Marco Bellocchio, Sangue del mio sangue (Αίμα από το αίμα μου, 2015)

Marco Bellocchio, Sangue del mio sangue (Αίμα από το αίμα μου, 2015)

   

  Από σήμερα στον κινηματογράφο Άστυ, 6:10 μ.μ. – 8:10 μ.μ. – 10:10 μ.μ.

  Δυο ιστορίες παρακολουθούμε στην ταινία του Μάρκο Μπελόκιο «Αίμα από το αίμα μου», διαδοχικές. Η υπόθεση της μιας τοποθετείται στον 17^ο αιώνα, σε ένα μοναστήρι. Εκτός πλαισίου της ιστορίας ο Φαμπρίτσιο αυτοκτονεί, με αποτέλεσμα να ταφεί στο κοιμητήρι με τους εγκληματίες, προς μεγάλη θλίψη της μάνας του. Ο αδελφός του ο Φραντζέσκο, που του μοιάζει πολύ, πάει να ξεκαθαρίσει το ζήτημα. Οι μοναχοί του λένε: προσπαθούν να πείσουν την μοναχή να ομολογήσει τη συμμαχία της με το διάβολο, που είχε σαν στόχο ακριβώς τον χαμό του αδελφού του. Την υποβάλλουν στα μεσαιωνικά μαρτύρια για την απόδειξη ή μη της ενοχής της: την ρίχνουν στο νερό φορτωμένη με αλυσίδες. Αν επιπλεύσει σημαίνει ότι ο διάβολος την έβγαλε στην επιφάνεια. Φυσικά δεν επιπλέει και την βγάζουν πριν πνιγεί. Μετά της βάζουν πάνω στη σάρκα ένα πυρωμένο σταυρό. Και πάλι δεν ομολογεί. Αντί να την κάψουν, όπως σχεδίαζαν αρχικά, θα την κλείσουν σε ένα κελί, και θα κτίσουν την είσοδο αφήνοντας μόνο μια μικρή τρύπα για το φαγητό της.

  Ο Φαμπρίτσιο ήταν ο εξομολόγος της. Πριν την υποβάλλουν στις δοκιμασίες θα βάλουν τον Φραντζέσκο να παίξει το ρόλο του εξομολογητή. Αυτός θα την φιλήσει. Αυτή θα του δώσει το κλειδί για να την βοηθήσει να δραπετεύσει. Θα διστάσει. Είσαι δειλός σαν τον αδελφό σου, του λέει.

  Αλλά θα φιλήσει και δυο ανέραστες καλόγριες. Θα ξαπλώσει μαζί τους. Δυο φορές. Δεν τους βλέπουμε όμως να κάνουν σεξ.

  Η δεύτερη ιστορία τοποθετείται στο σήμερα. Έχει μια σουρεαλιστική πλοκή. Στην ίδια φυλακή του μοναστηριού κρύβεται ο εγκέφαλος που καθοδηγεί την κοινότητα. Εξαφανισμένος, εμφανίζεται σαν βρικόλακας. Καθοδηγεί μια επιτροπή που βγάζει ψεύτικα πιστοποιητικά αναπηρίας. Έτσι ζουν στην κοινότητα. Μέχρι που έρχεται ένας ρώσος που θέλει να αγοράσει τη φυλακή αυτή.

   Το φανταστικό στοιχείο φαίνεται σε δυο περιπτώσεις. Στην πρώτη, όταν φωτογραφίζεται ο άνθρωπος αυτός, στη θέση του βρίσκεται κάτι σαν εξώπλασμα, όπως στην κιρλιανή φωτογραφία. Θα αρνηθεί να φωτογραφηθεί δεύτερη φορά. Το δεύτερο φαίνεται σαν συνέχεια της πρώτης ιστορίας: Σπάζουν τον τοίχο του κελιού, και η καλόγρια αυτή εμφανίζεται νέα και ολόγυμνη. Το τέλος αυτό έρχεται μετά τη δεύτερη ιστορία.

  Οι ιστορίες αυτές είναι περισσότερο ατμοσφαιρικές, και η σχέση τους είναι εντελώς συμπτωματική. Η φυλακή του μοναστηριού είναι το μόνο που τις συνδέει. Η πρώτη θα αρέσει στους φαν του Ουμπέρτο Έκο, που κι αυτός περιπλανιέται με τα μυθιστορήματά του σε μεσαιωνικά μοναστήρια και γενικά στο μεσαίωνα. Και οι δυο ιστορίες θα αρέσουν στους λάτρεις των θρίλερ. Να αναφέρουμε παρεμπιπτόντως ότι η βικιπαίδεια (δεύτερος σύνδεσμος) που είναι μάνα στα spoiler, δεν γράφει τίποτα για την πλοκή.

  Δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε η ταινία, αλλά αυτός δεν είναι λόγος να μην την δείτε. Ο μεσαιωνικός χριστιανικός φονταμενταλισμός μου δημιουργεί αποστροφή. Και το φανταστικό δεν είναι του γούστου μου, εκτός κι αν το χειρίζεται ένας Κάφκα.

  Πριν χρόνια βρήκα την προέλευση του λάργκο από τη «Συμφωνία του Νέου Κόσμου» του Ντόρζακ. Ήταν ένας θρησκευτικός ύμνος που άκουσα στην ταινία του Terence Davies «The neon bible» (1995). Στην αρχή της ταινίας του Μπελόκιο άκουσα ένα θρησκευτικό ύμνο, από τον οποίο πρέπει να πήρε ο Μπερλιόζ ένα θέμα του για το  πέμπτο μέρος της «Φανταστικής συμφωνίας» του. Και, ψάχνοντας στο youtube για τον σύνδεσμο, βλέπω ότι έχει τον τίτλο «Dream of a witches Sabbath», όνειρο ενός Σαββάτου μαγισσών.