Κι άλλες μαντινιάδες-Ιμαρέτ (σελ. 56)

Ιμαρέτ

  Κάποιες φορές συναντώ μαντινιάδες σε μυθιστορήματα. Δεν μπήκα ποτέ στον κόπο να τις αντιγράψω. Όμως τώρα, από το «Ιμαρέτ» του Γιάννη Καλπούζου θα παραθέσω μερικές.

Το πληγωμένο στήθος μου πονεί, μα δεν το λέει

τ’ αχείλι μου κι αν τραγουδεί, μέσα η καρδιά μου κλαίει.

Ποιος είδε τέτοιο πόλεμο να πολεμούν τα μάτια

χωρίς μαχαίρια και σπαθιά να γίνονται κομμάτια

Γιατί όποιος πέσει σε σεβντά ποτέ καλά δε βγαίνει

χαλνιέται απ’ το λόγο του και άλλος απομένει

Έχεις τα φρύδια όμορφα γραμμένα με καγκέλι

άνθρωποι τα σημάδεψαν και τα ’γραψαν αγγέλοι

Η ομορφιά είν’ οχ τον Θεό κι έχει περίσσια χάρη

μ’ άσπρα δεν αγοράζεται κι άλλος να πα να πάρει

Ως κι οι αγγέλοι οχ τσ’ ουρανούς την ομορφιά αγαπούνε

οχ τα ψηλά κατέβηκαν κάτω να παντρευτούνε

Σε ποιο περβόλι θε να βρω δυο μήλα ανταμωμένα

να μοιάζουν στα βυζάκια σου τα μοσχομυρισμένα

  Παλιές μαντινιάδες, που ο Καλπούζος συνάντησε στα βιβλία που διάβασε, στην έρευνά του για να γράψει το μυθιστόρημα. Τώρα πώς έφτασε η χάρη τους μέχρι την Άρτα, ένας Θεός ξέρει. Εμείς να σημειώσουμε εδώ ότι το οχ είναι παραφθορά του εκ, δηλαδή από.