Mike Mills, 20th century women (καταπληκτικές γυναίκες)

Mike Mills, 20^th century women (Καταπληκτικές γυναίκες, 2016)

  Η ταινία παίζεται στους κινηματογράφους.

  Comedy, drama, χαρακτηρίζει την ταινία το IMDb, αλλά και η βικιπαίδεια. Η κωμωδία είναι το αγαπημένο μου είδος, και σ’ αυτό το έργο δεν θυμάμαι να γέλασα καθόλου. Την έχω ξαναπάθει, να θεωρήσω κακή μια ταινία εξαιτίας των ειδολογικών αναμονών που μου δημιουργούσε το IMDb, αλλά στη συνέχεια να αλλάζω άποψη όταν τοποθετούσα την ταινία σε διαφορετικό είδος. Ήταν η περίπτωση με τον «Tony Erdman».

  Την ταινία την είδα σαν ένα συγκινητικό δράμα, και μου άρεσε πολύ.

  Πρόκειται για μια ταινία χαρακτήρων και καταστάσεων. Στο κέντρο βρίσκεται η Δωροθέα (Annette Bening), μια μητέρα χωρισμένη που ανησυχεί τρομερά για τον δεκαπεντάχρονο γιο της τον Jamie (Lucas Jade Zumann). Η εφηβεία είναι μια δύσκολη περίοδος, ιδιαίτερα για ένα νεαρό που μεγαλώνει χωρίς τον πατέρα του. Στην αγωνία της ζητάει από την Abbie (Greta Gerwig) και την Julie (Elle Fanning) που ζουν ως οικότροφοί της σε άλλους ορόφους να βοηθήσουν τον γιο της κάνοντάς του παρέα. Αυτές θα ανταποκριθούν, αλλά με πόση επιτυχία;

  Η Abbie κουβαλάει το δικό της δράμα. Ένας καρκίνος θα της κάνει επικίνδυνη την εγκυμοσύνη-τουλάχιστον έτσι λένε οι γιατροί· που δεν είναι να τους εμπιστεύεστε απόλυτα. Θα ζητήσει από τον William (Billy Crudup), έναν άλλο οικότροφο της Δωροθέας που έχει σχέση μαζί της, να κάνουν έρωτα. Αυτός θα ανταποκριθεί.

  Η Julie, δυο χρόνια μεγαλύτερη από τον Jamie, κουβαλάει και αυτή τα εφηβικά της προβλήματα. Σκαρφαλώνοντας μια σκαλωσιά μπαίνει συχνά από το παράθυρο στην κρεβατοκάμαρα του Jamie. Συζητάνε, κοιμούνται μαζί, όμως δεν κάνουν έρωτα. Του εξομολογείται ότι έχει προβλήματα οργασμού. Με τους άνδρες που κάνει έρωτα, τις μισές φορές το έχει μετανιώσει. Τότε γιατί κάνει έρωτα; Για τις άλλες μισές.

  Κατά διαστήματα στην ταινία ο σκηνοθέτης, προσθέτοντας στην προσωπογραφία τους, αφηγείται το παρελθόν τους.

  Σε μια ταινία καταστάσεων δεν μπορούμε να ζητάμε το κορυφαίο επεισόδιο, ένα δραματικό τέλος ή μια ανατροπή. Είναι σαν κάποια θεατρικά του Τσέχωφ, που η ζωή συνεχίζεται. Θυμάμαι τον «Θείο Βάνια».

  Είναι λοιπόν οι καταστάσεις αυτές αδιέξοδες; Είναι οι ήρωες του Μάικ Μιλς καταδικασμένοι;

  Όχι. Στο τέλος της ταινίας κάθε ένας τους αφηγείται τα μετά, όπως γίνεται με τα γράμματα τέλους για ταινίες που βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα. Η Abbie θα παντρευτεί και θα κάνει δυο μωρά – καμιά φορά οι γιατροί δεν ξέρουν τι λένε. Το ίδιο και η Julie, αλλά θα αποφασίσουν με τον άνδρα της ότι δεν θέλουν να κάνουν παιδιά. Ο Jamie θα παντρευτεί και θα κάνει ένα γιο. Και η Δωροθέα θα παντρευτεί. Όμως ο θάνατός της είχε προσημανθεί μέσα στην ταινία. Κάπνιζε πολύ, και τοποθετούσε το τέλος της μετά από μια εικοσαετία (στην ταινία είναι πενηνταπεντάρα) από καρκίνο του πνεύμονα. Για εσάς τους καπνιστές που θα δείτε την ταινία, δεν φαντάζεστε πόσο γρήγορα περνούν αυτά τα είκοσι χρόνια.

  Πολύ καλές οι ερμηνείες όλων, αλλά η ερμηνεία της Annette Bening ως Δωροθέα είναι εξαιρετική.