Rajkumar Hirani, PK

Rajkumar Hirani, PK (2014)

  Δεν μου αρέσει το φανταστικό, όμως έχω δει ταινίες με φανταστικό που ήσαν πάρα πολύ ωραίες. Μια από αυτές είναι και το «PK».

  Ο εξωγήινος επισκέπτεται τη γη, σταλμένος από την πατρίδα του, ένα μακρινό αστέρι. Είναι ολόγυμνος, όπως είναι και οι κάτοικοι της πατρίδας τους, που έχουν εντελώς ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Μαζί του έχει και το τηλεκοντρόλ, με το οποίο μπορεί να επικοινωνεί με την πατρίδα του, και με το οποίο θα τους ειδοποιήσει όταν είναι, να έλθουν να τον πάρουν. Όμως του το κλέβουν.   

  Ένας εξωγήινος δεν μπορεί παρά να είναι σαν το ψάρι έξω από το νερό. Συμβαίνουν πολλά κωμικά επεισόδια μέχρι να προσαρμοστεί στις γήινες συνθήκες, ενώ βρίσκεται σε μια αγωνιώδη αναζήτηση του τηλεκοντρόλ. Στην χειρότερη περίπτωση τον περνάνε για τρελό, ενώ στην καλύτερη για μεθυσμένο. Τον φωνάζουν PK, που σημαίνει «μεθυσμένος».

  Πολλά από τα κωμικά επεισόδια είναι σατιρικά. Στο στόχαστρο του σεναριογράφου, αλλά και του σκηνοθέτη που συνυπογράφει το σενάριο, είναι η θρησκεία. Οι θρησκευτικές εντάσεις είναι ένα συνηθισμένο φαινόμενο στην Ινδία, και ξέρουμε το λουτρό αίματος στο οποίο οδηγήθηκε η χώρα μετά την ανεξαρτησία της, που οδήγησε στη δημιουργία του Πακιστάν. Το Πακιστάν είναι το μέρος της Ινδίας στο οποίο κατέφυγαν οι Μουσουλμάνοι, ανεξαρτητοποιούμενο απ’ αυτή, σε μια προσπάθεια μείωσης των θρησκευτικών εντάσεων με μια περίπου ανταλλαγή πληθυσμών. Έμειναν βέβαια αρκετοί μουσουλμάνοι στην Ινδία, και οι εντάσεις ανάμεσα στις δυο θρησκευτικές κοινότητες, τις μουσουλμανικές και τις ινδουιστικές, είναι συχνές. Αυτό τον αδελφοκτόνο πόλεμο καταγγέλλει με το έργο του ο Rajkumar Hirani, όπως και ο Αμίρ Μααλούφ με το βιβλίο του «φονικές ταυτότητες». Η ταινία είναι εξάλλου αφιερωμένη στα θύματα της επίθεσης στα γραφεία του σατιρικού περιοδικού Charlie ebdo. Και στην ταινία δείχνεται ένα αιματηρό επεισόδιο, η ανατίναξη ενός τρένου από θρησκευόμενους φανατικούς που δεν κατονομάζονται, πράγμα που κάνει τον εξωγήινο να χάσει πάσα ιδέα για τους γήινους.

  Υπάρχει και το ρομάντζο βέβαια, που εντάσσεται στο μοτίβο «Τα σύνορα της αγάπης». Θα παντρευτεί τελικά η νεαρή δημοσιογράφος που έχει πάρει υπό την προστασία της τον PK με τον πακιστανό φίλο της; Ο γάμος τους δεν γίνεται, τα θρησκευτικά σύνορα είναι αδιάβατα. Στο τέλος όμως μαθαίνουμε ότι επρόκειτο για παρεξήγηση και ο έρωτας θριαμβεύει, ενώ ο οικογενειακός γκουρού που στάθηκε το κύριο εμπόδιο στο ειδύλλιο γελοιοποιείται.

  Υπάρχει όμως και ο ανεκπλήρωτος έρωτας. Η ταινία αφήνει μια στυφή γεύση στο τέλος της, τότε που ερχόταν να παραλάβει τον PK το διαστημόπλοιο της επιστροφής, καθώς μαθαίνουμε, και εμείς και αυτή, πόσο ερωτευμένος ήταν μαζί της.

  Ο Aamir Khan έχει ένα ιδιότυπο στυλ σαν κωμικός, όπως παρατηρείται σε πολλούς κωμικούς εξάλλου. Τα συνεχώς έκπληκτα-γουρλωμένα μάτια του μου θύμισαν τον Marty Feldman στο «Φρανκεστάιν τζούνιορ» στον οποίο, όπως διαβάσαμε στη βικιπαίδεια, μια εγχείρηση στα μάτια του προκάλεσε εξοφθαλμία και τα έκανε να φαίνονται συνεχώς γουρλωμένα.

  Από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει.