Mohamed Diab, Cairo 678

Mohamed Diab, Cairo 678 (2010)

  Όταν το θέμα της σεξουαλικής παρενόχλησης γίνεται ταινία, σημαίνει ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Στα γράμματα της αρχής διαβάζουμε ότι η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, και στα γράμματα τέλους ότι ο κατηγορούμενος (για σεξουαλική παρενόχληση) καταδικάστηκε σε τριετή φυλάκιση, και ένα χρόνο μετά ψηφίστηκε η ποινικοποίηση της σεξουαλικής παρενόχλησης. Όμως, σπάνια γίνονται καταγγελίες.

  Στη βικιπαίδεια διαβάζουμε ότι ο αιγύπτιος τραγουδιστής του οποίου ένα τραγούδι χρησιμοποιήθηκε στην ταινία απείλησε με μήνυση, γιατί δεν ήθελε να συνδεθεί το όνομά του με το θέμα, και ένας δικηγόρος προσπάθησε να μπλοκάρει την προβολή της στο φεστιβάλ γιατί έδειχνε μια κακή εικόνα της Αιγύπτου. Και ένας άλλος επίσης, της Ένωσης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Κοινωνικής Δικαιοσύνης, ζήτησε να απαγορευθεί η ταινία γιατί θα μπορούσε να ενθαρρύνει τις σεξουαλικά παρενοχλούμενες γυναίκες να τραυματίζουν τα γεννητικά όργανα των ανδρών με αιχμηρά εργαλεία.

  Αυτό ακριβώς έκανε μια από τις τρεις γυναίκες, την ιστορία των οποίων αφηγείται η ταινία. Τραυμάτισε δυο άνδρες που την παρενοχλούσαν στο λεωφορείο που επέβαινε στα γεννητικά τους όργανα με ένα σουγιά. Και η ταινία παίρνει μια αστυνομική πλοκή, με έναν αστυνόμο να προσπαθεί να βρει την γυναίκα που το έκανε. Θα τα καταφέρει τελικά, αλλά θα την αφήσει να φύγει. Η άλλη γυναίκα κατάφερε να τσακώσει αυτόν που την παρενόχλησε, βάζοντάς της χέρι μέσα από το αμάξι του ενώ αυτή περπατούσε. Δεν υπολόγισε όμως το μποτιλιάρισμα. Το πρόβλημα της γυναίκας αυτής είναι ότι πιέζεται από τους γονείς της και από τα μελλοντικά πεθερικά της να αποσύρει τη μήνυση, γιατί θα εκτεθούν. Όμως ο αρραβωνιαστικός της θα την ενθαρρύνει να μην την αποσύρει. Η τρίτη γυναίκα παρασύρθηκε από τον άνδρα της να πάνε σε ποδοσφαιρικό αγώνα. Νίκησε η Αίγυπτος. Πανζουρλισμός. Λίγες οι γυναίκες, πολλοί οι άνδρες, κάποια στιγμή μέσα στο συνωστισμό βρέθηκε ανάμεσα σε μια ομάδα ανδρών που της έβαλαν άγριο χέρι. Κάτι ξέρουν οι ιρανοί που απαγορεύουν στις γυναίκες να πατάνε στο γήπεδο, θέμα που πραγματεύεται ο Jafar Panahi στην ταινία του «Off-side».

  Ο άντρας της νοιώθει ταπεινωμένος. Δεν έρχεται σπίτι. Η γυναίκα του, έγκυος, θα αποβάλλει. Δεν μαθαίνουμε αν το επεδίωξε, ακούμε απλώς ότι δεν θέλει το παιδί του. Όταν αυτός καταλαβαίνει το λάθος του κοιτάζει μάταια να ξαναγυρίσει, αυτή δεν τον δέχεται. –Σε αγαπώ, της λέει. –Και εγώ σε αγαπώ, αλλά δεν μπορώ να σε συγχωρήσω. Σου ζητώ να μου δώσεις διαζύγιο.

  Τελικά πέφτουν και οι άντρες θύματα αυτής της κατάστασης, όπως και ο άντρας εκείνης που τραυμάτισε αυτούς που την παρενόχλησαν. Έχοντας συνδέσει την παρενόχληση με το σεξ είναι απρόθυμη να κάνει σεξ μαζί του. Και αυτός, για να ξεδώσει, παρενοχλεί.

  Υποθέτω ότι υπάρχει ξεχωριστό γονίδιο στους άραβες που τους κάνει να έχουν ένα ιδεοψυχαναγκασμό με το σεξ. Ο Μωάμεθ το ήξερε, και γι’ αυτό τάζει 72 παρθένες στους μάρτυρες που πάνε στον παράδεισο. Και επειδή κάθε άραβας (γενικεύουμε βέβαια) λιμπίζεται τη γυναίκα του άλλου, υποθέτει ότι και ο άλλος λιμπίζεται τη δική του γυναίκα. Παλιά οι τούρκοι έκρυβαν το πρόσωπο της γυναίκας με τον φερετζέ, και σήμερα στο Αφγανιστάν, αλλά και κάποιοι σε κάποιες αραβικές χώρες, με την μπούργκα. (Παρεμπιπτόντως, ξαναβλέποντας τώρα το «Τρομοκρατικό κτύπημα» όπου γίνεται αναφορά σε αυτές τις 72 παρθένες, έκανα τη σκέψη: γιατί 72; Και έδωσα την απάντηση: Αν ήταν 70 ή 80, ο άλλος θα σκεφτόταν ότι είναι στο περίπου, ενώ 72 είναι ακριβής αριθμός, δεν μπορείς να τον αμφισβητήσεις).

  Βέβαια οι παρενοχλήσεις αυτές είναι αστείες μπροστά στο πρόβλημα των βιασμών που συμβαίνουν σε κάποιες χώρες, όπου το θύμα αναγκάζεται να παντρευτεί το βιαστή, για να αποκατασταθεί – άκουσον άκουσον – η τιμή του. Πρόσφατα υπέγραψα μια έκκληση του Avaaz, μπορείτε να την υπογράψετε κι εσείς.