Homayoun Assadian, The prank

Homayoun Assadian, The prank (Shookhy 1999)

«Η απάτη», μια ακόμη ιρανική ταινία, τυπικά ιρανική, που δείχνει την ανθρωπιά, ακόμη και όταν είναι βαθιά κρυμμένη, όπως φαίνεται πιο χαρακτηριστικά (θυμήθηκα τώρα) στην ταινία του Asghar Farhadi «Χορεύοντας στη σκόνη».

Ο Reza κάνει κάθε δουλειά που του τυχαίνει για να μαζέψει χρήματα ώστε να κερδίσει την επιμέλεια του γιου του. Δεν είναι όλες νόμιμες, και έχει βρεθεί δυο φορές (αν θυμάμαι καλά) στη φυλακή. Η τελευταία δουλειά όμως είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη. Πρέπει να μεταφέρει λαθραία. Αρνείται, αλλά τον εξαναγκάζουν γιατί τους χρωστάει.

Τα φορτώνει στο φορτηγό του και ξεκινάει. Στο δρόμο γίνεται μάρτυρας της πτώσης ενός αεροπλάνου. Ανοίγει την πόρτα που είχε σφηνώσει και βγάζει τους επιβάτες έξω. Όλοι σώθηκαν. Όμως καταφτάνουν τα περιπολικά. Ξεφορτώνεται τα λαθραία και εξαφανίζεται.

Μάταια ψάχνουν να βρουν τον άγνωστο σωτήρα. Ο φίλος του Ibrahim, στον οποίο έχει πει την ιστορία, αποφασίζει να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία. Θα βγάλει λεφτά. Όταν το μαθαίνει ο Reza γίνεται έξω φρενών, αλλά τελικά αποφασίζει να μην αναστατώσει το γάμο του φίλου του με αποκαλύψεις. Όμως μια δημοσιογράφος που επέβαινε μαντεύει ότι αυτός ήταν ο σωτήρας.

Σ’ αυτούς που του ανάθεσαν την αποστολή όπως είπαμε χρωστάει λεφτά. Κρατάνε επιταγές στα χέρια τους. Αφού τον σπάζουν στο ξύλο τον χώνουν στη φυλακή για χρέη.

Στην τελευταία σκηνή τον βλέπουμε να περπατάει στο δρόμο. Έχει αποφυλακισθεί. Σταματάει ένα φορτηγάκι και ο οδηγός τον φωνάζει. Είναι ο φίλος του ο Ibrahim. Όσα λεφτά κέρδισε από τους ευγνωμονούντες επιβάτες τα έδωσε για να πληρώσει τα χρέη του φίλου του και να αποφυλακισθεί. Φεύγουν μαζί.

Η ταινία, όπως διαβάζω κατόπιν, είναι προσαρμογή του Hero (1992) του Stephen Frears με τον Dustin Hoffman.

Την ξαναείδα την ταινία. Εντυπωσιακά πληθωρική η αμερικάνικη σε σχέση με τη λιτή ιρανική, ολοφάνερα υψηλότερου προϋπολογισμού, με πολλές απιθανότητες. Δεν μπορώ να αποφασίσω πια μου άρεσε περισσότερο. Από τη μια είναι η αγάπη μου για τον ιρανικό κινηματογράφο, από την άλλη ο Ντάστιν Χόφμαν, ο αντιήρωας, το «Μεγάλο ανθρωπάκι», ένας από τους πιο αγαπημένους μου ηθοποιούς.