Dariush Mehrjui, Mr. Naïve

Dariush Mehrjui, Mr. Naïve (1970)

http://en.wikipedia.org/wiki/Dariush_Mehrjui

http://www.iranchamber.com/cinema/dmehrjui/dariush_mehrjui.php

  Έχουμε γράψει για αρκετά έργα του ιρανού Dariush Mehrjui, τα οποία παραθέτουμε σε μια ανάρτηση με τίτλο most of his films. Σήμερα θα γράψουμε για τον «Κύριο Αφελή».

  Μου συμβαίνει συχνά να μη συμφωνώ απόλυτα με όσα γράφονται όσον αφορά την περίληψη για μια ταινία. Διαβάζω για παράδειγμα στον πρώτο σύνδεσμο:

  In the film, Nassirian plays a simple, naive villager who goes to Tehran to find a wife. While in the big city he is treated roughly and constantly fooled by local hustlers and con artists. When he goes into a dress shop to purchase a wedding gown, he meets a beautiful young woman (Fakhri Khorvash) and proposes to her. The young woman turns out to be a prostitute who rejects him and takes his money, spending him back to his village empty handed but more world-wise.

  Πραγματικά ο απλοϊκός επαρχιώτης πηγαίνει στην Τεχεράνη για να βρει γυναίκα να παντρευτεί. Πραγματικά του φέρνονται άσχημα και προσπαθούν να τον ξεγελάσουν. Όταν δεν τα καταφέρνουν κάποιοι μεσάζοντες να τον πείσουν να αγοράσει ένα κτήμα, τον σπάζουν στο ξύλο. Όμως η ιστορία με τη γυναίκα δεν είναι μια ιστορία αφέλειας, ή έστω μόνο αφέλειας, αλλά και έρωτα. Η γυναίκα δεν του απαιτεί πράγματα, αυτός τα προσφέρει, και αυτή τα δέχεται, αντιμετωπίζοντάς τον σαν υποψήφιο πελάτη. Όμως αυτός είναι όντως αρκετά αφελής για να την πηδήξει. Θέλει να τη ζητήσει σε γάμο από τον πατέρα της. Όμως ο πατέρας της δεν είναι «πατέρας» της, αλλά ο ιδιοκτήτης της «ταβέρνας», όπου οι πελάτες μπορούν να βρουν γυναίκα ή να καπνίσουν ναργιλέ. Του λέει την αλήθεια, ότι η κοπέλα είναι πουτάνα. Αυτός δεν νοιώθει αγανακτισμένος που ξεγελάστηκε. Αντίθετα είναι τόσο ερωτευμένος μαζί της που θα προσπαθήσει να την πείσει να τον παντρευτεί και να τον ακολουθήσει στο χωριό. Της λέει τι μισθό παίρνει από την υπηρεσία όπου εργάζεται. Αρκετός για να ζήσουν. Βλέπουμε το κορίτσι να αρνείται, όχι χωρίς κάποια θλίψη. Δεν είναι ο γκόμενος, αλλά θα μπορούσε να την αποσπάει από τη ζωή που κάνει. Ξέρει ότι δεν είναι εύκολο να ξεφύγει από τα νύχια του νταβατζή. Όταν αυτός μαθαίνει τι συμβαίνει της στρίβει τα δάκτυλα, σε ένα από τα οποία φοράει το πολύτιμο δακτυλίδι που της χάρισε. Την πονάει. Ο Αφελής μας ορμάει να την προστατεύσει, και αυτός τον κάνει μαύρο στο ξύλο, παρά τις προσπάθειες των άλλων να τον αποσπάσουν από τα χέρια του και να τον πείσουν να σταματήσει να τον χτυπάει.

  Μπορεί το έργο να φαίνεται περίπου σαν κωμωδία, όμως στην πραγματικότητα είναι tragicomedie, που με την τραγική κατάληξή της εκλύει τον έλεο του θεατή για τον αφελή ήρωα, αναδεικνύοντας για μια ακόμη φορά το μεγαλείο του έρωτα, που «τυφλώνει» μέχρι εκεί που δεν μπορεί να φανταστεί κανείς.