Jérôme Salle, Zulu (Το ακρωτήρι της βίας, 2014)

Jérôme Salle, Zulu (Το ακρωτήρι της βίας, 2014)

  Είπα να συνεχίσω το μίνι προσωπικό αφιέρωμα στον αφρικανικό κινηματογράφο με τη «Ακρωτήρι της βίας», μια και προβλήθηκε πριν τρεις τέσσερις μέρες από την ΕΡΤ. Είναι η τέταρτη ταινία, μετά το «Kitkat».

  Ο Ζερόμ Σαλ δεν είναι νοτιοαφρικανός, είναι γάλλος, όμως η πλοκή του έργου του τοποθετείται στη Νότια Αφρική. Πρόκειται για μια αστυνομική ταινία, πολύ συναρπαστική, που επιλέχθηκε σαν καταληκτήρια ταινία στο φεστιβάλ Καννών το 2013. Το φόντο είναι το apartheid και η μυστική κατασκευή χημικών όπλων για την καταπολέμηση των εξεγέρσεων των μαύρων, αλλά και για εξαγωγή.

  Βλέπουμε και εδώ το γνωστό δίδυμο που συναντούμε σε πολλές αστυνομικές ταινίες. Ο ένας αστυνομικός, μαύρος, είναι ο καθώς πρέπει, ενώ ο άλλος, λευκός, είναι ο αποκλίνων, ο αντισυμβατικός, που προκαλεί προβλήματα στην υπηρεσία. Στην κορύφωση της μάχης με το κακό αυτός ήδη βρίσκεται σε αργία. Και φυσικά συμμετέχει.

  Δυο μεγάλα σασπένς οικοδομούνται διαδοχικά. Το πρώτο, ποιος είναι ο δολοφόνος της κοπέλας. Το δεύτερο, ποιος κρύβεται πίσω από τις εξαφανίσεις των παιδιών του δρόμου, που τελικά αποκαλύπτεται ότι ή έχουν αυτοκτονήσει ή έχουν σκοτωθεί.

  Και κάτι ακόμη: ο λευκός αστυνομικός είναι χωρισμένος. Θα τα ξαναβρεί με τη γυναίκα του; Η αφηγηματική αναμονή είναι πως ναι. Αλλά με ποιο τρόπο;

  Το τέλος της ταινίας δεν είναι μόνο η συντριβή των κακών. Η συντριβή αυτή αποτελεί και μια προσωπική εκδίκηση.

  Συναρπαστική πλοκή, πολύ καλές ερμηνείες, και μια ματιά στα υπολείμματα του apartheid. Όσοι την είδαν στην ΕΡΤ θα συμφωνήσουν.