Jafar Panahi and Mojtaba Mirtahmasb, This is not a film (2011)
http://en.wikipedia.org/wiki/This_Is_Not_a_Film
http://en.wikipedia.org/wiki/Jafar_Panahi
Όσα και να γράψω δεν θα είναι ποτέ αρκετά για να εκφράσω το θαυμασμό και την αγάπη που νοιώθω για τον ιρανικό κινηματογράφο. Είναι τόσοι πολλοί και τόσο καλοί οι ιρανοί σκηνοθέτες, και με τόσο εξαιρετικά έργα!
Ο Jafar Panahi καταδικάστηκε σε έξι χρόνια φυλάκισης και είκοσι χρόνια απαγόρευσης να γυρίζει ταινίες, να γράφει σενάρια, να δίνει συνεντεύξεις και να φύγει στο εξωτερικό. Έκανε έφεση, και μέχρι να εκδικαστεί βρίσκεται σε κατ’ οίκον περιορισμό. Μέσα στο σπίτι του ο Mojtaba Mirtahmasb γύρισε ένα φιλμ, «που δεν είναι φιλμ», όπου ο Τζαφάρ Παναχί μιλάει για την καταδίκη του, τον εαυτό του, τις ταινίες του, και συνομιλεί με συναδέλφους του με το κινητό. Στο τέλος της ταινίας, με την κάμερα που άφησε ο Mirtahmasb φεύγοντας, κινηματογραφεί τον νεαρό που μαζεύει τα σκουπίδια της πολυκατοικίας και ο οποίος του μιλάει για τη ζωή του, το περισσότερο διάστημα μέσα σε ένα ασανσέρ. Το έργο αυτό προβλήθηκε σε διάφορα φεστιβάλ.
Στην αρχή του έργου ο Παναχί μιλάει για το τελευταίο του σενάριο το οποίο δεν εγκρίθηκε για να γυριστεί ταινία. Αναφέρεται σε μια κοπέλα που πέρασε στο πανεπιστήμιο, στη σχολή καλών τεχνών, αλλά οι γονείς της, συντηρητικοί μεγαλοαστοί, δεν την άφησαν να σπουδάσει. Την έκλεισαν μάλιστα μέσα στο σπίτι για να αποτρέψουν την εγγραφή της μέχρι να περάσει η προθεσμία και να χάσει έτσι το δικαίωμα εγγραφής. Το ιρανικό καθεστώς δεν είναι ταλιμπάν, επιτρέπουν τη μόρφωση των γυναικών, όμως κάποιοι συντηρητικοί μουσουλμάνοι φαίνεται ότι πιστεύουν πως υπάρχουν κάποια όρια σ’ αυτή τη μόρφωση, τουλάχιστον για τις κόρες τους. Ο Παναχί περιγράφει δυο σεκάνς του σεναρίου, με τι τρόπο είχε σκοπό να τις γυρίσει.
Τελικά σε όλα σχεδόν τα τριτοκοσμικά έργα που βλέπω το θέμα της γυναικείας καταπίεσης είναι από τα κυρίαρχα. Σήμερα ήταν να γράψω για τις «Μπαλάντες του σκόρδου» του Μο Γιαν, του φετινού νόμπελ λογοτεχνίας, αλλά είχα την επίσκεψη ενός φίλου, στρωθήκαμε στη ρακή, και έτσι ανέβαλλα για αύριο να γράψω τη βιβλιοκριτική. Και εκεί βλέπουμε την καταπίεση της γυναίκας.
Εντύπωση μου έκανε ένα ιγκουάνα που έχει ο Παναχί σαν οικιακό ζώο. Το Mirtahmasb δεν έχανε ευκαιρία να το κινηματογραφεί, απομακρύνοντας το φακό από τον Παναχί. Πάντως σε σχέση με αιλουροειδή και με φίδια που έχω ακούσει, το ιγκουάνα είναι προτιμότερο σαν pet, αν μη τι άλλο γιατί είναι ακίνδυνο.
Αναρωτιόμουνα τι έγινε με την έφεσή του. Μάλλον εκκρεμεί ακόμη η απόφαση, γιατί στον παραπάνω σύνδεσμο με τη βιογραφία του δεν γράφει τίποτα, ενώ αναφέρεται στη βράβευσή του με το βραβείο Σαχάρωφ στις 26 Οκτωβρίου 2012, που σημαίνει ότι η σελίδα ανανεώθηκε μόλις πριν λίγες μέρες.
