Βασίλης Μυριανθόπουλος, Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης, Μόλις χώρισα και Σούλα έλα ξανά

Βασίλης Μυριανθόπουλος

Μόλις χώρισα (2008)

  Ξεκαρδιστική κωμωδία με ευφάνταστο σενάριο και έξυπνες ατάκες. Ο Πέτρος, φύσει μονογαμικός, δεν μπορεί να «λειτουργήσει» κάθε φορά που σκέφτεται να ξενοπηδήσει. Ο φίλος του τον συμβουλεύει να χωρίσει. Είναι η μέρα των γενεθλίων της Ηλέκτρας, της φίλης του. Της αφήνει μήνυμα στον τηλεφωνητή ό,τι χωρίζουν και την πέφτει σε μια πελάτισσα. Η Ηλέκτρα υποτίθεται ότι θα πάει να τον συναντήσει με την παρέα της στο κλαμπ όπου εργάζεται ως dj μετά το κόψιμο της τούρτας. Οι φίλοι της ακούνε κατά λάθος το μήνυμα πριν προλάβει να το ακούσει η ίδια, και το μεγαλύτερο μέρος του έργου αποτελείται από τα κωμικά επεισόδια που συμβαίνουν στην προσπάθειά τους να της το κρύψουν. Όμως κάποια στιγμή αυτή ανακαλύπτει τον τηλεφωνητή στο ψυγείο. Τι γυρεύει ένας τηλεφωνητής στο ψυγείο; Ακούει το μήνυμα και ακολουθούν άλλα κωμικά επεισόδια. Στο τέλος βέβαια έχουμε το αναπόφευκτο χάπι εντ της συγχώρεσης.

Η γρήγορη κινηματογραφική αφήγηση με μικρά πλάνα να διαδέχονται με ταχύτητα το ένα το άλλο, όπως στη διαφήμιση, αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό του ύφους του Μυριανθόπουλου. Όσο για το team των ηθοποιών ένα μέρος από το οποίο το ξέρουμε από το «Παρά πέντε», ήταν όλοι τους εξαιρετικοί.

Σούλα έλα ξανά (2009)

Η Ζέτα Μακρυπούλια, θέλοντας να κρατήσει την υπόσχεση που έδωσε στον εαυτό της όταν πατήσει τα τριάντα να βρει γαμπρό, δοκιμάζει τέσσερις πρώην. Όλοι τους έχουν κάποιο ελάττωμα. Ο ένας είναι μαμάκιας, ο άλλος είναι γυναικάς, ο τρίτος είναι τσιγκούνης και ο τέταρτος δεν κατάλαβα. Τελικά παντρεύεται τον ορκισμένο εργένη φίλο της, ο οποίος μάλλον άρχισε να ζηλεύει όταν είδε τους τέσσερις υποψήφιους γαμπρούς. Κομεντί με στοιχεία μιούζικαλ, δεν θυμάμαι να γέλασα πολύ, τελικά οι κωμωδίες μου αρέσουν περισσότερο από τις κομεντί.

Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης (2015)

Πάντα πίστευα ότι οι θεατρικές κωμωδίες είναι καλύτερες από τις κινηματογραφικές, έστω και μόνο γιατί έχουν πιο έξυπνες ατάκες. Κάθε μεταφορά στον κινηματογράφο αποκλείεται να είναι κάτω από καλή. Η μεταφορά της κωμωδίας «Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης» του Άκη Δήμου από τον Βασίλη Μυριανθόπουλο ήταν πολύ πετυχημένη.

Η Ιοκάστη βρίσκεται από έκπληξη σε έκπληξη, με το γιο της, με την κόρη της (Κλέλια Ρενέση, να ρωτήσω τη φίλη μου την Ντίνα Ρενέση, τη γυναίκα του φίλου μου του Γιάννη του Πούλου, αν έχουν συγγένεια), με τον συνέταιρο του άντρα της, με τον λιθουανό μπάτλερ, κ.λπ. Μια μπερδεμένη οικογενειακή κατάσταση, όπου οι έξυπνες ατάκες ξεπερνάνε το στόρι. Κάποια στιγμή εμφανίζεται και το φάντασμα του άντρα της και τα κωμικά επεισόδια πολλαπλασιάζονται.

Είναι η δεύτερη φορά που βλέπω φάντασμα σε κωμωδία. Η πρώτη φορά ήταν στο Blithe spirit (1945), κινηματογραφική μεταφορά από τον David Lean του ομώνυμου θεατρικού έργου του Noël Coward, μια επίσης σπαρταριστή κωμωδία. Έχω γράψει για τις περισσότερες ταινίες του Lean, και φυσικά και γι’ αυτήν.

Μα υπάρχουν φαντάσματα;

Όποιος πιστεύει σ’ αυτά τον κοιτάζουν με μισό μάτι, και μια κωμωδία με φαντάσματα, ε, κάτι δεν πάει καλά μ’ αυτή.

Τουλάχιστον αυτό σκέφτηκε ο συγγραφέας, γι’ αυτό και παρουσίασε όλη αυτή την ιστορία σαν όνειρο της Ιοκάστης. Στο τέλος τους βλέπουμε όλους μαζί, με τον άντρα της ζωντανό, χαρούμενους και αγαπημένους, όπως ταιριάζει στο τέλος μιας κωμωδίας.

Το έργο παίζεται ακόμη.