Κι άλλες μαντινιάδες-Συζήτηση στο facebook με την Έρη Ρίτσου (σελ. 29-31)

Συζήτηση στο facebook με την Έρη Ρίτσου

Όταν στα συγγραφικά μου σχέδια μπήκαν οι μαντινιάδες, θυμήθηκα ότι με την Έρη Ρίτσου είχαμε ανταλλάξει κάποιες σπαρταριστές στο facebook. Έψαξα και βρήκα όλη τη συζήτηση. Ξεκινάμε με ευχές για το νέο έτος (2012).

«Χρόνια πολλά, χρόνια καλά στον Δερμιτζάκη Μπάμπη

πάντοτε ολοφώτιστο το άστρο του να λάμπει

και με την άξια πένα του τα σκότη να σκορπίζει.

Το χιούμορ και η γνώση του σαν κόκκοι από ρύζι

το γάμο να στεριώνουνε δημιουργού-αναγνώστη.

Φτιάξε τη νέα τη χρονιά, Μπάμπη, χαρά, και δως τη».

 

  Και η απάντησή μου:

«Ευχαριστώ σε Έρη μου απ’ της καρδιάς τα βάθη

για τις ευχές τις όμορφες, που μού στειλες πριν λίγο

πηγαίνω να σε μιμηθώ, μα δεν τα καταφέρνω,

ούτε μια ρίμα προκοπής να φτιάξω δεν κατέχω.

Είναι γνωστό, από γενιά, πάει το βασιλίκι.

Εσένα ο πατέρας σου είναι ο μέγας Γιάννης

και σαν το μήλο έπεσες κάτω από τη μηλιά του»

Έρη μου, δεν μπορώ να σε συναγωνιστώ, με κατασυγκίνησες με τις τόσες θερμές ευχές σου και τα κολακευτικά σου λόγια που δεν τα αξίζω. Και αν και ακολούθησες από σεμνότητα το δρόμο της πεζογραφίας, βλέπω τα στιχουργήματά σου και ζηλεύω...

  Και η Έρη:

 

Χε, χε, Μπαμπίκο μου, με τις μηλιές και τα μήλα με βάζεις σε πειρασμό... Ο.Κ., λοιπόν.

«Το μήλο πέφτει απ’ τη μηλιά κι από απιδιά τ’ απίδι

και του μεγάλου ποιητή δεν φτάνω του στ’ αρχ....

Ξέρω απλώς που ως βέρος Κρης, θρέμμα λεβεντογέννας,

αρέσκεσαι και εκτιμάς τους κόπους κάθε πένας

όταν ριμάρει το «απλό», με το «διπλό», ας πούμε,

για τούτο και στιχουργικά στα ’πα και θα στα πούνε,

οι φίλοι σου όλοι που αγαπούν χαρά να σου προσφέρουν,

ακόμα κι αν οι ρίμες τους λιγάκι υποφέρουν...» 

  Με την Έρη συνεχίσαμε την ποιητική αυτή συζήτηση, όχι στον τοίχο του facebook αυτή τη φορά αλλά σε μηνύματα.

  Η Έρη:

 

  Σκεφτόμουνα τα όσα είπες περί της στιχουργικής σου αδυναμίας και έχω να σε πληροφορήσω τα εξής:

«Στιχάκια Μπαμπικούλη μου είν’ εύκολο να φτιάχνεις

και ούτε ιδιαίτερα χρειάζεται να ψάχνεις

αφού οι λέξεις βγαίνουνε η μια μετά την άλλη

κι όλες παρέα βρίσκονται στο ίδιο το κεφάλι.

Το μόνο έργο που έχει αυτό είν’ στην σειρά να βάλει

τη λέξη που ταιριάζει μπλιο με τσ’ αλληνής τα κάλλη.

Το πέπλο ευθύς σηκώνεται κι απ’ τα θολά της πάχνης

βγαίνει ο στίχος κέντημα σαν τον ιστό αράχνης!»

Κι άλλα πολλά φιλάκια και εις έτη πολλά!!!

