Zach Braff, Going in style (Εκδίκηση με στυλ, 2017)

Zach Braff, Going in style (Εκδίκηση με στυλ, 2017)

Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Η ταινία είναι remake της ομώνυμης ταινίας που γύρισε ο Martin Brest το 1979.

  Τρεις ηλικιωμένοι φίλοι έχουν οικονομικά προβλήματα. Η εταιρεία που δούλευαν μεταφέρει τις δραστηριότητές της στο Βιετνάμ και η σύνταξή τους πάει περίπατο.

  Παρένθεση: Είναι αλήθεια αυτό; Δεν υπάρχει ΙΚΑ στην Αμερική; Ο συνταξιούχος παίρνει τη σύνταξή του από την επιχείρηση στην οποία δούλευε; Εντελώς κουφό. Κλείνει η παρένθεση.

  Του Μάικλ Κέην μάλιστα κινδυνεύουν να του πάρουν το σπίτι. Όμως κατά διαβολική σύμπτωση τυχαίνει να βρίσκεται στην τράπεζά του όταν μπουκάρουν μέσα οι ληστές. Και του μπαίνουν ιδέες. Η τράπεζα πάει να του πάρει το σπίτι βασισμένη στα ψιλά γράμματα της δανειακής σύμβασης, γιατί να μην την εκδικηθεί ληστεύοντάς την;

  Θα πείσει τους φίλους του. Θα πείσει και τον γαμπρό του να βοηθήσει. Και θα διαπράξουν τη ληστεία.

  Η ταινία χαρακτηρίζεται στο ΙΜDb comedy, crime. Είναι άφθονα τα κωμικά επεισόδια και οι χιουμοριστικές ατάκες, και βέβαια η ταινία είναι και crime, με τις δυο ληστείες. Κορυφαίο είναι το επεισόδιο με το κοριτσάκι που δεν ήταν καθόλου μαρτυριάρα.

  Παρεμπιπτόντως, το πρόβλημα με τις τράπεζες που αντιμετωπίζουν τα τελευταία χρόνια οι αμερικάνοι το πραγματεύεται και ο Ramin Bahrani στην ταινία του «99 homes».

  Η ταινία τελειώνει με ένα ύμνο στη φιλία. Ο Μόργκαν Φρίμαν πρέπει να κάνει επειγόντως μεταμόσχευση νεφρού. Όμως πού να βρεθεί δότης; Θα προθυμοποιηθεί ο φίλος του ο Κρίστοφερ Λόιντ να του δώσει το δικό του.

  Και βέβαια δεν γίνεται κωμωδία χωρίς γάμο. Ο Κρίστοφερ Λόιντ είναι που θα παντρευτεί, σε ένα ευτυχισμένο happy end.

  Καθώς είμαι ιδιοσυγκρασιακά συγκριτολόγος όπως παρατήρησε ένας καναδός καθηγητής, είδα και την ταινία του Martin Brest. Comedy, crime, drama, τη χαρακτηρίζει το IMDb, όμως οι χαρακτηρισμοί αυτοί θα έπρεπε να είναι με αντίστροφη σειρά. Γέλασα ελάχιστα, δύσκολα θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω κωμωδία. Φυσικά είναι crime αφού έχουμε τη ληστεία, αλλά κυρίως είναι δράμα, ένα υπαρξιακό δράμα της γεροντικής ηλικίας. Δεν είναι μόνο τα οικονομικά προβλήματα με την κατάθλιψη που τα συνοδεύει, είναι και η κατάθλιψη των ίδιων των γηρατειών. Διασκεδάζουν την ανία τους καθισμένοι σε ένα παγκάκι στο πάρκο, παρακολουθώντας τους άλλους. Μόλις όμως αποφασίζουν να διαπράξουν τη ληστεία η διάθεσή τους αλλάζει, έχουν πια ένα στόχο στη ζωή.

  Το να βάζεις στόχους στη ζωή σου είναι η βασική αρχή της υπαρξιστικής ψυχοθεραπείας, θεμελιωτής της οποίας υπήρξε ο Victor Frankl, του οποίου το βιβλίο «Man’s search for meaning» διάβασα πριν πάρα πολλά χρόνια.

  Όμως δεν θα τους έλθουν όλα ρόδινα. Στο τέλος της ταινίας οι δυο θα είναι νεκροί και ο τρίτος θα βρεθεί στη φυλακή. Θα αρνηθεί να αποκαλύψει πού έχει τα κλεμμένα, πράγμα που θα είχε σαν αποτέλεσμα μια ελαφρύτερη ποινή.

  Ο Μαρξ είχε πει για το προλεταριάτο ότι θα κάνει την επανάσταση γιατί δεν έχει να χάσει παρά τις αλυσίδες του. Οι δυο της παρέας, και στις δυο ταινίες, πείθονται από το επιχείρημα του τρίτου να διαπράξουν τη ληστεία ότι δεν έχουν να χάσουν τίποτα. Στη φυλακή θα έχουν δωρεάν διαμονή και φαγητό, και καλύτερη ιατρική περίθαλψη από αυτή που έχουν τώρα.

  Εξαιρετικές ταινίες και οι δυο, αν και εγώ πρέπει να πω ότι η προτίμησή μου είναι στην κωμωδία.