Ken Loach, Ladybird ladybird

Ken Loach, Ladybird ladybird (1994)

  Συγκινητική η ιστορία που είδαμε χθες στην ελεύθερη προβολή στο «Σχολείο του Σινεμά» του κοινωνικά ευαισθητοποιημένου αριστερού Ken Loach, του οποίου πρόσφατα είδαμε τη βραβευμένη με χρυσό φοίνικα ταινία «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέηκ».

  Η ιστορία είναι πραγματική. Η Μάγκι έζησε σε άθλιες παιδικές συνθήκες. Ο πατριός της την βίασε, και τα ύστερα παιδικά της χρόνια τα έζησε σε ορφανοτροφείο. Οι σχέσεις της με τέσσερις άνδρες δεν πήγαν καλά. Ζει μόνη σε δωμάτιο πρόνοιας με τα τέσσερα παιδιά της. Ο περιβάλλων χώρος δεν είναι ο πλέον κατάλληλος, ακριβώς όπως και στις φυλακές. Κάποια βραδιά φεύγοντας τα κλειδώνει δίνοντας το κλειδί σε μια γυναίκα δίπλα. Τα κλειδώνει για να τα προστατεύσει από τα άλλα παιδιά που ζουν στο ίδιο συγκρότημα. Όμως το δωμάτιο παίρνει φωτιά και ο μεγάλος της γιος παθαίνει σοβαρά εγκαύματα. Οι υπηρεσίες πρόνοιας δεν αμφιβάλουν ότι αγαπάει τα παιδιά της, όμως μπορεί να τα φροντίσει; Η δυστυχία την έχει κάνει οξύθυμη και δύσπιστη, δεν συνεργάζεται, με αποτέλεσμα να της τα πάρουν. Θα γίνουμε μάρτυρες συχνά αυτής της οξυθυμίας της σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. 

  Σε ένα μπαρ καραοκέ συναντάει τον Χόρχε, από την Παραγουάη. Κάποια άρθρα του σε περιοδικά σχετικά με τις αδικίες που γίνονται στους αγρότες που τους παίρνουν με τη βία τη γη τον έβαλαν σε μπελάδες με το καθεστώς. Το έχει σκάσει για να γλιτώσει. Τα φτιάχνει μαζί του. Του διηγείται την ιστορία της, αυτή που δώσαμε περιληπτικά παραπάνω.

  Θα γίνει δικαστήριο, αλλά δεν θα καταφέρει να πάρει τα παιδιά της. Δυο παιδιά που κάνει με τον Χόρχε θα της τα πάρουν και αυτά. Στο μεταξύ ο Χόρχε θα γλιτώσει την απέλαση. Του έχει δοθεί το status του πολιτικού πρόσφυγα.

  Τρία παιδιά που θα κάνει αργότερα με τον Χόρχε, διαβάζουμε στο τέλος, δεν θα της τα πάρουν. Προφανώς οι υπηρεσίες κατάλαβαν το λάθος τους. Όμως τα άλλα δεν θα τα πάρει ποτέ πίσω. Υποθέτουμε ότι ήταν ήδη πολύ αργά, θα είχαν δοθεί για υιοθεσία.

  Όπου φτωχός και η μοίρα του, λέει ο λαός.

  Θυμάμαι μια ατάκα από μια παλιά ελληνική ταινία: μεγάλη γκαντεμιά να είσαι φτωχός, άσχημος, αριστερός και πούστης.

  Έχω ξαναγράψει για τις τρεις προσευχές του Θαλή: Θεέ μου, σε ευχαριστώ που με έκανες άνθρωπο και όχι ζώο. Θεέ μου, σε ευχαριστώ που με έκανες έλληνα και όχι βάρβαρο. Θεέ μου, σε ευχαριστώ που με έκανες άνδρα και όχι γυναίκα.

  Οι φεμινίστριες και οι φεμινιστές αγκάλιασαν αυτή την ταινία. Σε αυτό τον κόσμο τον γεμάτο αδικίες, η γυναίκα είναι που την έχει πιο άσχημα. Γυναίκες με παρόμοιες τραγικές ιστορίες υπάρχουν πάρα πολλές. Για αρκετές ακούμε ή διαβάζουμε συχνά.

  Εξαιρετικός ο Κεν Λόατς, αυτή η ταινία θα άξιζε για χρυσό φοίνικα, περισσότερο ίσως από τον Ντάνιελ Μπλέηκ.