Otar Iosseliani, La chasse aux papillons

Otar Iosseliani, La chasse aux papillons (1993)

Για τον Οτάρ Ιοσσελιάνι έχουμε ξαναγράψει, και συγκεκριμένα για την ταινία του «Monday morning». Αυτά που σκέφτηκα να γράψω τα είχα γράψει ήδη, και έτσι κάνω αντιγραφή και επικόλληση.

  «Δεν είχα δει ποτέ έργο αυτού του σκηνοθέτη, και κάποτε ήλθε η ώρα. Ήταν το «Δευτέρα πρωί», που πρόβαλε πριν λίγες μέρες το cine+. Δεν ξέρω πως είναι τα προηγούμενα έργα του, πάντως αυτό είναι σαν τα έργα του Ζακ Τατί (επ’ ευκαιρία ξαναείδα σήμερα το «Ο θείος μου» που το είχα στο περίμενε εδώ και μέρες) και του παλαιστίνιου Ελία Σουλεϊμάν. Χωρίς τα γκανγκ του βωβού, τουλάχιστον στο βαθμό που τα χρησιμοποιεί ο Mel Brooks στο Silent movie, ο Ιοσσελιάνι περιορίζει το λόγο στο ελάχιστο, για να παρουσιάσει κωμικά επεισόδια σε μια απούσα πλοκή».

  Ήταν παράλειψή μου να μην αναφέρω τις εξαίσιες ταινίες του Elia Suleiman, για τις οποίες είχα γράψει κιόλας, τον «Χρόνο που μένει» και την «Αναμονή».

  Η υπόθεση βρίσκεται στον δεύτερο σύνδεσμο. Το «Κυνήγι πεταλούδων» είναι το δεύτερο έργο του που βλέπω, και είναι όντως προηγούμενο από το «Δευτέρα πρωί».