Vincent Perez, Alone in Berlin

Vincent Perez, Alone in Berlin (2016)

  Έχω δηλώσει ότι είμαι λάτρης του πραγματικού. Μάλιστα μια εισήγησή μου σε ένα συνέδριο είχε τίτλο «Το πραγματικό και το φανταστικό στη λογοτεχνία: Δυο σάμιοι πεζογράφοι». Και πολλές φορές παρασύρομαι και θεωρώ το φανταστικό για πραγματικό. Και καλά να είναι γνωστός μου ο συγγραφέας και να τον ρωτήσω, όπως τον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη για κάποιο μυθιστόρημά του, τι γίνεται όμως αν δεν είναι;

  Δεν είμαι ο μόνος που αρέσκεται στο πραγματικό, γι’ αυτό και πολλές ταινίες γυρίζονται «βασισμένες σε πραγματικά γεγονότα». Βλέποντας το «Μόνος στο Βερολίνο» δεν το είχα δει στα γράμματα της αρχής, όμως στα γράμματα τέλους διαβάζω: «Στη μνήμη των Otto και Elize Hampel, που εκτελέστηκαν στην γκιλοτίνα γιατί έγραψαν και διένειμαν κάρτες ενάντια στο ναζιστικό καθεστώς μεταξύ 1940 και 1943».

  Έχω γράψει ότι η αφηγηματική τεχνική του «σασπένς του πώς» φτάσαμε στο τραγικό τέλος των ηρώων και η οποία γίνεται με την προσήμανση του τέλους εκλύει το αριστοτελικό αίσθημα του ελέους γι’ αυτούς. Στην ταινία αυτή δεν χρειάζεται να προσημανθεί. Κάθε υποψιασμένος θεατής καταλαβαίνει ότι το ζευγάρι αυτό δεν πρόκειται να ξεφύγει.

  Ναι, δεν ήταν όλοι οι γερμανοί απάνθρωποι, το έχουμε δει και σε άλλες ταινίες. Δίπλα σ’ αυτό το ζευγάρι βλέπουμε μια γερμανίδα να αγοράζει καθημερινά φαγητό σε μια εβραία, και έναν γερμανό δικαστικό να της προσφέρει καταφύγιο. Όμως το εντυπωσιακό βρίσκεται στο τέλος, με το να «πιάνουν τόπο» οι κάρτες αυτές στον ίδιο τον αστυνομικό που τους κυνηγούσε και τους συνέλαβε τελικά. Η επαφή του με τα ss αλλά και η αξιοπρεπής στάση των δυο κρατουμένων συνετέλεσαν στην συνειδησιακή του μεταστροφή.

  Και τι έκανε τελικά;

  Και θυμήθηκα:

  Επεισόδιο από κάποιο τεύχος του «Γκαούρ-Ταρζάν». Έχουν συλλάβει οι μαύροι τον Ποκοπίκο και θέλουν να τον κάνουν να μαρτυρήσει ποιος ήταν αυτός που…

 Και ο Ποκοπίκο:

 «Και να με βασανίσετε δεν πρόκειται να σας το πω, εγώ στα μυστικά είμαι τάφος. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι το όνομά του ξεκινάει από Ταρ και τελειώνει σε ζαν».

  Έτσι κι εγώ, δεν πρόκειται να σας το μαρτυρήσω, το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι το γράφει ο σύνδεσμος της βικιπαίδειας στον οποίο παραπέμπω στον τίτλο της ταινίας.