Καθώς είναι ένας από τους κορυφαίους σκηνοθέτες, είναι εύκολο να βρει κανείς τα έργα του. Οι πέντε μεγάλου μήκους ταινίες του έχουν παιχτεί επανειλημμένα από την ελληνική τηλεόραση. Και έχω γράψει για όλες. Το τι έχω γράψει, μπορείτε να το βρείτε εδώ.
http://en.wikipedia.org/wiki/This_Is_Not_a_Film
http://en.wikipedia.org/wiki/Jafar_Panahi
Όσα και να γράψω δεν θα είναι ποτέ αρκετά για να εκφράσω το θαυμασμό και την αγάπη που νοιώθω για τον ιρανικό κινηματογράφο. Είναι τόσοι πολλοί και τόσο καλοί οι ιρανοί σκηνοθέτες, και με τόσο εξαιρετικά έργα!
Ο Jafar Panahi καταδικάστηκε σε έξι χρόνια φυλάκισης και είκοσι χρόνια απαγόρευσης να γυρίζει ταινίες, να γράφει σενάρια, να δίνει συνεντεύξεις και να φύγει στο εξωτερικό. Έκανε έφεση, και μέχρι να εκδικαστεί βρίσκεται σε κατ’ οίκον περιορισμό. Μέσα στο σπίτι του ο Mojtaba Mirtahmasb γύρισε ένα φιλμ, «που δεν είναι φιλμ», όπου ο Τζαφάρ Παναχί μιλάει για την καταδίκη του, τον εαυτό του, τις ταινίες του, και συνομιλεί με συναδέλφους του με το κινητό. Στο τέλος της ταινίας, με την κάμερα που άφησε ο Mirtahmasb φεύγοντας, κινηματογραφεί τον νεαρό που μαζεύει τα σκουπίδια της πολυκατοικίας και ο οποίος του μιλάει για τη ζωή του, το περισσότερο διάστημα μέσα σε ένα ασανσέρ. Το έργο αυτό προβλήθηκε σε διάφορα φεστιβάλ.
Στην αρχή του έργου ο Παναχί μιλάει για το τελευταίο του σενάριο το οποίο δεν εγκρίθηκε για να γυριστεί ταινία. Αναφέρεται σε μια κοπέλα που πέρασε στο πανεπιστήμιο, στη σχολή καλών τεχνών, αλλά οι γονείς της, συντηρητικοί μεγαλοαστοί, δεν την άφησαν να σπουδάσει. Την έκλεισαν μάλιστα μέσα στο σπίτι για να αποτρέψουν την εγγραφή της μέχρι να περάσει η προθεσμία και να χάσει έτσι το δικαίωμα εγγραφής. Το ιρανικό καθεστώς δεν είναι ταλιμπάν, επιτρέπουν τη μόρφωση των γυναικών, όμως κάποιοι συντηρητικοί μουσουλμάνοι φαίνεται ότι πιστεύουν πως υπάρχουν κάποια όρια σ’ αυτή τη μόρφωση, τουλάχιστον για τις κόρες τους. Ο Παναχί περιγράφει δυο σεκάνς του σεναρίου, με τι τρόπο είχε σκοπό να τις γυρίσει.
Τελικά σε όλα σχεδόν τα τριτοκοσμικά έργα που βλέπω το θέμα της γυναικείας καταπίεσης είναι από τα κυρίαρχα. Σήμερα ήταν να γράψω για τις «Μπαλάντες του σκόρδου» του Μο Γιαν, του φετινού νόμπελ λογοτεχνίας, αλλά είχα την επίσκεψη ενός φίλου, στρωθήκαμε στη ρακή, και έτσι ανέβαλλα για αύριο να γράψω τη βιβλιοκριτική. Και εκεί βλέπουμε την καταπίεση της γυναίκας.
Εντύπωση μου έκανε ένα ιγκουάνα που έχει ο Παναχί σαν οικιακό ζώο. Το Mirtahmasb δεν έχανε ευκαιρία να το κινηματογραφεί, απομακρύνοντας το φακό από τον Παναχί. Πάντως σε σχέση με αιλουροειδή και με φίδια που έχω ακούσει, το ιγκουάνα είναι προτιμότερο σαν pet, αν μη τι άλλο γιατί είναι ακίνδυνο.
Αναρωτιόμουνα τι έγινε με την έφεσή του. Μάλλον εκκρεμεί ακόμη η απόφαση, γιατί στον παραπάνω σύνδεσμο με τη βιογραφία του δεν γράφει τίποτα, ενώ αναφέρεται στη βράβευσή του με το βραβείο Σαχάρωφ στις 26 Οκτωβρίου 2012, που σημαίνει ότι η σελίδα ανανεώθηκε μόλις πριν λίγες μέρες.
Καθώς είναι ένας από τους κορυφαίους σκηνοθέτες, είναι εύκολο να βρει κανείς τα έργα του. Οι πέντε μεγάλου μήκους ταινίες του έχουν παιχτεί επανειλημμένα από την ελληνική τηλεόραση. Και έχω γράψει για όλες. Το τι έχω γράψει, μπορείτε να το βρείτε εδώ.
No comments:
Post a Comment