Park Chan-Wook, The handmaiden

Park Chan-Wook, The handmaiden (2016)

  Ο Χρήστος Μήτσης τη θεωρεί ως μια από τις δέκα καλύτερες ταινίες της χρονιάς που πέρασε, το ίδιο και οι αναγνώστες του Flix, έτσι είπα να τη δω. Να είναι καλά ο Γιάννης ο Καραμπίτσος με το camerastyloonline που μας ενημερώνει. Παρεμπιπτόντως θα ήθελα να σημειώσω ότι καλό θα ήταν οι ταινίες να δίνονται και με τον πρωτότυπο τίτλο και όχι μόνο με αυτόν με τον οποίο κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα. Όχι μόνο γιατί καμιά φορά διαφέρει αρκετά, αλλά και για να μπορείς να τις αναζητήσεις στο διαδίκτυο σε ξενόγλωσσες ιστοσελίδες. Το Flix το έκανε, όπως μπορείτε να διαπιστώσετε ανοίγοντας τον σύνδεσμο, όχι όμως και ο Μήτσης.

  Το σασπένς, το ξαναλέω, είναι μεγάλη αρετή σε μια αφήγηση, αλλά λίγο πολύ είναι εγγενής. Με διάφορες αφηγηματικές τεχνικές μπορούμε να το κάνουμε πιο έντονο, ή να δημιουργήσουμε και άλλα. Εδώ θα σημειώσω ότι μια μεγάλη επίσης αρετή, που είναι απαραίτητη στο αστυνομικό μυθιστόρημα, είναι το εφέ του απροσδόκητου, ή αλλιώς ανατροπή. Άλλο δολοφόνο μας «υποδεικνύει» ο συγγραφέας για να μας αποκαλύψει μόλις στο τέλος τον πραγματικό. Η «Υπηρέτρια» του Παρκ Τσανγούκ παρουσιάζει μια ειδική περίπτωση του εφέ του απροσδόκητου: ανατροπή της ανατροπής της ανατροπής, τριπλή ανατροπή, δεν θυμάμαι να την έχω συναντήσει αλλού.

  Ο κόμης προσλαμβάνει μια νεαρή κορεάτισσα (τον καιρό της ιαπωνικής κατοχής) να γίνει υπηρέτρια σε μια πλούσια νεαρή γιαπωνέζα, την οποία ανέθρεψε ένας θείος της με σκοπό να την παντρευτεί για να κληρονομήσει την περιουσία της. Θα πληρωθεί καλά, αρκεί να την κάνει να τον αγαπήσει. Ο στόχος του είναι να την πάρει κρυφά να φύγουν για την Ιαπωνία, να την παντρευτεί και μετά να την κλείσει σε ένα άσυλο σαν διαταραγμένη ψυχολογικά.

  Τα πράγματα φαίνονται να εξελίσσονται κατ’ ευχήν. Με μόνη τη διαφορά, η γιαπωνέζα θέλει μαζί και την υπηρέτριά της. Η ερωτική επαφή που είχαν το δικαιολογεί. Και το απροσδόκητο: όταν πηγαίνουν στο άσυλο και οι τρεις, το προσωπικό αρπάζει την υπηρέτρια, σαν να είναι τάχα η κυρία, παρά τις διαμαρτυρίες της. Η κυρία παρακολουθεί ψυχρά.

  Το απροσδόκητο μπορεί να δημιουργηθεί με διάφορους τρόπους, είτε μέσω της ίδιας της πλοκής (ένα ατύχημα π.χ. που βάζει τέλος στα σχέδια) ή μέσω της αφήγησης, με την κατακράτηση πληροφοριών. Με αυτό τον δεύτερο τρόπο δημιουργείται η ανατροπή. Ο σκηνοθέτης μας δίνει τις ίδιες σκηνές, συμπληρωμένες, κάτω από το πρίσμα μιας καινούριας γνώσης: ότι όλο αυτό ήταν στημένο από την γιαπωνέζα και τον κόμη.

  Και, τέλος, η ανατροπή της ανατροπής.

  Ο θείος της χρησιμοποιεί την γιαπωνέζα σαν αναγνώστρια πορνομυθιστορημάτων, μπροστά σε ένα διεστραμμένο ακροατήριο. Μάλιστα εκδραματίζει κάποιες σκηνές με έναν άντρα-κούκλα. Η γιαπωνέζα κάποια στιγμή δεν αντέχει, έχει δέσει τη θηλιά στο δένδρο από το οποίο κρεμάστηκε η θεία της, για να αυτοκτονήσει. Κρεμιέται, αλλά την προλαβαίνει η υπηρέτρια, την ικετεύει, τη σώζει. Αυτή η σκηνή δείχνει ότι το σχέδιο του κόμη κάνει ρωγμές. Η θεία δίκη θα τον τιμωρήσει, αυτόν και τον διεστραμμένο θείο, ενώ η τελευταία σκηνή του έργου, αρχιτεκτονικά στυλιζαρισμένη για να μη σοκάρει, δείχνει έναν ερωτικό εναγκαλισμό της κυρίας με την υπηρέτρια.

  Τα θρίλερ δεν είναι η αδυναμία μου, όμως έτσι χαρακτηρίζει το έργο η βικιπαίδεια. Αλλά για ένα καλό θρίλερ, που προπαντός έχει happy end, γιατί δεν έχουν όλα, δεν θα έλεγα όχι. Η ταινία ήταν υποψήφια για το Χρυσό Φοίνικα και την είδα αρκετά ευχάριστα. Και, διαβάζοντας το βιογραφικό του σκηνοθέτη, είδα ότι είναι δικό του και το «Old boy», ταινία για την οποία μου μίλησε με ενθουσιασμό η φίλη μου η Μαργαρίτα, πριν χρόνια. Την είδα, και τόσο πολύ με ενθουσίασε που έγραψα στο imdb.

  Πω πω, ξαναδιαβάζοντάς το βλέπω ότι ο Παρκ έχει τις ίδιες εμμονές. Ομοφυλόφιλος έρωτας και απροσδόκητο, ενώ και η εκδίκηση καταλαμβάνει ένα μικρό μέρος.