Hans W. Geißendörfer, Der Zauberberg

Hans W. Geißendörfer, Der Zauberberg (1982)

  Αρκετά από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας τα έχω διαβάσει από παλιά. Κάποια τα ξαναδιαβάζω και βλέπω και τις ταινίες – όσες μπορώ να βρω – που έχουν γυριστεί πάνω σ’ αυτά, και στην κριτική μου γράφω και δυο κουβέντες γι’ αυτές, όπως π.χ. για τον «Θάνατο στη Βενετία». Όμως γενικά τα έργα του Τόμας Μαν δεν είναι του γούστου μου για να πω ότι θα τα ξαναδιαβάσω. Έτσι αποφάσισα να δω το «Μαγικό βουνό», έστω για να ξαναθυμηθώ την υπόθεση του έργου που στη μνήμη μου ήταν αρκετά αχνή. Δεν ξέρω κατά πόσο απομακρύνεται από το μυθιστόρημα ο σκηνοθέτης, πάντως θυμήθηκα αρκετά επεισόδια που είχα ξεχάσει. Βέβαια τον έρωτα του νεαρού Χανς Κάστορπ για την αινιγματική ρωσίδα Κλαύδια Σωσέ τον θυμόμουνα πολύ καλά. Λίγο μεγαλύτερή του στην ηλικία, βρέθηκαν σε ένα σανατόριο στο Davos. Δίπλα τους παρελαύνουν διάφορες φιγούρες, όπως ο ξάδελφός του Joachim Ziemßen, ο μασόνος  Ludovico Settembrini, o Ιησουίτης Naphta και o καπετάνιος Mynheer Peperkorn τον οποίο υποδύεται αριστουργηματικά ο θαυμάσιος Rod Steiger. Ένα μεγάλο μέρος της πλοκής είναι οι φιλοσοφικές συζητήσεις στις οποίες επιδίδονται οι θαμώνες, ίσως σαν άμυνα στον θάνατο που πλήττει αρά και πού τους ασθενείς. Επτά χρόνια κάθεται στο σανατόριο ο Χανς χωρίς να είναι πραγματικά ασθενής, μαγνητισμένος από τη νοσηρή του ατμόσφαιρα και από την έρωτα της Κλαύδιας, μέχρι που το σανατόριο κλείνει καθώς ξεσπάει ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος.

Ποτέ μη λες ποτέ, ίσως το ξαναδιαβάσω το μυθιστόρημα. Πάντως θα δω τους Buddenbrooks, πάνω στο πρώτο του μυθιστόρημα που αυτό μου άρεσε πολύ. Αμέσως μετά. Είμαι πάντα της λογικής «όταν είναι ζεστό το σίδερο κολλά».