Carter
Smith, The ruins (2008)
Δεν είχα σκοπό να
γράψω για την ταινία, στην οποία πρωταγωνιστεί η Laura Ramsey, αλλά θα το κάνω για
να μην παρεξηγηθώ μ’ αυτά που έχω γράψει στην προηγούμενη ανάρτηση, για την
ταινία της Yong Mun Chee,
«Όπου
ο δρόμος συναντά τον ήλιο». Πρέπει να τονίσω ότι ο όρος «παρακινηματογράφος»
που χρησιμοποιώ κατ’ αναλογία με το «παραλογοτεχνία» είναι εντελώς προσωπικός
και για δική μου χρήση. Στην πραγματικότητα το αντίστοιχο της λογοτεχνίας είναι
το σινεφίλ, και της παραλογοτεχνίας ο κινηματογράφος γενικά, mutatis mutandis (τηρουμένων των
αναλογιών) βέβαια. Έτσι τον όρο «παρακινηματογράφος» τον χρησιμοποιώ με μια
αρκετά προσωπική σημασία, και σ’ αυτόν συμπεριλαμβάνω και είδη που δεν μου
αρέσουν. Όσο καλός και αν είναι ο Χίτσκοκ εδώ θα τον κατατάξω. Τα θρίλερ,
αδυναμία μου μέχρι τα φοιτητικά μου χρόνια, δεν τα αντέχω σήμερα, με τίποτα. Αν
δεν έπαιζε στα «Ερείπια» η όμορφη Laura Ramsey δεν θα τα έβλεπα. Και όμως, είναι
ένα εξαιρετικότατο θρίλερ. Αλλά η ζωή είναι μικρή, ακόμη και όταν φτάσεις στο
προσδόκιμο, για να διαβάσεις όλα τα βιβλία που θα ήθελες και να δεις όλες τις ταινίες
για τις οποίες διαβάζεις κατά καιρούς.
Κάνω αυτή την
ανάρτηση για τις παραπάνω διευκρινίσεις. Για την υπόθεση του έργου δεν θα πω,
παραπέμπω στον παραπάνω σύνδεσμο. Θα αναφέρω μόνο ότι εμφανίζονται για ελάχιστο
χρόνο και δυο έλληνες τους οποίους τα δυο ζευγάρια περιμένουν ως σωτήρες. Τους βλέπουμε
και στο τέλος της ταινίας να κατευθύνονται προς την πυραμίδα, όταν πια είναι
πολύ αργά. Εκτός πλαισίου της ιστορίας, θα γίνουν και οι ίδιοι θύματα.
Και η πρώτη ελληνική λέξη
που ακούμε ποια είναι νομίζετε;
Μαλάκας.
Δεν αποκλείεται να
γίνει τόσο γνωστή όσο και το Ο(λα)Κ(αλά).
No comments:
Post a Comment