Τα φρένα

Τα φρένα

  Στην προηγούμενη ανάρτησή μου στο blog μου με ετικέτα «Θυμάμαι», πριν τέσσερις μέρες, έγραφα για μια «από τις ελάχιστες φορές στη ζωή μου που ένοιωσα τέτοια ντροπή». Σήμερα θα γράψω για μια από τις ελάχιστες φορές στη ζωή μου που ένιωσα τέτοια τρομάρα.

  Περπατάγαμε χθες βράδυ κατά τις 7.30 με τους δυο Δημήτρηδες στο παρκάκι στα Καραγιαννέικα. Πηγαίναμε δίπλα δίπλα κουβεντιάζοντας. Ήμασταν προς τη μεριά του χάους, όχι προς τη μεριά του καφενείου, δηλαδή σε απόλυτο σκοτάδι. Ακούμε ξάφνου το κουδούνι ενός πιτσιρικά να κτυπάει δαιμονισμένα και να έρχεται ακάθεκτος. ΄ταΔεν

Δεν θα ’ταν πάνω από πέντε χρονών, και καθόταν σε ένα από αυτά τα μικρά τρίροδα ποδήλατα, για αυτές τις ηλικίες. Μόλις που προλάβαμε να μπούμε εφ’ ενός ζυγού και πέρασε βολίδα δίπλα μας.   

  Και θυμήθηκα.

  Μαθητής γυμνασίου κατεβαίνω με τη ποδήλατό μου την κατηφόρα του Κάτω Χωριού. Είναι χειμώνας, οι χωριανοί μου με τα γαϊδουράκια τους πηγαίνουν στις ελιές. Βαδίζουν όπως πάντα εφ’ ενός ζυγού, στην άκρη του δρόμου.

  Δεν ξέρω τι τους έπιασε ξαφνικά, και απλώνονται κατά πλάτος του δρόμου. Εγώ πατάω έντρομος φρένα, όμως αυτά είναι χαλασμένα εδώ και μέρες, με την ταχύτητα με την οποία κατεβαίνω την κατηφόρα πού να πιάσουν. Πλησιάζω ακάθεκτος. Τώρα, σκέφτομαι, όποιον πάρει ο χάρος.

  Ο χάρος πήρε τη γυναίκα του Αντώνη του Βογιατζή, του θείου του Θοδωρή, στο περβόλι του οποίου, έχω γράψει κάπου αλλού, παίζαμε πορτοκαλοπόλεμο.

  Ευτυχώς ο χάρος την πήρε μεταφορικά. Κουτρουβαλιαστήκαμε κάτω, όμως χωρίς να σπάσουμε κανένα κόκαλο. Είχαμε άγιο. Δηλαδή αγία, την αγία Κυριακή, που στη θέση που ήταν το ερειπωμένο εκκλησάκι της κτίστηκε αργότερα καινούρια εκκλησία. Ο άγιος Νεκτάριος, αυτός ακριβώς δίπλα στο δρόμο, δεν είχε κτισθεί ακόμη.

  Μόλις σχολάσαμε πήγα το ποδήλατο αμέσως στον ποδηλατά. Τον Ανέστη υιό, του πατέρα Βενιζέλου, μου ήλθαν τώρα στο νου και τα ονόματα. Το ποδηλατάδικό τους ήταν στην παραλία, εκεί που είναι τώρα οι καφετέριες.

  Ποτέ πια δεν τόλμησα να κυκλοφορήσω με χαλασμένα φρένα.  

  28 Δεκεμβρίου σήμερα. Να μνημονεύσω τη μητέρα μου, πέθανε ίδια μέρα το 1979, εβδομήντα ενός χρονών.