύ και τα τρία. Το τελευταίο, η Gilaneh, αναφέρεται στη φρίκη του
πολέμου όπως τη βιώνει μια μητέρα. Η «Κύρια γραμμή» αναφέρεται στη φρίκη των
ναρκωτικών όπως την βιώνει επίσης μια μητέρα, μια μητέρα χωρισμένη που βλέπει
την κόρη της να αποτυγχάνει στις επανειλημμένες προσπάθειές της να τα
σταματήσει. Όμως η ταινία, παρά τη σκοτεινή της ατμόσφαιρα και τις
συγκλονιστικές σκηνές, τελειώνει αισιόδοξα. Ναι, η κόρη της αυτή τη φορά θα τα
καταφέρει.
Την ταινία αυτή
πρέπει να την δουν όλοι. Πρώτα απ’ όλα οι γονείς, έπειτα οι ναρκομανείς, και
τέλος όλοι οι υπόλοιποι. Οι γονείς για να προστατέψουν όσο μπορούν τα παιδιά
τους, οι ναρκομανείς για να πάρουν δύναμη και να αποφασίσουν να σταματήσουν τα
ναρκωτικά, και οι υπόλοιποι για να μην τα δοκιμάσουν ποτέ.
Κάθε τι που μας
κάνει να αισθανόμαστε ευχάριστα είναι δηλητήριο, και την ευχαρίστηση αυτή την
πληρώνουμε με κάποιο τρόπο. Και το πρώτο τίμημα είναι το στερητικό σύνδρομο.
Ποτέ δεν κάπνιζα, αλλά πάντα έπινα κοινωνικά. Όταν λέω κοινωνικά, εννοώ μια στο
τόσο. Αλλά στο «μια στο τόσο» έπινα για όλο το μεσοδιάστημα που δεν είχα πιει
(αυτό παλιά, τώρα συγκρατιέμαι). Ευτυχώς που δεν υιοθέτησα ποτέ τη συνήθεια
«ένα ποτηράκι στο φαγητό», που κάνει λέει
καλό στην υγεία. Νομίζω ότι πολλοί αλκοολικοί έχουν ξεκινήσει μ’ αυτό τον τρόπο.
Ούτε καφέ έπινα.
Θυμάμαι φοιτητής που, για να κρατηθώ ξύπνιος να διαβάσω στις εξετάσεις, αγόραζα
ένα πλαστικό μπουκάλι γάλα, αυτό τον 650 γραμμαρίων. Έπινα λίγο, μετά έριχνα
μέσα ένα κουταλάκι νες καφέ και το τάπωνα με ένα φελλό. Έτοιμο το shaker. Κατέβαζα μονορούφι το
γάλα και στρωνόμουνα στο διάβασμα. Στη συνέχεια, μέχρι πριν έξι χρόνια, έπινα
μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, όταν για κάποιο λόγο δεν μπορούσα να κάνω
σιέστα ή έπρεπε να κρατηθώ ξύπνιος μέχρι μεταμεσονύχτιες ώρες. Και σε ταξίδια
φυσικά, που η σιέστα είναι μια πολυτέλεια που δεν μπορώ να την απολαμβάνω
πάντα. Το κακό ξεκίνησε όταν θέλησα να γράψω ένα αυτοβιογραφικό κείμενο,
κατόπιν της παρότρυνσης μιας φίλης. Ήθελα να ξεμπερδεύω μ’ αυτό το γρηγορότερο,
έτσι έπινα καφέ πρωί απόγευμα και ριχνόμουνα στο γράψιμο. Αυτό, το 2006.
Το αυτοβιογραφικό
αυτό κείμενο το έγραψα σε τέσσερις μέρες. Δυο άλλα αυτοβιογραφικά κείμενα τα
έγραψα σε μια μέρα το καθένα, δουλεύοντας φουλ τάιμ, πίνοντας από ένα φραπέ το
πρωί και το απόγευμα. Από τότε απόκτησα τη συνήθεια να «ντοπάρομαι» πριν
καταπιαστώ με το γράψιμο, συνήθως με την παρουσίαση ενός βιβλίου ή μιας
ταινίας, με ένα φραπεδάκι. Με βοηθούσε λέει να κατεβάζω ιδέες. Αργότερα έγινε
πια καθημερινή συνήθεια, ένα φραπεδάκι το πρωί και ένα το απόγευμα. Όμως, γύρω
στις έντεκα το βράδυ, συνήθως νύσταζα. Έτσι έπρεπε να πιω και τρίτο φραπέ. Μ’
αυτό τον τρόπο μπορούσα να δω την ταινία που έβλεπα μέχρι τέλος, και να
χαζολογήσω και λίγο στο facebook
κατόπιν.
Αυτό μέχρι που
άρχισα να έχω σοβαρές ενοχλήσεις στο στομάχι. Δηλαδή είχα και παλιά, ήξερα ότι
ο καφές με πείραζε, ειδικά όταν ήμουν με άδειο στομάχι, αλλά δεν έδινα σημασία.
Τώρα φοβήθηκα με το στομάχι μου, μην πάθω τα χειρότερα, και είπα να πάρω κάποια
μέτρα, ανάμεσα στα οποία ήταν και το να κόψω τον καφέ.
Πέντε μέρες
χρειάζονται για την αποτοξίνωση μου είπε ένας ανιψιός μου. Το ήξερα, γιατί το
είχα ξανακάνει και παλιά. Αυτή τη φορά όμως ήταν οριστικά.
Δεν νοιώθω πια την
ανάγκη να πιω ένα καφεδάκι για να πάρω δυνάμεις. Το αντικατέστησα με ένα
κουταλάκι μέλι. Και νοιώθω περίφημα. Πολλές φορές έχω κοιμηθεί στις τρεις τη
νύχτα, χωρίς να νοιώσω την ανάγκη του καφέ για να κρατηθώ ξύπνιος. Και όταν τύχει
και νυστάξω κατά τις δέκα, δεν ξυπνάω πια τρεις ή τέσσερις η ώρα, αλλά κοιμάμαι
κανονικό οκτάωρο. Τώρα συνειδητοποίησα ότι και ο καφές δεν είναι παρά ένα
ναρκωτικό, έστω πολύ ήπιο. Και είπα να μου λείπει. Ο μόνος καφές που ήπια σε
διάστημα ενός μηνός ήταν ένας ελληνικός σε μνημόσυνο.
Και το τσάι, το
«πράσινο τσάι» με τις ευεργετικές του ιδιότητες, είδα ότι με πείραζε επίσης στο
στομάχι. Και καθώς δεν το απολάμβανα σαν γεύση, το έκοψα κι αυτό. Και νοιώθω
ευτυχής που έκοψα δυο εξαρτήσεις.
Δεν έγραψα αυτό το
κείμενο για να σας πείσω να κόψετε τον καφέ και το τσάι. Αλλά προς θεού,
αποφύγετε κάθε πειρασμό να δοκιμάσετε ναρκωτικά. Είναι σαν το μήλο που έφαγε η
Εύα: θα οδηγηθείτε κατευθείαν στην κόλαση.
No comments:
Post a Comment