David Wnendt, Die Kriegerin

David Wnendt, Die Kriegerin, Η γυναίκα-πολεμιστής, Combat girls (2011).

  Κάνω ξανά ανάρτηση για ταινία που δεν σκόπευα να αναρτήσω. Έχω και πάλι το λόγο μου.

  Η προηγούμενη ανάρτησή μου ήταν για την ταινία του Ulrich Edel, Christiane F. - Wir Kinder vom Bahnhof Zoo, Χριστιάνα Φ. –Εμείς τα παιδιά του σταθμού του ζωολογικού κήπου. Γυρισμένη το 1981 ήταν στον απόηχο του κινήματος των χίπις, του Γούντστοκ και των ναρκωτικών σαν μορφή αμφισβήτησης. Τώρα η Γερμανία έχει ένα μεγαλύτερο πρόβλημα από τα ναρκωτικά, την άνοδο του νεοναζιστικού κινήματος. Αυτό είναι το θέμα της ταινίας. Ένας παππούς κλωτσάει την έγκυο κόρη του και τη διώχνει από το σπίτι (αυτό το μαθαίνουμε αργότερα). Ήταν λέει στρατιώτης στον πόλεμο, αλλά μάλλον ήταν SS. Τώρα πώς τα ξαναφτιάχνει με την κόρη του, και πώς γίνεται κώλος και βρακί με την εγγονή του που λίγο έλειψε να μην έλθει σ’ αυτό τον κόσμο εξαιτίας της κλωτσιάς, αυτό η ταινία δεν μας το λέει. Πάντως η κόρη του αρνείται να τον επισκεφτεί στο νοσοκομείο όπου περνάει τις τελευταίες μέρες της ζωής του. Τη ζημιά όμως την έχει κάνει. Έχει μπολιάσει την εγγονή του με τις ναζιστικές ιδέες, με αποτέλεσμα να μπλεχτεί σε μια νεοναζιστική οργάνωση. Όμως ο ψυχισμός της είναι ακόμη αγνός, και βοηθάει έναν νεαρό λαθρομετανάστη να φύγει από τη Γερμανία για τη Σουηδία που είναι ο θείος του. Τσακώνεται και με τον ναζί φίλο της. Στο τέλος, για να μην πούμε όλη την ιστορία, πρέπει να τη δείτε, είναι πολύ καλή και επίκαιρη και για μας, ο τέως φίλος της τη σκοτώνει· για να επιβεβαιωθεί η παροιμία «όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρων οι κότες».

  Θα μου πείτε, γιατί δυο γερμανικά έργα στη συνέχεια (υπάρχει και τρίτο, «Το τούνελ», για το οποίο όμως δεν έκανα ανάρτηση).

  Είχα να διαβάσω γερμανικό βιβλίο κάπου 20 χρόνια, από τότε που χρειαζόμουν τα γερμανικά για την εκπόνηση του διδακτορικού μου. Δεν είμαι σίγουρος γιατί, μάλλον όμως η Κατοχή, είχα μια έμφυτη απέχθεια για τη γλώσσα και τους ανθρώπους. Ντρεπόμουνα γι’ αυτό, αλλά τα αισθήματα δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε. Μετά που ήλθε η Μέρκελ και το Focus ένοιωθα τα αισθήματα αυτά να δικαιώνονται. Όμως και πάλι αισθανόμουν πώς δεν είναι σωστό, και αποφάσισα να ξαναασχοληθώ λίγο με τη γλώσσα διαβάζοντας ένα γερμανικό βιβλίο-θα κάνω ανάρτηση γι’ αυτό μόλις το τελειώσω. Και επί τη ευκαιρία είπα να δω και κάποιες γερμανικές ταινίες που είχα.