Lars von Trier, Οι ηλίθιοι (1998)

Lars von Trier, Οι ηλίθιοι (1998)

http://en.wikipedia.org/wiki/Lars_von_Trier

http://en.wikipedia.org/wiki/The_Idiots

  Τελικά, μπορεί εμείς ως Ελλάδα να ανήκομεν εις την Δύσην (αν και αρχίζει μάλλον η αντίστροφη πορεία της απομάκρυνσης, με πρώτο σταθμό την αποπομπή μας από την ευρωζώνη), όμως εγώ νοιώθω να ανήκω στην Ανατολή. Είμαι δηλωμένος λάτρης του Ιρανικού και γενικότερα του ασιατικού κινηματογράφου. Μπορεί οι «Ηλίθιοι» να είναι μια ωραία ταινία, να απέσπασε δικαίως τον Χρυσό φοίνικα, αλλά εμένα δεν με άγγιξε. Ο δεύτερος σύνδεσμος δίνει την περίληψη του έργου, αλλά εγώ θα δώσω μια ακόμη πιο σύντομη περίληψη.

  Κάποιοι αποφασίζουν να το παίξουν τρελοί. Γίνονται μια μεγάλη παρέα και ζουν σε ένα σπίτι. Πώς συντηρούνται; Μα είναι όλοι τους αστοί, προφανώς έχουν οικονομίες.

  Αλλά ποιος ο λόγος να το παίζουν τρελοί; Το διαβάζω στη βικιπαίδεια.

  The 'spassing' is a self-defeating attempt by the group to challenge the establishment through provocation. The self-styled idiots feel that the society-at-large treats their intelligence uncreatively and unchallengingly; thus, they seek the uninhibited self-expression that they imagine a romantic ideal of disability will allow.

  Με την ομάδα ενώνεται και η Κάρεν, μια μητέρα της οποίας πέθανε το μωρό. Αντί να συμμετάσχει στην κηδεία του, το σκάει από το σπίτι. Όλοι φαίνονται να έχουν κάποια ήπια ψυχολογικά προβλήματα. Μια κοπέλα έπαιρνε χάπια. Το μαθαίνουμε όταν έρχεται ο πατέρας της να την πάρει. Παίζοντάς το τρελοί, πιστεύουν μάλλον ότι θα ξεπεράσουν την ήπια τρέλα τους. Η κοπέλα τα πηγαίνει μια χαρά μαζί τους χωρίς τα χάπια της. Τώρα, όλο αυτό το βαφτίζουν ως «πρόκληση του κατεστημένου», και ότι το να κάνουν τον τρελό θα τους επιτρέψει να «αυτοεκφραστούν χωρίς αναστολές». Κάποια στιγμή τους βλέπουμε να επιδίδονται σε κανονικό όργιο, με πραγματικές σεξουαλικές σκηνές που βλέπει κανείς σε πορνοταινίες.

  Μπορούν να το παίζουν τρελοί μεταξύ τους, μπορούν να το παίζουν τρελοί στους γείτονες, στα λεωφορεία και στα κοντινά ρεστοράν, όμως έχουν άραγε το θάρρος να το παίξουν τρελοί στην οικογένειά τους;

  Μόνο η Κάρεν θα το τολμήσει. Θα φάει ένα χαστούκι από τον άντρα της και θα ξαναφύγει από το σπίτι. Έτσι τελειώνει η ταινία.

   Να μην αδικήσω τον Triers, μου άρεσε πάρα πολύ η ταινία «Breaking the waves» που είδα πριν κάποια χρόνια. Αυτή όμως όχι.