Hans Canosa (writer: Gabrielle Zevin), Conversations with other women

Hans Canosa (writer: Gabrielle Zevin), Conversations with other women (2005)

http://en.wikipedia.org/wiki/Conversations_with_Other_Women

  Έχω κάμποσες ταινίες στο dvd recorder μου, εδώ και χρόνια, που δεν εδέησε να τις δω. Είπα να ξεκινήσω σιγά σιγά, για να αδειάσω το σκληρό δίσκο. Ξεκίνησα με το «Συζητήσεις με άλλες γυναίκες».

  Μου άρεσε πάρα πολύ, γι’ αυτό αποφάσισα να γράψω δυο λόγια, και όχι να το παραθέσω απλά στη λίστα με τις «Ταινίες που έχω δει».

  Στην αρχή νόμισα ότι η ταινία ήταν μεταφορά από θεατρικό έργο. Διαβάζω όμως τώρα στο διαδίκτυο ότι πρόκειται για καθαρή ταινία.

  Έχω γράψει επανειλημμένα ότι δεν μου αρέσουν οι ταινίες στις οποίες μιλάνε αγγλικά. Πώς διάβολο και αυτή υπήρξε μια τόσο μεγάλη εξαίρεση; Γιατί, επαναλαμβάνω, η ταινία μου άρεσε πάρα πολύ.

  Διαβάζοντας τη σελίδα της βικιπαίδειας που παραθέτω παραπάνω, κατάλαβα γιατί, όπως κατάλαβα και γιατί δεν μου αρέσουν οι ταινίες στις οποίες μιλάνε αγγλικά: γιατί είναι προσαρμοσμένες στο κοινό τους, στα αμερικανάκια δηλαδή. Αντιγράφω:

  The film's international theatrical premiere was on June 7, 2006 in France. Released by distributor MK2 Diffusion under the title Conversations avec une Femme, the film played theatrically for five months to both box office success and critical acclaim.

Released on August 11, 2006 in the United States by Fabrication Films, the film played in fourteen cities, garnering modest theatrical box office and critical acclaim.

  Όλοι φαντάζομαι ξέρετε αγγλικά, αλλά θα μεταφράσω για να υπογραμμίσω: Η ταινία έκανε την πρεμιέρα της στη Γαλλία, και είχε εισπρακτική επιτυχία και δέχτηκε καλές κριτικές. Στις ΗΠΑ, αντίθετα, που παίχτηκε μόνο σε 14 πόλεις, δεν είχε επιτυχία, ούτε εισπρακτική ούτε σε κριτικές (υπάρχει η λέξη modest, απουσιάζει η λέξη success).

  Είχα καιρό να το γράψω, και θα το ξαναγράψω: το σενάριο συνήθως είναι υποτιμημένο σε σχέση με τη σκηνοθεσία. Αυτό που θαύμασα στην ταινία είναι προπαντός οι έξυπνοι διάλογοι. Και γι’ αυτούς πιστώνεται φυσικά η συγγραφέας, η Gabrielle Zevin.

  Όμως και σκηνοθετικά ήταν πολύ έξυπνο το έργο. Η οθόνη ήταν μοιρασμένη στα δυο, με αποτέλεσμα να βλέπεις ανά πάσα στιγμή en face τους δυο ήρωες, τον άντρα και τη γυναίκα, είτε μιλούσαν είτε όχι. Η ταινία, με δυο μόνο ήρωες στο μεγαλύτερο μέρος της να μιλάνε στο χώρο ενός σαλονιού και μιας κρεβατοκάμαρας, θα ήταν βαρετή χωρίς τους έξυπνους διαλόγους και αυτή τη σκηνοθετική επινόηση. Και βέβαια την επινόηση ενός εφέ «σταδιακού απροσδόκητου»: Το ζευγάρι, μαθαίνουμε στην αρχή, έχει ξανασυναντηθεί. Σιγά σιγά όμως μαθαίνουμε επίσης ότι η σχέση τους ήταν πιο βαθειά, για να μάθουμε στο τέλος ότι όχι απλώς υπήρξαν ζευγάρι, αλλά παντρεμένοι, που χώρισαν πριν χρόνια. Και βέβαια ένα ακόμη ατού της ταινίας είναι πως οι δυο ηθοποιοί, ο Aaron Eckhart και η Helena Bonham Carter έπαιζαν εξαιρετικά.

  Δραματική κομεντί. Η συνάντησή τους είναι συνάντηση μιας βραδιάς. Κάνουν έρωτα, αλλά θα χωρίσουν, επιστρέφοντας καθένας στο ταίρι του. Η τελευταία ατάκα του έργου αφήνει μια πικρή γεύση στο θεατή. «Ωραίο πράγμα η ευτυχία, αλλά που να πάρει είναι τόσο δύσκολο να τη βρεις».