Ken Loach, I, Daniel Blake

Ken Loach, I, Daniel Blake (2016)

  Παίζεται στους κινηματογράφους
  Έτσι κι αλλιώς είχα αποφασίσει να δω την ταινία, αλλά με συγκίνησε αφάνταστα η τρίλεπτη ομιλία του Κεν Λόουτς κατά την απονομή των βραβείων BAFTA (British Academy Film and Television Awards) που είδα χθες.

  Θα μιλήσω πάλι συγκριτολογικά: μου θύμισε τον Φρανκ Κάπρα, του οποίου είδα πρόσφατα όλες τις ομιλούσες feature και κάποιες βουβές. Αριστεροί και οι δυο, κινούνται στους ίδιους άξονες: ανθρώπινη αλληλεγγύη αφενός, πάλη κατά των ισχυρών αφετέρου. Στον Κάπρα οι ισχυροί είναι η πλουτοκρατία και οι πολιτικοί, στον Λόουτς είναι ένα καφκικό κράτος με μια παράλογη γραφειοκρατία που καταταλαιπωρεί τον πολίτη.

  Την αλληλεγγύη τη βλέπουμε κυρίως ανάμεσα στον Ντάνιερ Μπλέηκ και την Καίτη. Ο Ντάνιελ, μαραγκός, έπαθε πρόσφατα ένα καρδιακό επεισόδιο και πρέπει να περάσει ένα χρονικό διάστημα ανάρρωσης μέχρι να μπορέσει να ξαναδουλέψει. Προσπαθεί να πάρει επίδομα ασθενείας, επίδομα ανεργίας, ένα επίδομα τέλος πάντων από αυτά που δικαιούται. Του τα απορρίπτουν διαδοχικά, προβάλλοντας διάφορα αιτιολογικά.

  Στηρίζει την Καίτη φτιάχνοντας πράγματα στο σπίτι της. Η Καίτη είναι μια ανύπαντρη μητέρα με δυο παιδιά. Περνάει πιο δύσκολα, γιατί πιο δύσκολο από την πείνα δεν υπάρχει. Κάποτε θα έλθει η στιγμή να τον στηρίξει και αυτή. Όμως τώρα πια είναι αργά.

  Απλή, καθαρή αφήγηση, χωρίς υφολογικούς πειραματισμούς και καινοτομίες, μου θύμισε την απλότητα του ιρανικού κινηματογράφου και στήριξε για άλλη μια φορά την πεποίθησή μου ότι πρωταρχικό είναι το σενάριο.

  Επί τη ευκαιρία να ανακοινώσω ότι στο «Σχολείο του σινεμά» του Γιάννη Καραμπίτσου (Τσαμαδού 26-28, Εξάρχεια), την Κυριακή 19 του Φλεβάρη στις 7.30 θα προβληθεί η ταινία του Κεν Λόουτς «Ladybird, ladybird» (1994), σε ελεύθερη προβολή. Στις προβολές αυτές γίνεται πάντα συζήτηση.