Θυμάμαι-Η αστραπή

Η αστραπή

  Μου ήλθε ξαφνικά η ιδέα να γράφω για πράγματα που θυμάμαι. Ξεκινώ.

  Έχω ακούσει κάμποσες φορές να με επαινούν σαν συγγραφέα. Αυτή τη στιγμή δεν μου έρχεται καμιά στο μυαλό.

  Ναι, μου έρχεται μια. Είναι από τον Μιχάλη Μυγιάκη, τέως δήμαρχο της Ιεράπετρας που διορίστηκε ως φιλόλογος στο σχολείο μου, το 1^ο Λύκειο (και μοναδικό τότε) της πόλης, όταν εγώ ήμουν μαθητής. Ο συμμαθητής μου ο Γιώργης ο Μαυράκης καμάρωνε για τον ξάδελφό του. Ο έπαινος ήταν για το διδακτορικό μου, που του το έδωσα το καλοκαίρι που βρεθήκαμε, στα πλαίσια της οργάνωσης της εκδήλωσης για τον φίλο μας τον Μανόλη Πρατικάκη.

  Και θυμήθηκα.

  Μια βραδιά χειμωνιάτικη. Γυρνάμε με τα ποδήλατα στα χωριά μας, τα πανωκατωχωρίτικα. Πηγαίναμε τότε τρίτη Γυμνασίου. Ο ουρανός κατασκότεινος, σίγουρα θα βρέξει. Ξαφνικά μια δυνατή αστραπή σχίζει τον ουρανό μπροστά μας, πάνω από τη σιδερένια καμάρα. Μαγευτικό θέαμα, αλλά αστραπιαίο σε διάρκεια.

  -Ο Μπάμπης θα μπορούσε να γράψει τώρα μια έκθεση, λέει ο συμμαθητής μας ο Γιώργης ο Γερομαρκάκης, από την Επισκοπή.

  Εγώ ένοιωσα μέσα μου να καμαρώνω. Ένας συμμαθητής μου αναγνώριζε το ταλέντο μου· το όποιο ταλέντο τέλος πάντων.