Behnam
Behzadi, Talafi (1999)
Μόνο ένας ιρανός θα
μπορούσε να επινοήσει μια τέτοια ιστορία, όπως αυτή στην 25λεπτη Talafi.
Ένας μαθητής έχει κτυπήσει
στο κεφάλι παίζοντας μπάλα με τους συμμαθητές του. Οι δάσκαλοι του
περιποιούνται το κτύπημα. Ένας συμμαθητής του κατηγορείται για ύπουλο κτύπημα.
Κανείς όμως δεν τον είδε. Είναι και οι δυο καλά παιδιά και οι δάσκαλοι
προσπαθούν να τους συμφιλιώσουν. Δίνουν τα χέρια. Όμως άλλοι μαθητές «προγκάρουν»
τον τραυματία, λέγοντάς του ότι πρέπει να ανταποδώσει το κτύπημα, αλλιώς θα
θεωρηθεί δειλός. Αυτός, ενώ αρχικά αρνείται, στη συνέχεια δέχεται.
Πηγαίνει και βρίσκει
τον μαθητή που υποτίθεται τον κτύπησε. Στο χέρι του κρατάει μια πέτρα για να
τον κτυπήσει. Παλεύουν. Ένας τσαγκάρης τους χωρίζει και παίρνει τον μαθητή που
υποτίθεται ότι είχε κτυπήσει στο τσαγκαράδικό του. Τον νουθετεί. Αυτός κοιτάζει
απ’ έξω κλεφτά. Ο άλλος τον περιμένει. Κάποια στιγμή που ο τσαγκάρης πηγαίνει
στο πατάρι για να πάρει κάτι, αυτός το σκάει. Τον βλέπει απέναντι να συζητάει
με τον κτυπημένο μαθητή. Διερχόμενα αυτοκίνητα του κόβουν τη θέα. Όμως προλαβαίνει
να δει την τελευταία σκηνή: δίνουν τα χέρια και χωρίζονται.
Την επομένη βλέπουμε
τον κτυπημένο μαθητή στην τάξη. Ο δάσκαλος ζητάει τις εργασίες τους. Οι συμμαθητές
του τον ρωτάνε ψιθυριστά τι έγινε. Αυτός δεν τους απαντάει. Βλέποντάς τους να
επιμένουν τους λέει ότι θα τους πει μετά.
Κάποιος κτυπάει την
πόρτα. Είναι ο μαθητής που υποτίθεται ότι κτύπησε τον άλλο. Ζητάει την άδεια αν
μπορεί να μπει επειδή καθυστέρησε. Το κεφάλι του είναι δεμένο με επιδέσμους.
Είναι η τελευταία
σκηνή του έργου. Το τι διαμείφθηκε στη συζήτηση που παρακολούθησε από μακριά το
τσαγκάρης αφήνεται στον θεατή να φανταστεί.
No comments:
Post a Comment