Jeremy Podeswa, Fugitive pieces

Jeremy Podeswa, Fugitive pieces (2007)

http://en.wikipedia.org/wiki/Fugitive_Pieces_%28film%29

  Οι γονείς του Jacob, πολωνοεβραίοι, σκοτώνονται από τους γερμανούς, οι οποίοι παίρνουν μαζί τους την αδελφή του Μπέλλα. Ο ίδιος τρέχει μέσα στο δάσος να σωθεί. Ένας έλληνας αρχαιολόγος τον σώζει, και τον παίρνει μαζί του στην Ελλάδα. Στη συνέχεια τον παίρνει μαζί του στον Καναδά, όπου τον καλούν να διδάξει.

  Ο Jacob γίνεται ένας επιτυχημένος συγγραφέας, όμως οι μνήμες τον καταδιώκουν. Αυτές θα τον αποξενώσουν από τη γυναίκα του η οποία θα τον εγκαταλείψει. Αργότερα θα καταφέρει να ισορροπήσει κάπως, κοντά στη Μικαέλα.

  Η ταινία βασίζεται πάνω σε ένα μυθιστόρημα. Όμως το πόσο μπορεί να σε στοιχειώνουν οι μνήμες είναι κάτι το πραγματικό. Το είδα αυτό στο αυτοβιογραφικό βιβλίο της Μαρίνας Νεμάτ «Η φυλακισμένη της Τεχεράνης». Όντας μαθήτρια κατηγορήθηκε ότι ξεσήκωσε τις συμμαθήτριές της ενάντια στο καθεστώς. Αυτό που είχε κάνει ήταν να απαιτήσει από τον καθηγητή της των μαθηματικών να τους κάνει μαθηματικά και όχι να τους μιλάει για τη θρησκεία. Αυτός αρνήθηκε, και αυτή βγήκε από την τάξη. Οι συμμαθήτριές της την ακολούθησαν. Καταδικάστηκε σε θάνατο γιατί παρακίνησε τις συμμαθήτριές της σε αποχή. Βασανίστηκε, και σώθηκε σαν από θαύμα.
Κατέληξε και αυτή στον Καναδά. Στη βιβλιοκριτική μου παραθέτω ένα απόσπασμα από βιβλίο που «κολλάει» πάρα πολύ με την ταινία του Podeswa.

  «Τότε ήταν που άρχισα να έχω αϋπνίες.
Ξεκίνησε με στιγμιότυπα αναμνήσεων που περνούσαν σαν αστραπή από το μυαλό μου μόλις έπεφτα να κοιμηθώ. Προσπαθούσα να τα αποδιώξω, αλλά εκείνα επέστρεφαν ορμητικά, κατακλύζοντας τις ώρες της νύχτας και της μέρας. Το παρελθόν κατακτούσε έδαφος και δεν μπορούσα να το απωθήσω. Έπρεπε να το αντιμετωπίσω, αλλιώς θα κατέστρεφε εντελώς την ψυχική μου υγεία. Αφού δεν μπορούσα να ξεχάσω, ίσως η λύση ήταν να θυμάμαι» (σελ. 14).