Alan Lo Shun-Chuen (罗舜泉, Luo Shun Chuan) Girls in the hood (老泥妹, Lao ni mei, 1995)

Alan Lo Shun-Chuen (罗舜泉, Luo Shun Chuan)   Girls in the hood (老泥妹, Lao ni mei, 1995)

  Είπαμε να δούμε μια ακόμη κινέζικη ταινία, μετά την «Σύντομη συνάντηση» του Fan Ho. Έτσι είδαμε και τα «Κορίτσια του δρόμου» («Κορίτσια στο βούρκο» θα μεταφράζαμε περίπου στα ελληνικά τον κινέζικο τίτλο).

  Η Τζόε θέλει να αυτοκτονήσει επειδή την παράτησε ο φίλος της. Κοιτάζει από μια γέφυρα κάτω το ποτάμι, σε μια κακόφημη περιοχή σαν τη δική μας Ομόνοια. Θα πέσει; Τα τρία «Κορίτσια του δρόμου» στοιχηματίζουν αν θα φουντάρει.

  Φουντάρει. Η μια είναι αγανακτισμένη που έχασε το στοίχημα. Και όταν την σώζει κάποιος άνδρας και αυτές την περιμαζεύουν στην παρέα τους, πάλι θα της την πέσει που έχασε το στοίχημα.

  Όλα αυτά στο Χονγκ Κονγκ. Στην ταινία δεν μιλάνε καντονέζικα αλλά μανταρίνικα. Τα κορίτσια φαίνεται ότι κατάγονται από την ενδοχώρα και πήγαν στο Χονγκ Κονγκ ψάχνοντας για μια καλύτερη τύχη. Μάλιστα αυτήν που ήλθε πιο πρόσφατα, και μας λέει ότι ακόμη δεν κατάφερε να μάθει καντονέζικα, την φωνάζουν υποτιμητικά mainlander.

  Η ταινία ξεκινάει σαν κωμωδία και συνεχίζεται στο μεγαλύτερο μέρος της σαν κωμωδία. Τα κορίτσια κάνουν ψιλοαπάτες για να ζήσουν, και φυσικά πουλάνε και το κορμί τους, αν και πιο συχνά το κάνουν τσάμπα, για να απολαύσουν το σεξ. Η πιο σεξουλιάρα είναι η «άμυαλη», που θέλει να αποσπάσει από την Τζόε ένα νεαρό, με τον οποίο έχει αρχίσει να πλέκεται ένα ειδύλλιο. Συχνά δεν έχουν να φάνε και σκαρφίζονται τρόπους για να εξοικονομήσουν τον επιούσιο.  

  Μου έκανε εντύπωση ο τρόπος που ψάρευαν τους γκόμενους. Στη γειτονιά είναι μια που πουλάει λουλούδια. Αυτή πλησιάζει ένα νέο που χαζεύει, μαζί με κάποιο από τα κορίτσια. –Δεν θα προσφέρεις ένα μπουκέτο σ’ αυτό το όμορφο κορίτσι που σε κοιτάζει; Έτσι πουλούσε την πραμάτεια της και τα κορίτσια ψάρευαν πελάτες ή γκόμενους.

  Αυτό ήταν όλο;

  Στο τέλος υπάρχει μια μεγάλη ανατροπή, ειδολογική. Η ταινία γίνεται δραματική. Ένα κορίτσι βιάζεται από κάποιους νεαρούς του δρόμου, ενώ την «άμυαλη» θα την κτυπήσουν μέχρι θανάτου. Τα κορίτσια κλαίνε. Η Τζόε πλησιάζει την ανθοπώλισσα και της ζητάει ένα κατοστάρικο να γυρίσει σπίτι. Καιρός να ξεφύγει από τη λάσπη (泥). Εξάλλου και ο νεαρός με τον οποίο είχε σχέση αποδείχτηκε τζούφιος. Τυχερή αυτή, το περιθώριο ήταν επιλογή της. Για τα άλλα κορίτσια όμως, όπως και για το σύνολο σχεδόν των περιθωριακών, δεν είναι επιλογή τους, και ας προσπαθούν κάποιοι να το παρουσιάζουν ως έκφραση αντικομφορμισμού, μη συμβιβασμού. 

  Και αυτή η ταινία πολύ μου άρεσε. (Επειδή πιστεύω ότι «περί ορέξεως κολοκυθόπιτα» προσπαθώ να αποφεύγω να γράφω ότι μια ταινία είναι καλή ή κακή, και να γράφω αν μου αρέσει ή όχι, αν και συχνά ξεχνιέμαι. Γι’ αυτό να το έχετε υπόψη σας, αν γράφω ότι μια ταινία είναι καλή εννοώ ότι μου άρεσε).