Woody Allen, Café society

Woody Allen, Café society (2016)

  Ο Woody Allen, το έχω ξαναγράψει, είναι από τους αγαπημένους μου. Ξαναείδα όλα του τα έργα. Μπορεί κάποια έργα του να μου αρέσουν περισσότερο και άλλα λιγότερο, όμως όλα μου αρέσουν. Το προηγούμενο έργο του, ο «Παράλογος άνθρωπος» μου άρεσε λιγότερο, ενώ η τελευταία του ταινία, το «Café society», μου άρεσε περισσότερο.

Στο έργο αυτό ο Άλλεν σαρκάζει, περισσότερο ίσως από ό,τι σε κάθε άλλο του έργο, τον γκλαμουράτο κόσμο του Χόλυγουντ. Έξυπνο χιούμορ, ευφυείς ατάκες, φιλοσοφικός στοχασμός, ευφάνταστη πλοκή, είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του Γούντι, και σ’ αυτό το έργο υπάρχουν άφθονα.

Ο Jesse Eisenberg (ας χρησιμοποιήσουμε τα ονόματα των ηθοποιών) πηγαίνει να κάνει την τύχη του στον αδελφό της μητέρας του, μεγάλο παραγωγό του Χόλυγουντ. (Παρεμπιπτόντως, πραγματική περσόνα του Woody Allen στο παίξιμο. Ακόμη μπορώ να τον φανταστώ σαν τον Nick Carraway σε κάποια μελλοντική κινηματογραφική μεταφορά του «Υπέροχου Γκάτσμπυ»). Αυτός τον προσλαμβάνει σαν έμπιστό του, για θελήματα. Εκεί γνωρίζει την Kristen Stewart. Την ερωτεύεται, θέλει να τα φτιάξει μαζί της. Αυτή όμως έχει δεσμό. Φυσικά δεν θα του πει ότι τα έχει με τον θείο του. Όταν όμως αυτός την παρατάει γιατί δεν θέλει να διαλύσει τον εικοσιπενταετή γάμο του, τα φτιάχνει με τον Jesse. Έλα όμως που ο θείος το μετανιώνει. Είναι περισσότερο ερωτευμένος από ό,τι νόμιζε και χωρίζει τη γυναίκα του.

Η Kristen βρίσκεται σε δίλημμα: ποιον να διαλέξει; Τον πλούσιο θείο ή τον φτωχό νεαρό;

Τελικά έκανε την εκλογή που θα κάνατε κι εσείς νεαρές μου αναγνώστριες, διάλεξε τον πλούσιο θείο.

Του Άλλεν του αρέσει η γκανγκστερική πλοκή, και έτσι την μπάζει στην κομεντί του.

Ο αδελφός του Jesse έχει το café society, και του αναθέτει τη διεύθυνση. Πλουτίζει, παντρεύεται, κάνει παιδί. Ο αδελφός αυτός όμως είναι γκάνγκστερ, και κάποια στιγμή το χέρι του νόμου τον αρπάζει. Καταδικάζεται, και μάλιστα σε θάνατο. Λίγο πριν την εκτέλεση αλλαξοπιστεί, από εβραίος γίνεται χριστιανός. Γιατί;

Να κάτι που αγνοούσα. Αντιγράφω την ατάκα: «Τι κρίμα που η εβραίικη θρησκεία δεν προβλέπει μετά θάνατο ζωή, θα είχε περισσότερους πελάτες». Ναι, ο αδελφός αφού είναι να χάσει αυτή τη ζωή, τουλάχιστον να ξέρει ότι τον περιμένει μια άλλη.

Λέτε γι’ αυτό ο χριστιανισμός να έχει «περισσότερους πελάτες» από τον ιουδαϊσμό; Πάντως ο μουσουλμανισμός τον ξεπέρασε. Όχι μόνο προβλέπει και αυτός μετά θάνατο ζωή, αλλά υπόσχεται και 72 παρθένες στους μάρτυρες.

Υποσχέσεις!

Φαντάζομαι την απογοήτευση των ισλαμιστών που έριξαν τα δυο αεροπλάνα στους δίδυμους πύργους όταν πήγαν στον παράδεισο και βρήκαν ότι τις 72 αυτές τις είχαν ξεπαρθενιάσει άλλοι πιο πρώτα.  

Το τέλος του έργου έχει να κάνει με αυτό που επαναλαμβάνω σε δυο αγαπητούς μου φίλους, αλλά και στον εαυτό μου, ότι δεν γίνεται να έχεις και την πίττα σωστή και το σκύλο χορτάτο. Το έργο τελειώνει με τη συνάντηση των δυο ερωτευμένων. Ξέρουν όμως πως δεν είναι δυνατόν να χωρίσουν. Ονειρεύονται ο ένας τον άλλο. Όμως το όνειρο είναι όνειρο.

Ψάχνοντας στο διαδίκτυο διάβασα για κάποια χημεία ανάμεσα στους δυο τους. Διαβάζοντας όμως το βιογραφικό της Stewart βλέπω άλλα πράγματα. Πάντως σε άλλες δυο ταινίες έχουν παίξει μαζί. Έχω δει την «Adventureland», αλλά δεν έχω κάνει χωριστή ανάρτηση.

Τον Jesse Eisenberg τον είδα και στη βιογραφική ταινία του David Fincher «Social network» που αναφέρεται στη ζωή του Mark Zuckerberg, του δημιουργού (για την ακρίβεια, του ενός εκ των δύο) του facebook.

Και θυμήθηκα μια γελοιογραφία. Πραγματική φωτογραφία, ο πάπας με τον Zuckerberg. Ο πάπας λέει. –Τέκνον μου, το facebook είναι του σατανά. Και ο Zuckerberg: -Όχι καλέ, δικό μου είναι.

Όσοι και όσες διαβάζετε αυτή την ανάρτηση και πιστεύετε ότι όντως το facebook είναι του σατανά δεν έχετε παρά να διαγράψετε το λογαριασμό σας.

Ξαναδιαβάζοντας το κείμενο αυτό πριν το αναρτήσω είδα ότι στη λέξη «γκανγκστερική» είχα ξεχάσει να βάλω το ν, και ο διορθωτής το υπογράμμισε. Καθώς το διόρθωνα, θυμήθηκα.

Ήμουν μαθητής στο δημοτικό, ή στη Γ΄ή στη Δ΄ ή στην Ε΄ τάξη. Είχαμε δάσκαλο τον συγχωρεμένο τον κο Λασιθιωτάκη, συμμαθητή του πατέρα μου, έχω ξαναγράψει γι’ αυτόν. Μας έλεγε συνέχεια να διαβάζουμε τα μαθήματά μας και όχι αυτά τα «γαστερικά» βιβλιαράκια που κυκλοφορούν. Τι διάβολο ήταν αυτά τα γαστερικά δεν μπορούσα να καταλάβω. Όταν πήγα στο φροντιστήριο αγγλικών του κου Σταυρακάκη και έμαθα τη λέξη gangster κατάλαβα επί τέλους τι ήταν αυτά τα γαστερικά.

Και οι συνειρμοί τρέχουν. Μας μιλούσε συχνά για τον «αείμνηστο Ιωάννη Μεταξά». Όταν το έλεγα στον πατέρα μου διαολιζόταν με τον συμμαθητή του.