Το μαύρο
Στην πρώτη σελίδα στο βιβλίο μου «Πες της το με μια μαντινιάδα»
γράφω και την παρακάτω:
Το μαύρο μου πουκάμισο που γράφει επάνω Armani
σαράντα δυο χιλιάρικα το γ@μ#μ&νο κάνει
Καθώς τη σκεφτόμουνα κάποια στιγμή, θυμήθηκα τη σκέψη που είχα
κάνει πολύ παλιά, διαβάζοντας το βιβλίο του Σπύρου Ζαμπέλιου (1815-1881) «Κρητικοί
γάμοι» (1871). Γιατί το μαύρο χρώμα θεωρείται δείγμα αντρειάς και παλικαροσύνης
για τους Κρητικούς;
Οι κατώτερες τάξεις έχουν
πάντα την τάση να μιμούνται τις ανώτερες. Την εποχή της ενετοκρατίας στην Κρήτη
οι ενετοί άρχοντες ήσαν ντυμένοι στα πορφυρά, ενώ οι αρχοντορωμαίοι στα μαύρα.
Οι κατώτερες τάξεις δεν μπορούσαν φυσικά να τους μιμηθούν στην ποιότητα των
ενδυμάτων τους, τα οποία θα ήσαν ραμμένα από τα καλύτερα υφάσματα, μπορούσαν
όμως να τους μιμηθούν στο χρώμα. Οι αρχοντορωμαίοι χάθηκαν, όμως το μαύρο χρώμα
παρέμεινε σαν σήμα της κρητικής λεβεντιάς. Αφού κι εγώ άρχισα κάποια στιγμή να
φοράω μόνο μαύρα. Όταν με ρωτούσαν έλεγα ότι φορώ μαύρα γιατί το μαύρο
αδυνατίζει, τρίχες δηλαδή, απλώς σε δείχνει πιο αδύνατο, όμως υποσυνείδητα
πιστεύω ότι ήταν για να δείξω ότι είμαι γνήσιος κρητικός. Και μια και δεν
μπορούσα να κουβαλάω μαζί μου τη λύρα, είπα να το δείχνω φορώντας μαύρα. Και
φυσικά υπήρχαν οι αναπόφευκτες παρεξηγήσεις.
-Έχεις πένθος;
Άντε τώρα να εξηγήσεις.
No comments:
Post a Comment