Από σήμερα στους κινηματογράφους σε επανέκδοση.
Η Αλίκη επιστρέφει από τη χώρα των θαυμάτων
στις πόλεις: Νέα Υόρκη, Άμστερνταμ, Μόναχο, και κάποιες ακόμη που δεν θυμάμαι.
Όμως πριν συναντήσουμε την Αλίκη θα γνωρίσουμε τον Φιλίπ.
Στις πρώτες σκηνές του έργου τον βλέπουμε με
μια μηχανή, Polaroid(;), (Είχα
μια πολαρόιντ που έβγαζε αμέσως τις φωτογραφίες, χωρίς να χρειάζεται να πας σε
φωτογράφο να τις εμφανίσεις), ακουμπισμένο στην κολώνα μιας γέφυρας, καθισμένο
πάνω στην άμμο, να φωτογραφίζει τη θάλασσα. Μας δίνει αμέσως την εικόνα ενός
μοναξιασμένου ατόμου (μου θύμισε τον Τράβις στο «Παρίσι-Τέξας», πράγμα που θα
επιβεβαιωθεί και στη συνέχεια. Μιλάει φωναχτά μόνος του μια και δεν έχει με
ποιον να μιλήσει, η φίλη του τον διώχνει από το σπίτι της, και δεν είναι
έτοιμος να παραδώσει το κείμενο που υποσχέθηκε για το περιοδικό στο οποίο
εργάζεται, παρά μόνο τις φωτογραφίες που τράβηξε. Όχι, δεν θα πάρει
προκαταβολή, να στρωθεί και να γράψει μια ιστορία.
Και θα συναντήσει την Αλίκη με τη μαμά της. Η
μαμά της θα του την παρατήσει, και αυτός θα αναλάβει το δύσκολο έργο να βρει τη
γιαγιά της να της την παραδώσει. Καθόλου εύκολη υπόθεση, όμως η πλοκή δεν
οικοδομείται στο σασπένς αν θα την βρει τελικά ή όχι, αλλά στη σχέση που
δημιουργείται ανάμεσα στην Αλίκη και σ’ αυτόν. Τρυφερή, συγκινητική, θα τον
αποσπάσει από την κατάθλιψη στην οποία είναι βυθισμένος. Και ναι, θα γράψει
τελικά την ιστορία.
Η ταινία μου θύμισε το «La strada» του Φελίνι, σαν αντιστροφή της. Σ’ αυτή ο Άντονι Κουίν θρηνεί που έχασε
την Τζιουλιέτα Μασίμα, συνειδητοποιώντας για πρώτη φορά τη μοναξιά του. Εδώ ο
μοναχικός Φιλίπ, με την συντροφιά της μικρής Αλίκης που κυριολεκτικά κλέβει την
παράσταση, βρίσκει τη δύναμη να συνεχίσει.
Όσοι δεν την έχετε δει δεν πρέπει να τη
χάσετε, κι εσείς που την έχετε δει δεν θα ήταν άσχημο να την ξαναδείτε, όπως
έκανα εγώ.
No comments:
Post a Comment