Torang Abedian, Not an illusion (2009)

Torang Abedian, Not an illusion (2009)

  Το ντοκιμαντέρ αυτό της Torang Abedian  με τον τίτλο "Δεν είναι ψευθαίσθηση" (μου το συνέστησε ο ιρανός facebook φίλος μου Hoji Fred παραθέτοντάς μου τον σύνδεσμο. Μπορείτε να το δείτε κι εσείς εδώ, με αγγλικούς υπότιτλους) παρακολουθεί τη ζωή της Σάρας, δίνοντας ταυτόχρονα μια εικόνα για τα μουσικά πράγματα στο Ιράν. Η Σάρα, με γονείς γυμναστές και η ίδια με βραβεία στον αθλητισμό, πιστεύει ότι θα γίνει παγκόσμια πρωταθλήτρια. Όμως μια μέρα που ξέχασε τα κλειδιά του σπιτιού, είπε να πηδήξει στο μπαλκόνι από τον από πάνω όροφο. Όμως δεν έπεσε στο μπαλκόνι, έπεσε κάτω στον κήπο. Δυο σπασμένοι σπόνδυλοι και δυο μετατοπισμένοι έβαλα οριστικά τέλος στο όνειρό της. Στο εξής περπατάει με τις πατερίτσες των χεριών και έχει αλλάξει επαγγελματικό προσανατολισμό: είναι τραγουδίστρια. Όμως τα πράγματα στο Ιράν δεν είναι καθόλου εύκολα για μια γυναίκα τραγουδίστρια, αλλά και γενικά για τους μουσικούς. Η γυναίκα απαγορεύεται να τραγουδάει σόλο. Στα τραγούδια μπαίνει άγρια λογοκρισία. Πολλά συγκροτήματα δουλεύουν underground. Έχω δει και ένα άλλο παρόμοιο ντοκιμαντέρ, δεν θυμάμαι όμως τον τίτλο του. Η Αμπεντιάν παρακολουθεί τις προσπάθειες της Σάρας και του συγκροτήματος στο οποίο τραγουδάει, το «Πίκολο», να ξεπεράσουν τους σκοπέλους της λογοκρισίας.

  Η Αμπεντιάν παίρνει συνέντευξη και από έναν ιερωμένο, την οποία σπάζει σε κομμάτια και τα μοιράζει στα διάφορα σημεία της ταινίας. Ακούσαμε πράγματα απίστευτα για μας τους δυτικούς. Αντιγράφω ένα Χαντίθ το οποίο παραθέτει αυτός ο ιερωμένος.

  «Στο σπίτι που υπάρχει μουσική κανένας άγγελος δεν θα μπει, καμιά προσευχή δεν θα εισακουσθεί και δεν θα ευλογηθεί με ευδαιμονία».

  Ευτυχώς οι δικοί μας άγγελοι, οι χριστιανικοί, δεν έχουν τέτοιο πρόβλημα.

  Ή μήπως έχουν; Γιατί μέχρι τώρα δεν είδα κανένα να μπαίνει στο σπίτι μου.

  Και η σύμπτωση: αμέσως μόλις είδα την ταινία άνοιξα το facebook, όπου βλέπω ότι ο φίλος μου ο Χρήστος ανάρτησε στον τοίχο μου ένα βίντεο κλιπ με το ίδιο θέμα, με τον τίτλο: The invisible female soloist of Iran.  

  Όπως έχω τον ιδεοψυχαναγκασμό να παραθέτω τους ιαμβικούς δεκαπεντασύλλαβους που πέφτουν στην αντίληψή μου σε πεζά κείμενα, έτσι έχω και τον ιδεοψυχαναγκασμό να παραθέτω τις συμπτώσεις. Γιατί υπάρχει και μια ακόμη σύμπτωση. Στην ανάρτηση που έκανα σήμερα για την ταινία «Η αγάπη δεν έρχεται μόνη» καταγράφω τέσσερις συμπτώσεις.