Κι άλλες μαντινιάδες-Η μοναξιά (σελ. 39-40)

Η μοναξιά

Καθώς έχω σαν αρχή ότι «Καλύτερα να περπατάς πριν το έμφραγμα παρά μετά το έμφραγμα» κάνω ένα καθημερινό περίπατο στο παρκάκι στα Καραγιανναίικα. Τα Καραγιαναίικα είναι μια συνοικία στο Γαλάτσι κάτω από τα Τουρκοβούνια, εκεί όπου η Χούντα θα έκτιζε το περιβόητο τάμα, ένα κολοσσιαίο ναό του Σωτήρος που δεν εδέησε να κτίσει καμιά κυβέρνηση μετά από την απελευθέρωσή μας από τους τούρκους. Μάζεψε ένα σωρό χρήματα γι’ αυτό αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβε, γιατί ανατράπηκε στο μεταξύ.

Και ο Θεός μας τιμώρησε. Πού νομίζετε ότι οφείλεται η σημερινή κρίση που περνάει η Ελλάδα, στη διαφθορά των πολιτικών; Όχι, οφείλεται στο ότι δεν εκπληρώσαμε το τάμα.

Στον περίπατό μου ακούω μουσική από το κινητό μου. Επιλέγω μόνο δυο σταθμούς, το Τρίτο Πρόγραμμα, μόνο κλασική, και τον 91,4, διαδικτυακό ραδιόφωνο Αττικής, μόνο κρητικά. Και επειδή στο σπίτι τον 91,4 δεν τον πιάνω και τόσο καλά, τον προτιμώ στο παρκάκι, όπου ακούγεται τέλεια. Βέβαια στις στρογγυλές ώρες όπως και στη μισή, όπου για ένα τέταρτο με βομβαρδίζει με τις ίδιες και τις ίδιες διαφημίσεις τις οποίες έχω σκυλοβαρεθεί να ακούω, αλλάζω στο Τρίτο.

Εκείνη την ώρα όμως είχα τον σταθμό με τα κρητικά. Και ακούω μια μαντινάδα που ξεκινάει «Μ’ αρέσει να ’μαι μοναχός…». Ξέχασα τη συνέχεια, θυμάμαι μόνο ότι στον επόμενο στίχο λέει κάτι για το χωριό. Δεν ξέρω πως μου ήλθε στο μυαλό ο δεκαπεντασύλλαβος μιας μαντινιάδας. «Μ’ αρέσει να ’μαι μοναχός μ’ αρέσει να ’μαι μόνος». Τον είχα άραγε ξανακούσει, ή νόμιζα ότι τον είχα ξανακούσει; Στο διαδίκτυο που έψαξα δεν τον βρήκα. Μήπως τελικά τον έφτιαξα μόνος μου, και νόμιζα ότι τον είχα κάποτε ακούσει;

Μετά την καλή υποδοχή που είχε το βιβλίο μου «Πες της το με μια μαντινιάδα» ο Αλέξανδρος, ο εκδότης μου, μου είπε να γράψω κι άλλες μαντινιάδες, για μια πιθανή μελλοντική έκδοση. Εγώ βέβαια το απέκλεισα. Μπορεί να έγραψα μαντινιάδες όταν ήμουν τριαντατριών χρονών, το βρίσκω όμως τρομερά δύσκολο τώρα που είμαι εξηντατριών. Τριάντα χρόνια έχουν περάσει, δεν είναι και λίγα.

Πάντως του είπα ότι θα έχω το νου μου, και αν προκύψει θα γράψω και καμιά μαντινιάδα. Το σίγουρο όμως είναι ότι θα σχολιάζω μαντινιάδες που διαβάζω ή ακούω και μου αρέσουν. Είναι αυτές που διαβάσατε μέχρι τώρα, και θα συνεχίσω.

Σε μια μαντινιάδα ο πρώτος στίχος έρχεται εύκολα, το δύσκολο όμως είναι να βρεις την κατάλληλη ρίμα. Τελικά κατέληξα σε δυο εκδοχές.

Μ’ αρέσει να ’μαι μοναχός μ’ αρέσει να ’μαι μόνος

Και ας μου καίει τα σωθικά τσ’ αγάπης μου ο πόνος

Και η δεύτερη:

Μ’ αρέσει να ’μαι μοναχός μ’ αρέσει να ’μαι μόνος

και ας μου σκίζει την καρδιά η πίκρα και ο πόνος

Και βέβαια, διαπιστώνω τώρα, ότι μπορεί να υπάρξουν δυο ακόμη παραλλαγές, αντικαθιστώντας το πρώτο ημιστίχιο του δεύτερου στίχου της κάθε μαντινιάδας με αυτόν της άλλης:

Μ’ αρέσει να ’μαι μοναχός μ’ αρέσει να ’μαι μόνος

και ας μου σκίζει την καρδιά τσ’ αγάπης μου ο πόνος

Μ’ αρέσει να ’μαι μοναχός μ’ αρέσει να ’μαι μόνος

και ας μου καίει τα σωθικά η πίκρα και ο πόνος

Λίγο πριν ετοιμαστώ για να κάνω αυτή την ανάρτηση περπάτησα πάλι στο παρκάκι. Άκουσα από τον 91,4 πολύ ωραίες μαντινιάδες, από τις οποίες όμως μόνο την παρακάτω μπόρεσα να συγκρατήσω.

Θε μου και κάμετέ μου το το τελευταίο θαύμα

και να βρεθώ εκπαιδευτής σε γυναικείο τάγμα