14. Εκλεκτός
Όταν έγραφα την «Αναγκαιότητα του μύθου»
ήμουνα όλος έπαρση που εγώ ξεσκέπαζα τους μύθους μου, και γενναία αντιμετώπιζα
την αλήθεια. Τώρα, μετά από 20 χρόνια, σκέφτομαι τι ωραία που είναι να
βυθίζεσαι στους μύθους, για να αντλείς αυτοπεποίθηση. Τελικά από την έλλειψη
αυτοπεποίθησης είναι καλύτερα μου φαίνεται να καβαλάς το καλάμι. Τι ωραία που
θα ήταν να πιστεύω στο χριστιανισμό! Και τα σκέφτομαι αυτά, αφού έμαθα τα
παρακάτω από το Χρίστο το Χ…, μετά από έξι τουλάχιστον χρόνια.
Με επαινεί στον πατέρα μου, ότι είμαι
εξαίρετος επιστήμονας κλπ. κλπ. και ο πατέρας μου του λέει ότι το ξέρει. Στη
βάφτισή μου, αφού με βαφτίσανε, ο παπάς του έδειξε την κολυμπήθρα, όπου ο
σταυρός που είχε χαράξει δεν είχε διαλυθεί, και αυτό το θεώρησε καλοσημαδιά για
το μέλλον μου. Ο Χρίστος νόμιζε ότι το ήξερα το επεισόδιο, και εγώ πρώτη φορά
το μάθαινα απ’ αυτόν.
Ήξερα όμως ένα όνειρο της μητέρας μου, ότι
λέει μου στείλανε ένα χρυσό κουμπί από την Αμερική, και αυτό καλοσημαδιά. Εγώ
βέβαια απέκρουα μετά βδελυγμίας την ιδέα ότι θα μπορούσα να έχω καμιά σχέση με
τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές.
Και επί τη ευκαιρία, ο Χρίστος διηγήθηκε και
μια σχετική ιστορία. Ο παπάς διαβάζει πάνω από την κολυμπήθρα, όταν ξαφνικά του
πέφτουν τα γυαλιά στο λαδωμένο νερό. –Να, γαμώ την π….α σας, τα μουντζώνει, τα
μαζεύει, τα σκουπίζει, και συνεχίζει πάλι να ψάλει. Ο Χρίστος είναι πραγματική
απόλαυση να τον ακούς να σου διηγείται αστείες ιστορίες.
[Αυτό
κι αν είναι σύμπτωση!!!! Ήξερα ότι είχα γράψει πιο αναλυτικά και με άλλες λεπτομέρειες
την παραπάνω ιστορία και σήμερα το πρωί, ούτε οκτάωρο μετά την ανάρτηση, ψάχνοντας
να ξαναδιαβάσω την βιβλιοκριτική για ένα βιβλίο της Βιργινίας Βέργη-Νέρη πριν
γράψω για το καινούριο της, ανακάλυψα ότι εκεί την είχα γράψει]
14-6-2002
Σκέφτηκα, καλύτερα να το επισυνάψω σε σχόλιο.
ReplyDeleteΕίχαμε κάποτε καλεσμένους στο σπίτι μας το ζεύγος Χαραλαμπάκη. Ο Χριστόφορος είναι καθηγητής γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ο Χρίστος με εκτιμά πολύ, και κάποια στιγμή που εγώ δεν ήμουν μπροστά μίλησε επαινετικά για μένα στον πατέρα μου. Ο πατέρας μου τότε του είπε μια ιστορία. Λίγα χρόνια μετά το θάνατο του πατέρα μου (πέθανε το 1997), σε μια μάζωξη στο σπίτι του Θόδωρου Γραμματά, καθηγητή θεατρολογίας που επόπτευσε το διδακτορικό μου, ο Χρίστος επανέλαβε αυτή την ιστορία. Εγώ έμεινα έκπληκτος, την άκουγα για πρώτη φορά. Το ίδιο και ο Χρίστος, που νόμιζε ότι την ήξερα. Ο πατέρας μου δεν μου την αφηγήθηκε ποτέ. Και να η ιστορία: Όταν τέλειωσε η βάφτισή μου και είχαν όλοι απομακρυνθεί από την κολυμπήθρα, ο παπάς κάποια στιγμή πλησίασε τον πατέρα μου και τον τράβηξε από το χέρι: -έλα να δεις, του λέει. Τον πηγαίνει στην κολυμπήθρα και βλέπει ότι ο σταυρός δεν είχε διαλυθεί. Αυτό ο παπάς το θεώρησε καλοσημαδιά και το είπε στον πατέρα μου.
Λίγα χρόνια μετά, όταν ήμουν σχολικός σύμβουλος, μας κάλεσαν σε μια επίδειξη εκπαιδευτικού λογισμικού. Ανάμεσα στα άλλα ήταν και ένα DVD με βιογραφίες συγγραφέων. Δειγματικά μας παρουσίασαν τη βιογραφία του Παπαδιαμάντη. Φαντάζεστε την έκπληξή μου όταν είδα ότι και στη βάφτιση του Παπαδιαμάντη είχε συμβεί το ίδιο πράγμα. (Για να πω την αλήθεια, η έκπληξη δεν ήταν και τόσο μεγάλη. Ο Παπαδιαμάντης είναι ο άγιος των γραμμάτων μας, ένας βαθειά θρησκευόμενος άνθρωπος, ενώ εγώ… Αλλά άδηλαι αι βουλαί του Υψίστου). Το σημείο αυτό είδα ότι αφαιρέθηκε στην τελική εκδοχή του DVD.
Τελικά ο παπάς μπορεί να έλεγε την αλήθεια. Τώρα να κάνω την ανευλαβή υπόθεση ότι το λάδι που έριξαν στην κολυμπήθρα ήταν κατακάθι και δεν διαλυόταν εύκολα; Έχω γράψει ένα βιβλίο με τίτλο «Η αναγκαιότητα του μύθου» (γράφηκε το 1981 και εκδόθηκε το 1987). Η βασική θέση του βιβλίου, που αποτελείται από μια σειρά δοκίμια, είναι ότι χρειαζόμαστε «μύθους» στη ζωή μας για να αντέξουμε την αγωνία της ύπαρξης. Το «αναγκαιότητα» τίθεται ειρωνικά. Αυτό το βιβλίο πολλές φορές με έχει χλευάσει, καθώς έχω νοιώσει την ανάγκη να παρασυρθώ από κάποιους μύθους. Τι ωραίος μύθος και ο παραπάνω για να τον πιστέψω αλήθεια!!!