Gustavo Taretto, Medianeras (2011)
Η «Μεσοτοιχιά» είναι
ένα δοκίμιο πάνω στην ανθρώπινη μοναξιά και στις νευρώσεις που δημιουργεί το «Άξενο των πόλεων…»,
βιβλίο που διάβασα φοιτητής, ενώ ξεκινάει σαν ντοκιμαντέρ, και συνεχίζεται σαν
τέτοιο με ιντερμέτζα πάνω στην αρχιτεκτονική και την πολεοδομία του Μπουένος
Άυρες. Μου θύμισε την Eleanor Rigby των Beatles.
Η Αθήνα του χρυσού
αιώνα ήταν μια πανίσχυρη πόλη, οι κάτοικοί της ευημερούσαν και έτσι είχαν την
πολυτέλεια να ψυχοπλακώνονται με τις τραγωδίες· και αυτό όχι απόλυτα, γι’
αυτό μετά το τέλος της τριλογίας ακολουθούσε ένα σατιρικό δράμα ή μια κωμωδία,
για να τους σηκώσει την πλάκα από την ψυχή. Στην Αργεντινή όμως, με τον κόσμο
να υποφέρει από την οικονομική κρίση, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για
ψυχοπλάκωμα. Αλλά γενικά το κινηματογραφικό κοινό, που είναι το πολυπληθέστερο,
δεν ανέχεται τα unhappy end.
Έτσι ο σκηνοθέτης που υπογράφει και το σενάριο ανακουφίζει το κοινό του με ένα happy end, με τους δυο
μοναξιασμένους ήρωές του να σμίγουν στο τέλος.
Ένα από τα πρόσωπα
του έργου, που δεν «έκατσε» σε σχέση με τον Μάρτιν, είναι και η Μαρσέλα. Είναι
ψυχολόγος, έχει ένα σωρό χόμπι, και ξέρει εφτά ξένες γλώσσες. Ανάμεσά τους και
τα ελληνικά.
Για φαντάσου!!!
Εγώ ξέρω οκτώ, και
φυσικά ελληνικά.
Με εμένα όμως είναι
διαφορετικά.
Αντίστοιχα με τα δικά
της ελληνικά, εγώ ξέρω κινέζικα.
Και μάλλον
περισσότερα ρώσικα από αυτήν.
No comments:
Post a Comment