Woody Allen, Blue Jasmine

Woody Allen, Blue Jasmine (2012)

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%BB%CE%B9%CE%BC%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7_%CE%A4%CE%B6%CE%AC%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BD

http://www.imdb.com/title/tt2334873/

  Θα ξανακάνω τη δήλωση, οι μόνες ταινίες στις οποίες μιλάνε αγγλικά και αντέχω να δω είναι του Woody Allen (καθ’ υπερβολήν βέβαια). Αλλά από αυτές ξεχωρίζω τις κωμωδίες του. Όταν γίνεται σοβαρός μου αρέσει λιγότερο. Η τελευταία όμως ταινία του με άφησε σε αμηχανία.

  Η Jasmine, σε κατάσταση νευρικής κατάρρευσης (παραμιλάει συχνά) πηγαίνει να βρει καταφύγιο στην αδελφή της, η οποία είναι χωρισμένη, έχει όμως μια σοβαρή σχέση.

  Σας θυμίζει τίποτα;

  Μα και βέβαια, το «Λεωφορείον ο πόθος» του Τένεσι Ουίλιαμς. Με μόνη τη διαφορά ότι η αδελφή εδώ είναι παντρεμένη.

  Οι δυο γυναίκες όμως, η Jasmine και η Μπλανς Ντυμπουά, πέρα από τα ψυχολογικά τους προβλήματα, δεν έχουν πολλά κοινά. Η Jasmine, φαντασμένη, βλέπει με περιφρόνηση την αδελφή της (υιοθετημένες και οι δυο) καθώς και τον πρώην άντρα της. Ο δικός της άντρας θα του φάει τα λεφτά που κέρδισε σε ένα λαχείο, τάχα για μια επικερδή επένδυση. Ίσως να ήταν αυτή η αιτία του διαζυγίου της αδελφής της.

  Η ίδια όμως δεν έχει καλύτερη τύχη. Ο άντρας της πηγαίνει με γκόμενες. Όταν το μαθαίνει εξαγριώνεται. Όμως τα πράγματα είναι χειρότερα από ό,τι νομίζει. Ο άντρας της ετοιμάζεται να τη χωρίσει για χάρη μια γαλλιδούλας. Αυτή, ξέροντας τις απατεωνιές του, θα τον καρφώσει στο FBI. Θα συλληφθεί, θα δικαστεί, και θα αυτοκτονήσει στη φυλακή. Θα χρεοκοπήσουν. Τα πάντα θα κατασχεθούν. Ο γιος, αγανακτισμένος με την μητέρα, θα φύγει από το σπίτι.

  Η φαντασμένη αυτή γυναίκα βλέπει με περιφρόνηση τον φίλο της αδελφής της όπως έβλεπε και πιο παλιά τον άντρα της, αλλά και τους φίλους του, λαϊκά παιδιά. Μυαλό δεν έχει βάλει. Μια σχέση με έναν αξιόλογο άντρα καταστρέφεται, όταν αυτός ανακαλύπτει τα ψέματα που του λέει. Η αδελφή της δεν μπορεί πια να την ανεχτεί. Λίγο έλλειψε να χαλάσει η σχέση της εξαιτίας της. Πριν προλάβει να τη διώξει θα φύγει μόνη της. Ο γιος της, τον οποίο ανακαλύπτει (της μαρτυράει πού βρίσκεται ο πρώην άνδρας της αδελφής της), επίσης τη διώχνει. Στο τέλος της ταινίας τη βλέπουμε να κάθεται μόνη σε ένα παγκάκι και να παραμιλάει.

  Δεν είναι τραγική ηρωίδα σαν την Μπλανς Ντυμπουά, η οποία μας προκαλεί ένα γνήσιο αριστοτελικό έλεο. Για να μη γενικεύω, εγώ σαν θεατής την είδα με αποστροφή. Ούτε καν τον οίκτο μου δεν κατάφερε να προκαλέσει.

  Μπορεί το σενάριο να μη μου άρεσε, όμως ο Γούντι Άλλεν σαν σκηνοθέτης είναι πάντοτε πρωτότυπος. Η πλοκή κινείται σε δυο επίπεδα, στο πριν την κατάρρευση και μετά την κατάρρευση, με εναλλασσόμενα επεισόδια. Και πάντα υπάρχει το απροσδόκητο, που μας κάνει να βλέπουμε με ενδιαφέρον την ταινία.

  Είναι υπερβολικό το στόρι; Είχε κάποιο πραγματικό γεγονός υπόψη του ο Άλλεν όταν έφτιαχνε το σενάριο; Γιατί εγώ ξέρω μια ανάλογη ιστορία. Ο άντρας δεν αυτοκτόνησε, αλλά η γυναίκα μετά κτυπούσε το κεφάλι της στον τοίχο. Καταξοδεύτηκαν με τα δικαστήρια και τους δικηγόρους.