  Κι’ εγώ απαντώ:

  Έρη μου, δεν είμαι ποιητής, με δυσκολία φτιάχνω μια ρίμα… Σε ευχαριστώ πάντως για την ποιητική σου ενθάρρυνση.

 «Φιλιά πολλά, καλή χρονιά, χρονιά ευτυχισμένη

 μέσα στο γέλιο, στη χαρά, μέσα στο φως λουσμένη».

 (είδες τι μου έκανες; για να σε ζηλέψω, παλεύω εδώ και πέντε λεπτά να φτιάξω αυτή τη ρίμα).

  Η Έρη συνεχίζει να με ενθαρρύνει, εκθέτοντας παράλληλα τις αντιλήψεις του πατέρα της για τη ρίμα. «…ο μπαμπάς έλεγε πως η μαγκιά είναι να ομοιοκαταληκτεί ρήμα με ουσιαστικό ή με επίθετο γιατί θεωρούσε πως είναι πολύ εύκολο να βάζεις ρήμα με ρήμα, ουσιαστικό με ουσιαστικό ή μετοχή με μετοχή….».

  Εγώ απαντώ λέγοντας πως κάποιες φορές μου έρχεται εύκολα στο νου η ρίμα, ενώ «…κάποιες άλλες δεινοπαθώ για να φτιάξω μια ρίμα».

 

Και η Έρη:

  Δίκιο απόλυτο. Εγώ αναφερόμουνα στο ευτυχισμένη-λουσμένη. Είσαι μεγάλος τελικά Δερμιτζάκη!!!! (και σου πρέπει κι έτερο φιλάκι).

 

  Και εγώ:

«Ευχαριστώ πάρα πολύ για το φιλάκι Έρη

«που ’χεις ψυχή κατάλευκη ωσάν το περιστέρι».

  Και η Έρη:

  ΘΕΟΣ!!!

  Και εγώ:

«Υπερβολές, γιατί εγώ, το έχω γράψει ήδη

τον Γιάννη Ρίτσο, ό,τι κι αν πεις, δεν φτάνω του το γόνατο».

Ξέρω, θα μου πεις, με λίγη προπόνηση μπορεί να πλησιάσω το αρχ... και τότε θα γίνει κανονική ρίμα.

  (Εδώ αντιγράφω το γνωστό ανέκδοτο με τον Μπόμπο. Για όσους δεν το ξέρουν:

Δασκάλα: Μπόμπο, για πες μας κι εσύ μια ρίμα.

Μπόμπος: Καθόμουν στην ακρογιαλιά, μάζευα στρείδια μύδια

κι’ ερχόντουσαν τα κύματα και μού ’γλυφαν τα γόνατα.

Δασκάλα: Μα, μπόμπο, αυτό δεν είναι ρίμα.

Μπόμπος: Αν ήταν πιο μεγάλα τα κύματα θα γινόταν ρίμα).

  Όμως στην προπόνηση επανήλθαμε λίγο αργότερα, στις ευχές της για τα γενέθλιά μου (29 Γενάρη, Aquarius), στον τοίχο του facebook και πάλι.

«Στον Μπάμπη, που τόσο αξίζει

η ζωή να του χαρίζει

χρόνους όσους κόκκους ρύζι

σε κινέζικο πιλάφι, κι απ’ το ίδιο μετερίζι

πάντα θαυμαστά να γράφει!...»

  Εδώ δεν έχουμε ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο, έχουμε όμως είναι ρίμα ραπ, δηλαδή πάλι ποίηση. Εγώ ευχαριστώ με ρίμα.

«Σ’ ευχαριστώ Ερούλα μου για τις θερμές ευχές σου

πάντα να είσαι ευτυχής, μη λυπηθείς ποτές σου».

  Και η Έρη:

«Όσο περνάει ο καιρός και πιο πολύ ασκείσαι

γίνεσαι Μπάμπη φοβερός, συνέχισε και ...σκίσε».

  Και εγώ:

«Όσο περνάει ο καιρός, κι αρχίζω να γερνάω

σίγουρα θα εξασκηθώ, αφού δεν θα πηδ...».