Pascal Plisson, Μασάι, οι πολεμιστές της βροχής και Πάνω στο δρόμο του σχολείου

Pascal Plisson, Μασάι, οι πολεμιστές της βροχής (2003)

  Οι «Μασάι» είναι κάτι σαν ethnofiction. Ο Πλισόν είναι κατά βάση ντοκιμαντερίστας, αλλά με τους «Μασάι» κάνει κάτι πρωτότυπο: επινοεί ένα σενάριο (το συνυπογράφει ο Olivier Dazat) με πρωταγωνιστές Μασάι και το γυρίζει ταινία.

Έχει πέσει ξηρασία στο χωριό, πρέπει να βρουν το μυθικό λιοντάρι το οποίο είναι υπεύθυνο γι’ αυτήν καθώς και για το θάνατο ενός πολεμιστή τους, να το σκοτώσουν και να του πάρουν τη χαίτη. Μια ομάδα νεαρών ξεκινάει για την αναζήτησή του. Μετά από πολλές περιπέτειες ανάμεσα στις οποίες είναι και η σύγκρουση με εχθρικούς πολεμιστές βρίσκουν τελικά το λιοντάρι. Ο νεαρός που το αντιμετωπίζει καταφέρνει και το σκοτώνει, όμως σκοτώνεται και ο ίδιος κατά τη συμπλοκή. Επιστρέφουν στο χωριό με τη χαίτη, ήρωες. Λίγο πριν είχε αρχίσει να βρέχει.

Προσχηματικό το σενάριο, όμως πάνω σ’ αυτό έχει γυριστεί μια συναρπαστική περιπετειώδης ταινία.

Sur le chemin de l'école (2012)

Θέμα του ντοκιμαντέρ «Πάνω στο δρόμο του σχολείου» είναι η μεγάλη και δύσκολη διαδρομή που κάνουν κάποια παιδιά για να πάνε στο σχολείο τους. Η κάμερα του Πλισόν τα παρακολουθεί.

Δυο αδέλφια από την Ινδία σέρνουν το καρότσι του ανάπηρου αδελφού τους για να τον πάνε στο σχολείο, πάνω από μια ώρα απόσταση. Ο δρόμος είναι αμμώδης, συχνά αντιμετωπίζουν προβλήματα.

Στην Κένυα ένα εντεκάχρονο αγόρι με την αδελφή του πρέπει να διανύσουν μια απόσταση 15 χιλιομέτρων για να φτάσουν στο σχολείο. Στο δρόμο πρέπει να αποφύγουν τους ελέφαντες που αποτελούν το μεγαλύτερο κίνδυνο. 

Ένα άλλο αγοράκι πρέπει να διασχίσει με τη μικρή αδελφή του, καβάλα σε άλογο, 18 χιλιόμετρα στις πεδιάδες της Παταγωνίας, στην Αργεντινή, για να φτάσει στο σχολείο.

Στην οροσειρά του Άτλαντα στο Μαρόκο τρία κοριτσάκια, ολόασπρα, προφανώς βερβέρες (εκεί απέμειναν, όσοι απέμειναν, από τους βερβέρους, μετά την κατάκτησή τους από τους άραβες), χρειάζονται τέσσερις ώρες, περπατώντας σε ορεινά μονοπάτια, για να φτάσουν στο σχολείο του.

Κι εμείς είχαμε να κάνουμε μια διαδρομή επτά χιλιομέτρων από το χωριό μου, το Κάτω Χωριό, μέχρι το γυμνάσιο στην Ιεράπετρα. Και η δική μου γενιά ήμασταν τυχεροί γιατί είχαμε ποδήλατα, οι πιο παλιοί πήγαιναν με τα πόδια. Θυμάμαι ακόμη μια σκηνή, φεγγάρι, να έρχεται ποδαράτη από την Ιεράπετρα η ξαδέλφη μου η Μαρίκα με άλλες συμμαθήτριές της.

Αλλά και με το ποδήλατο είχαμε να αντιμετωπίσουμε δυσκολίες. Στα μέρη μας φυσάει συχνά βοριάς. Η διαδρομή μέχρι την Ιεράπετρα ήταν εύκολη, αλλά η επιστροφή ήταν ιδιαίτερα κουραστική. Όταν φυσούσε δυνατός βοριάς μόνο με ορθοπεταλιά μπορούσαμε να προχωρήσουμε. Την «ανηφόρα» από το εργοστάσιο του Βλάχου μέχρι το χωριό ήταν αδύνατο να την ανεβούμε, κατεβαίναμε και τσουλάγαμε τα ποδήλατα,.

Είχαμε επίσης να αντιμετωπίσουμε τη ζέστη το καλοκαίρι, τη βροχή και το κρύο το χειμώνα, και χειμώνα καλοκαίρι τα… φαντάσματα.

Ναι, έπρεπε να αντιμετωπίσουμε και τα φαντάσματα τριών ανδρών που σκοτώθηκαν στη σιδερένια καμάρα, ένας κάθε χρόνο, τα τρία χρόνια που πήγαινα στο γυμνάσιο. Έχω γράψει ένα σχετικό κείμενο που μπορείτε να το διαβάσετε εδώ , καθώς και ένα άλλο όπου αναφέρομαι στις δυσκολίες που πέρασα εγώ προσωπικά εδώ.