74. Η μοναξιά
Κάνω ένα share σε
ανάρτηση του φίλου του Μανώλη του Ξεξάκη, μέσα στην οποία υπάρχει η παρακάτω
μαντινάδα:
Ήμαθα γω αμοναχός και δεν
παραπονούμαι.
Και μαγερεύγω και δειπνώ και θέτω και κοιμούμαι.
Και μαγερεύγω και δειπνώ και θέτω και κοιμούμαι.
Και είπα να την προσαρμόσω στα καθ’ ημάς.
Ήμαθα γω αμοναχός και δεν
παραπονούμαι.
Διαβάζω, γράφω, πορπατώ, και
ύστερα κοιμούμαι.
Το «πορπατώ» καθ’ υπενθύμιση του καρδιολόγου μου. Το «κοιμούμαι» δις: Το
μεσημέρι η sagrada siesta μου και το βράδυ μαζί με όλα τα ζωντανά του θεού.
Θυμήθηκα και τον πρώτο στίχο μιας άλλης μαντινάδας.
Μ’ αρέσει να ’μαι μοναχός, μ’
αρέσει να ’μαι μόνος
Στη google δεν κατάφερα να βρω το
ταίρι του, κι έτσι θα προσπαθήσω να τον ζευγαρώσω.
Μόνο με βρίσκουν οι χαρές, μόνο
με βρίσκει ο πόνος
Μετά από καμιά δεκαριά μέρες έχω το παρακάτω σχόλιο στο facebook όπου ανάρτησα το παραπάνω.
ReplyDeleteΜιχάλης Πατεράκης: Μπάμπη, τη μαντινιάδα "μ΄αρέσει να μαι μοναχός, μ' αρέσει να μαι μόνος, για να με δέρνει πάντοτε ο γεδικός σου πόνος", τραγουδήθηκε από τον Ανατολιώτη βιολάτορα Παντελή Μπαριταντωνάκη.
Κι εγώ απαντώ: Στη google τον έψαχνα και στον συμμαθητή και συνάδελφο Μιχάλη τον βρήκα: τον δεύτερο στίχο που συμπληρώνει τη μαντινάδα. Αφορά μια προηγούμενη ανάρτηση, 74. Μοναξιά. Μιχάλη, σ' ευχαριστώ πολύ.